Kod Adı:KILIÇ

43.Bölüm

  Ocak,2016
  O gecenin sabahı yoktu sanki!Dönüp durdular yatakta.Sessizce,uyumadıklarını bozuntuya vermeden.Başı adamın göğsündeyken koca gamlar taşıyordu göğsünde.Sebebsiz.Daha ne olduğunu bile bilmezken ne demeye böyle kıvranıyordu.

Öyleki eleminde tasasında boğulacaktı sanki..

   Yağız ucu tutuşturulmuş bir feryat figan yutmuş gibi susuyordu.Biliyordu.Yine hesaplarında yanılmıştı.Melek'i ve kızını her şeyden sakınırken büyük dertlerin orta göbeğine bırakacaktı.Belki yarın,belki..Edemedi.Kalktı yataktan.Kadının kokusu öylesine sinmişti ki üstüne, her soluk alışverişinde bir ızdırap olup yakıyordu her yanını.Yüzünü yıkadı.Saatten habersiz,her gün herkesten önce kalkma ritüeli ile mutfağa gitti.Çay koydu.Melek'in bugün izinli olduğu çoktan aklından çıkmış vaziyette kahvaltı hazırlama peşine düştü.Melek ise yalnızlığında sinmişti olduğu yere.Karanlık odada yalnızlığında boğulacak gibi oldu.Göğsünün ortasında katmerlendi bir sancı.Yağız'ı her an yanında istemesinin tuhaflığını düşünmeyi peşinen bırakarak doğruldu yatakta.Kalbinde müthiş bir ağrı!.

Kalkıp kalkmamak yüz yüze bakıp bakmamak konusunda kararsız kaldı Melek.İnce bir sızı yerleşmişti Yağız'ın gözlerine.Bir çaresizliği vardı.Dün konuşurken görmüştü hepten.O ince sızıyı düşündükçe daha bir parelendi Melek.Daha çok diledi Yağız'ı.Yardım etmek isterken çaresizliği arştaydı.Böyle bir çaresizlikle toplandı yatakta.Saçları hepten dağılmış bir çaresizlikle çıktı odadan.Hızlıydı merdivenlerdeki adımları.Kalabalığız diye aldığı koca evde ses etmemekti niyeti.Evdeki tek ufak ses,Yağız'ın izlediği televizyonun sesi.O da hepten kısık.Hatta izlemiyordu da.Uyuya kalmıştı oturduğu yerde.Koltuğun hemen ucunda uykusuzluğuna yenik düşmüş.Hep az uyumadan yana,herkesten erken kalkmalarından yılmışçasına kollarını küsmüş gibi bağlamıştı oracıkta.Televizyonun ışığında bile gördü öfkelerini,bezmişliklerini..

   Usul yavaş yaklaşmaktı niyeti kadının.Belki uykusunu hiç bölmemek belki uyandırıp yerine yatmasını söylemek.Bunun kararsızlığını yaşanmasına bile izin vermeden sıçrayarak uyandı adam.Gözleri hiç uyumamış gibi tetikte, bileklerini tuttu birden.Sıkıca!
    Kendine son zarar verecek insanın ellerinden korunmaktı niyeti besbelli.Düşmanını alt etmek istercesine savmak istediği kadın bu ani harekete karşılık dengesini kaybetmek üzereyken hiç alınmadı bu harekete.İçi acıdı.Nasıl bir hayatta aklanmak istiyordu bu adam.Uykuları bile tetikte!Ne ile suçlanabilirdi bu adam?Hangi sıfatla?

     Bileklerinin çokça sıkan eller çoktan gevşetmişti ellerini ama o bunu bekliyormuş gibi büzüldü dudakları.Döktü birkaç yaş.Sanki canının yandığı için.Bunları görmesinden sakınarak sarıldı Yağız'a,hemen yanına oturdu.Kokusu sardı her yanını.Yutkunamadı.Nefesi kesildi.Üzüldü onun için.

"Dostum ben!"dedi şakaya vuran ses tonuyla.Hemen boynundan öptü.Yağız'ın elleri ise şoku çoktan atlaşmış kadını iyice sardı.

"En güzel dostum!"dedi olağan sesi ile.Kadının açılmış omzundan öptü yanı sıra.Gülerken içli hıçkırıkları firar etti Melek'ten.Bir tutam mutluluğunun elinden alınmasından,ayrı düşmekten,düşmekten,yaralanmaktan,çırpınmaktan korkarak şiddetlendi hıçkırıkları.

   Yağız ise beklemediği bu sese karşılık hemen anladı bir şeylerin ters gittiğini.Melek'in tüm niyetsizliğine rağmen yüzünü görmekti niyeti.Yaşlı gözleri televizyon ışığında dahi parladı.

Ağlamış!

  "Çok mu acıttım?"diye hemen kadının bileklerini tuttu.Buna yordu ağlamasını.Karanlıkta görmek istedi verdiği hasarı.

Kafasını olumsuz anlamda salladı Melek.Ama içini çekti.Bunun üzerine panikle kapandı adamın dudakları kadının bileklerine.Özür dilercesine.