She's not afraid 2: H επιστροφή

Κεφάλαιο 16

Ένιωσα ένα γλυκό και στοργικό άγγιγμα στο μάγουλό μου. Η τελευταία φορά που θυμάμαι να έγινα αποδέκτης μιας τόσο όμορφης πράξης ήταν από τη μητέρα μου, μια βραδιά που είχα χτυπήσει άσχημα πέφτοντας από μια σκάλα. Μου φαίνεται αστείο τώρα, η σκέψη μιας Σαμ να κατεβαίνει 'κουτρουβάλα' δυο δυο τα σκαλιά μέχρι να καταλήξει στον επόμενο όροφο, όμως οι γιατροί είχαν πει πως ήμουν προφανώς πάρα πολύ τυχερή για να τη γλιτώσω με μερικά σπασμένα πλευρά και ένα επίσης σπασμένο πόδι.

Η μητέρα μου αργότερα μου είχε πει πως φοβήθηκε ότι δεν θα με έβλεπε ξανά, όμως φρόντισα να την διαβεβαιώσω πως θα τριγύριζα για πολύ καιρό ακόμα πάνω σε τούτο τον κόσμο, διότι είμαι πολύ πεισματάρα για να αφήσω ένα ατύχημα να μου πει αν και πως θα ζήσω.

Και πραγματικά εκείνη την ημέρα φοβήθηκα τόσο πολύ μήπως δεν μπορούσα να συνεχίσω να χορεύω, όμως ακολούθησα τις οδηγίες των γιατρών σαν να ήμουν ένα καλοπρογραμματισμένο ρομποτάκι, με αποτέλεσμα να την βγάλω καθαρή.

Το πρόβλημα είναι ότι από τότε δεν θυμάμαι να άφησα κανέναν να με δει σε μια στιγμή που ήμουν ευάλωτη, συνεπώς δεν ήταν κανείς τόσο τρυφερός μαζί μου και δεν τους κατηγορώ.

Ένιωθα αρκετή ώρα το φως του ήλιου πίσω από τα κλειστά ακόμη βλέφαρά μου, οπότε πρέπει να έχει ξημερώσει για τα καλά. Παρ' όλα αυτά ένιωθα ακόμα την ανάγκη να παραμείνω στο κρεβάτι. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα όμως ήμουν ξύπνια για τα καλά και απλά δεν μπορούσα να κρατήσω τα μάτια μου κλειστά.

Καθώς σιγά σιγά η εικόνα έγινε ξεκάθαρη γύρω μου, είδα έναν Νάιαλ να έχει γύρει σε μια καρέκλα. Μόλις κατάλαβε πως δεν κοιμόμουνα πια, ανασηκώθηκε στην θέση του. Εκείνος ήταν αυτός που πριν λίγο με χάηδευε; Θα μπορούσε να γνωρίζει τώρα πως το ένιωσα, ή εξακολουθεί να νομίζει πως ήμουν σε μια αρκετά βαθιά κατάσταση έτσι ώστε μόνο εκείνος να ξέρει την ύπαρξη της κίνησης εκείνης;

Δεν παρέμεινα να το σκέφτομαι για πολύ καθώς η φωνή του με επανέφερε στην πραγματικότητα. "Ξύπνησες;" ρώτησε με βαριά φωνή και εγώ απλά κούνησα το κεφάλι καταφατικά.

"Τι κάνεις εδώ; Δεν έχετε πρόβα;" ρώτησα πολύ λίγο αργότερα.

"Δεν θυμάσαι τίποτα;" αποκρίθηκε και σάστισα. Τι ακριβώς να θυμάμαι; Μάλλον κατάλαβε τις σκέψεις μου από την έκφραση και την σιωπή μου και έτσι συνέχισε να μου εξηγήσει, χωρίς εγώ να του το ζητήσω, σαν να ήταν δυνατό να ακούσει τις σκέψεις μου.