She's not afraid 2: H επιστροφή

Κεφάλαιο 15

"Μπορεί να είναι οποιοσδήποτε." αποκρίθηκα. Εδώ και μερικά λεπτά οι ιδέες για την λύση του μυστηρίου με τα ηλίθια γράμματα, δεν οδηγούν πουθενά.

"Πρέπει να είναι κάποιος από το επιτελείο. Δεν εξηγείται αλλιώς." συνέχισε ο Χάρρυ.

"Ισχύει, γνωρίζει αμέσως τις κινήσεις μας, ότι κάνουμε και όπου είμαστε. Πρέπει να είναι σε θέση να είναι σε κοντινή απόσταση." πρόσθεσε ο Νάιαλ.

"Και τι προτείνετε να κάνουμε τότε;" έμοιαζαν να προσπαθούν πολύ, τη στιγμή που εγώ θα μπορούσα να πάρω ακόμη και την απόφαση να γυρίσω πίσω στο σπίτι μου, βάζοντας τέλος σε αυτά τα παιχνίδια, μιας και η ζωή μου δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο παρά βαρετή.

"Σε πρώτη φάση, μπορούμε να παρακολουθήσουμε πως κινείται ο καθένας... Μετά δεν ξέρω" απάντησε πρώτος ο Νάιαλ και ο Χάρρυ δεν άργησε να συμφωνήσει, λέγοντας πως αρχικά μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα άτομα σε υπόπτους και μη, ξεκαθαρίζοντας ελαφρώς το τοπίο. Πρέπει πραγματικά να έχει δει περισσότερες αστυνομικές σειρές και από εμένα την ίδια.

Έγνεψα καταφατικά και έπειτα γυρίσαμε πίσω στους υπόλοιπους τρεις. Ήταν μια κλασική ημέρα και για τους έξι μας. Καθήσαμε όπως πάντα, και αυτή τη φορά παίξαμε χαρτιά, αφήνοντας τον χρόνο να κυλίσει αρκετά γρήγορα, ώσπου ήρθε η ώρα να χωριστούμε όπως πάντα.

Συνήθως θα έμενα στην ίδια αίθουσα, η οποία παρέμενε ήσυχη μετά την αποχώρηση των αγοριών. Άλλοτε διάβαζα και άλλοτε θα σκεφτόμουν πιθανές χορογραφίες σε νέα τραγούδια που συνηθίζουν να μένουν στο μυαλό μου, με την μνήμη μου να τα αναπαράγει ασταμάτητα μέσα στο κεφάλι μου.

Σήμερα όμως είναι μια διαφορετική μέρα και έχοντας κατά νου μονάχα το ας πούμε 'σχέδιο' που καταστρώσαμε με τον Χάρρυ και τον Νάιαλ, άρχισα να περπατώ στα παρασκήνια, παρατηρώντας τους ανθρώπους. Η ιδέα μου φαινόταν ολοένα και πιο χαζή. Πολλοί ήταν αρκετά μεγαλύτεροι, γύρω στα σαράντα τους χρόνια. Αυτοί ασχολούνταν κυρίως με την επισκευή των διαφόρων συστημάτων ή τον προγραμματισμό τους σύμφωνα με τις ανάγκες της συναβλίας. Καθώς περνούσα από δίπλα τους, μερικές φορές στεκόμουν να παρατηρήσω και να θαυμάσω ακόμα τη δουλειά τους, όμως κανένας δεν μου έδινε σημασία. Δεν ενοχλούσα, ούτε όμως και μπουρούσα να βοηθήσω, οπότε για τους σκοπούς τους ήμουν άχρηστη και συνεπώς περνούσα απαρατήρητη.

Αυτό ομολογώ πως ποτέ δεν με πείραξε. Επιπλέον με βοήθησε στην δική μου δουλειά, να αποκλήσω πολύ κόσμο, ο οποίος είχε πολύ πιο σημαντικά πράγματα να κάνει απ' το να ασχολείται με εμένα και να χάνει το χρόνο του.