She's not afraid 2: H επιστροφή

Κεφάλαιο 4

Έριξα μια ματιά στο ρολόι δίπλα μου. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Πέρασα αρκετή ώρα να ακούω μουσική και να βλέπω βίντεο στο youtube, και παρόλο που κατά τις δέκα ο Λούι ήρθε από δω και με πήρε να πάμε για φαγητό μαζί με τους υπόλοιπους, μια από τις ξαφνικές μου λιγούρες αποφάσισε να μου χτυπήσει την πόρτα. 

Αγνοώντας το γεγονός ότι η μεγαλύτερη κίνηση που αισθανόμουν πρόθυμη να κάνω ήταν να κουνήσω ένα δάκτυλο του χεριού μου πάνω στην οθόνη του κινητού, σηκώθηκα από το κρεβάτι. έβαλα νωχελικά τα ρούχα που φορούσα και νωρίτερα και πήρα το κινητό μου και μερικά λεφτά. Πριν προλάβω να κλείσω την πόρτα πίσω μου θυμήθηκα πως δεν είχα πάρει το κλειδί του δωματίου. Την επόμενη φορά που βρέθηκα στον διάδρομο ήμουν έτοιμη και έτσι συνέχισα μέχρι την έξοδο του ξενοδοχείου. Με αφορμή το ότι ξεπέρασα την βαρεμάρα μου προκειμένου να πάρω κάτι να φάω, θυμήθηκα μια πάρα πολύ εύκολη εργασία που μας είχαν βάλει κάποτε στο σχολείο. 

Ήταν η πιο βαρετή ώρα της εβδομάδας. Παρασκευή, τελευταία ώρα, και εμείς έπρεπε να αντέξουμε μια βαρετή ώρα κοινωνιολογίας. "Κάθε φορά, κανένας σας δεν προσέχει στο μάθημα." άκουσα τον καθηγητή να λέει χαρακτηριστικά, ο τόνος της φωνής του να εκφράζει πόσο θυμωμένος πρέπει να ήταν εκείνη την στιγμή. "Για την επόμενη φορά θα έχετε μια εργασία." είπε, τονίζοντας την λέξη εργασία. Κοιτάζοντας γύρω μου παρατήρησα πως πολλοί είχαν "ξυπνήσει" με την συγκεκριμένη έκφραση.

"Τι;" ψυθίρισαν αρκετοί. Ο συγκεκριμένος καθηγητής το μόνο που έκανε ήταν να βάζει τα κατάλληλα τεστ και διαγωνίσματα που ήταν υποχρεωμένος να βάλει. Δεν είχαμε ποτέ εργασίες... 

"Μιας και πλησιάζει το Χάλογουιν, θέλω να ετοιμάσετε για την επόμενη φορά μια "στολή". Το θέμα είναι ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ και θα παρουσιάσετε στην τάξη το θέμα της στολής σας." εξήγησε. "Θα έχετε την ώρα μας για να ετοιμαστείτε και φυσικά θα κάτσετε παραπάνω." ολοκλήρωσε και συνέχισε να παραδίδει. 

Οι μέρες περνούσαν και δεν μου είχε έρθει καμιά ιδέα. Καθόμουν στον καναπέ του σπιτιού μας και στην τηλεόραση έπαιζαν κινούμενα σχέδια προκειμένου να μείνει απασχολημένος ο μικρός μου ξάδερφος, τον οποίο έπρεπε να προσέχω. Κάποια στιγμή πήρα απόφαση πως δεν θα έβρισκα ποτέ κάτι για να κάνω και έτσι χάζευα την τηλεόραση. Και από εκεί που δεν το περίμενα, η ιδέα μου ήρθε. Και ήξερα πως ήταν καλή. 

Την επόμενη μέρα, όταν έφτασε η ώρα της κοινωνιολογίας, όλοι άρχισαν να ετοιμάζονται. Ή καλύτερα σχεδόν όλοι. Πάντα θα υπάρχουν σε μια τάξη κάποιοι που απλά δεν συμβαδίζουν και η δικιά μας δεν αποτελούσε εξαίρεση. Άλλοι άρχισαν να βάφονται και άλλοι πήγαν σε τουαλέτες και αποδητήρια για να αλλάξουν. "Τόσο πολλά να κάνουν", τους άκουγα να λένε και αναρωτιόμουν τι θα παρουσίαζαν.