She's not afraid 2: H επιστροφή

Κεφάλαιο 14

Έχουμε δωθεί μία ώρα ακόμη πριν  φύγουμε για το στάδιο και έτσι αποφασίζω να βάλω σε εφαρμογή το μικρό μου σχέδιο, σχετικά με την εξομάλινση των σχέσεών μου με τον Ρόμπερτ. Ακόμα θυμάμαι την ημέρα που είχε έρθει στο δωμάτιό μου, τις ημέρες που ήταν μαζί μας και η Άλισον. Από τότε δεν έχουμε ξαναμιλήσει, ούτε τον έχω δει πολυ τριγύρω. 

 Με αυτές τις σκέψεις κατευθύνομαι προς το δωμάτιο που πριν μια μέρα ανακάλυψα πως είναι δικό του, αφού έγινα για λίγο κατάσκοπος. Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Όλα είναι μια χαρά πλέον και έτσι μένει μόνο αυτό και έπειτα μπορώ να σταματήσω να ασχολούμαι με αυτές τις χαζομάρες.

Αφού χτύπησα τουλάχιστον δυο φορές, δεν πήρα καμιά απάντηση. Μάλλον ήρθα σε λάθος στιγμή και λογικα θα βρίσκεται κάπου αλλού. Είμαι αλήθεια χαζή, θα έπρεπε να σκεφτώ πως τις ώρες πριν και μετά την συναβλία όλοι τρέχουν πανικόβλητοι προκειμένου να τα έχουν όλα έτοιμα, συνεπώς και ο Ρόμπερτ θα είναι στην ίδια περίπου κατάσταση.

Γύρισα λοιπόν στο δωμάτιό μου, το οποίο για κακή μου τύχη βρίσκεται στην άλλη άκρη του ξενοδοχείου. Αυτό σημαίνει πως φυσικά δεν ήμουν σε θέση να βρω τον αριθμό με την πρώτη, και έτσι περιπλανήθηκα για λίγο στους διαδρόμους σαν χαζή. 

"Καιρός ήταν!" αναφώνησα όταν αναγνώρισα την πόρτα του δωματίου μου. Μπήκα μέσα και πάνω στο μικρό έπιπλο απέναντι από το κρεβάτι, παρατήρησα κάτι το οποίο εγώ δεν είχα αφήσει εκεί. Το αίμα μου πάγωσε. Και άλλο γράμμα.

Το πήρα αμέσως στα χέρια μου και έφυγα. 

"Έτοιμη; Θα ερχόμασταν εμείς από εκεί... Έχεις κάτι;" ξεκίνησε ο Νάιαλ όταν με είδε. Μπήκα στο δωμάτιο με λαχανιασμένη φωνή και χωρίς να απαντήσω σε όσα είπε. Σε μια γωνιά του κρεβατιού καθόταν και ο Στάιλς-Χάρρυ, ο οποίος σηκώθηκε μόλις με είδε. "Τι έγινε;" ρώτησε και μάλλον είδε την αναστάτωσή μου. 

"Έγινε πάλι. Ξανά τα ίδια." απάντησα. Ήταν και οι δυο δίπλα μου τώρα και έτσι άπλωσα το χέρι μου και έδωσα το γράμμα στον Νάιαλ. "Δεν το άνοιξες;" ρώτησε αμέσως και εγώ έγνεψα αρνητικά.

Έβγαλε το γράμμα από τον φάκελο μέσα στον οποίο βρισκόταν και άρχισε να τον διαβάζει. Ο Χάρρυ στεκόταν δίπλα του και με κοίταζε, όμως σύντομα τα μάτια του επίσης ατένιζαν το κείμενο μπροστά του. 

Η έκφραση και των δύο άλλαξε. Κάθε ίχνος ενός πιθανού χαμόγελου είχε πλέον χαθεί και έμειναν να διαβάζουν ξανά και ξανά το γράμμα. "Τι λέει;" είπα, η φωνή μου στην αρχή βρήκε τρεμουλιαστή, χωρίς να καταλάβω τον λόγο.