He is nothing but my boss || H.S.

Chapter 22

''Nikki.''

''Hou je mond, sukkel. Straks maak je haar wakker.''

''No shit, dat is de bedoeling, jij idioot.''

''Laat dat arme kind slapen. Ze heeft haar slaap nodig na gisteren.''

''I don't care.''

''Ik zweer, Niall, als jij haa-''

''Jullie maken me allebei wakker, sukkels,'' mompel ik nog half slapend. M'n ogen houd ik dicht, te lui en moe om ze open te doen. Zeker na gisteren avond. Ik weet niet eens wat er is gebeurd. Maar ik denk dat ik niet eens wil weten wat er is gebeurd.

Het enige dat me is bij gebleven van gisteren is dat ik een soort roze drankje aan het drinken was. En dat ik met wat jongens aan het dansen was. Maar hoe ik in m'n bed terecht ben gekomen. Waarschijnlijk heeft Niall me naar m'n bed gebracht. Iets wat hij altijd doet, ook al in nederland. En ik ben hem daar heel dankbaar voor.

Louis en Niall zijn stil maar ik hoor hun ademhaling nog. Het is misschien negen uur in de ochtend en deze jongens willen mij al wakker maken. Maar waarom is Louis hier al? Het is nog veel te vroeg om met iemand af te spreken.

''Nik? Je moet is uit jouw bed komen, het is al bijna twee uur. En jouw moeder heeft gebeld,'' zegt Niall dan zuchtend. Ik mompel iets wat op 'oke' lijkt en rol weer weg.

En twee uur? Zo lang kan ik toch niet geslapen hebben? Lijkt me sterk, heel sterk. Maar aan de andere kant, het zou best kunnen. Als ik dronken ben geweest kan ik zo de hele dag slapen. Alleen al omdat ik het nodig heb maar ook zodat ik minder last heb van m'n kater.

Dit is ook de eerste keer nadat ik ben verhuisd dat m'n moeder contact opzoekt. Ik ging namelijk niet echt goed uit huis. Ze was boos, ik was boos, wij waren boos. Ik ging weg met geschreeuw en vertelde dat ik blij was dat ik eindelijk van al dat gezeur af was. Iets wat eigenlijk niet waar was. Ik wist dat m'n moeder het alleen maar goed bedoelde maar het was niet zoals ik het wou. Ver van dat. M'n moeder en ik hadden amper ruzie -alleen over m'n hoeveelheid feestjes. M'n moeder was m'n allerbeste vriendin en ik kon alles, echt alles, bij haar kwijt. Ondanks dat ik het deze twee weken druk heb gehad, mis ik m'n moeder ontzettend erg.

Ik draai me om en zie dat Louis en Niall vertrokken zijn. Thank god. Ik zie er waarschijnlijk niet uit. Ik kan me niets herinneren van gisteren. Het enige wat ik weet van gisteren is dat ik veel te veel heb gedronken. Iets wat ik nooit meer ga doen. Ook al zeg ik dat elke keer weer. Ik moet die belofte echt is nakomen. Want deze kater is niet meer gezond.

Met een zucht ga ik in m'n bed zitten en zie het ontbijt dat Niall voor me heeft gemaakt. Een croissantje, geroosterd broodje en wat drinken. Maar het belangrijkste van allemaal, m'n pijnstillers. Zonder die dingen zou ik de dag niet doorkomen en zou ik over twee weken nog in m'n bed liggen.

Nadat ik de pijnstillers heb ingenomen en m'n broodje op heb besluit ik om m'n moeder maar een berichtje te sturen. Zodat we vanavond misschien kunnen Skypen, praten over wat er is gebeurd. Ik heb namelijk nu geen behoefte aan het gezeik van m'n moeder. Ik weet ook dat ze zal zien dat ik een kater heb, zal waarschijnlijk duidelijk genoeg zijn. En dan krijg ik een preek van een uur over hoe onverantwoordelijk ik ben en al die onzin. Over hoe ik een baby krijg en een 'tiener' moeder word, net zoals zij had.

~ Hey mam, ik hoorde van Niall dat je had gebeld. Vandaar stuur ik dit berichtje. Misschien kunnen we vanavond Skypen? x ~

Ik leg m'n telefoon weg en wacht niet eens op een antwoord. Kan nog een hele tijd duren als het aan m'n moeder ligt. Ja m'n moeder was dan wel jonger dan de meeste moeders, ze is nog maar 37 maar van technologie weet ze nog niet zoveel af. Het was me al een raadsel toen ze wist hoe ze een iPhone aan moest doen.