She's not afraid 2: H επιστροφή

Κεφάλαιο 13

Ώστε τον αποκάλεσα Χάρρυ λοιπόν... Στο μυαλό μου επέστρεψαν οι αναμνήσεις του προηγούμενου βραδιού. Ο Στάιλς ή μάλλον Χάρρυ πλέον, δεν ξέρω, ήταν χθες εδώ. Ήταν τόσο κοντά μου, που μπορώ να νιώσω την ανάσα μου να σταματά ακόμα και τώρα, στη θύμιση και μόνο των γεγονότων αυτών.

Μπήκα στο μπάνιο και άφησα το ζεστό νερό να τρέξει πάνω μου για αρκετή ώρα και καλωσόρισα την μικρή ενόχληση που προκαλούσε η αντίδραση του σώματός μου στην θερμότητα. Δεν ήταν ότι χρειαζόμουν να κάνω μπάνιο, έτσι και αλλιώς πρόσφατα διάβασα πως το καλύτερο για το δέρμα είναι να κάνει κανείς μπάνιο κάθε δυο ή τρεις μέρες. Πολύ ευνοϊκό αυτό για κάποια που πάντα χρειάζεται λίγη περισσότερη ώρα στο κρεβάτι, κάτω από τη γλυκιά ζέστη των παπλωμάτων.

Σήμερα όμως αυτή την αίσθηση μου προσέφερε το ζεστό νερό. Παρέμεινα κάτω από αυτό όσο περισσότερο γινόταν. Το κεφάλι μου είχε γύρει πάνω στο τζάμι της ντουσιέρας και απλά περίμενα ακίνητη μέχρι έρθει η φρικτή αυτή στιγμή που θα έπρεπε να αφήσω αυτόν τον πρωινό παράδεισο.

Αυτό δεν άργησε να γίνει και έτσι σύντομα βρέθηκα και πάλι στο χώρο του δωματίου μου με μια πετσέτα τυλιγμένη γύρω μου. Ανοίγοντας την βαλίτσα μου για να διαλέξω ρούχα, άκουσα ένα χτύπο στην πόρτα και αμέσως πετάχτηκα πάνω.

"Ποιός είναι;" ρώτησα πριν κάνω βήμα.

"Νάιαλ..." άκουσα την γνώριμη φωνή και ξεφύσιξα. 

"Μισό... Μην φρικάρεις μόν__" δεν πρόλαβα να τελειώσω πριν ανοίξω την πόρτα. Ένιωσα τα μάατια του να με κοιτούν από πάνω ως κάτω, όχι όμως να με 'τσεκάρουν' που θα έλεγε και η Αλ. Αμέσως κοίταξε το πάτωμα και μπορώ να πω πως κοίταζε το πάτωμα.

"Σόρρυ εγώ δεν..." άρχισε να ψελίζει.

"Ηρέμισε,αν ήταν δεν θα άνοιγα... Πέρνα." αποκρίθηκα και εκείνος έκανε όπως του είπα, συνεχίζοντας να κοιτάζει κάτω. Άρπαξα τα ρούχα που πριν είχα διαλέξει και έτρεξα στο μπάνιο. "Ένα λεπτάκι θα κάνω..." είπα.

Πράγματι είχα την εντύπωση πως έκανα μόνο τόσο, καλύπτοντας το σώμα μου με εκπληκτική ταχύτητα, πλησίασα τον Νάιαλ όσο ακόμα έφτιαχνα μια πρόχειρη κοτσίδα τα υγρά ακόμη μαλλιά μου. "Λοιπόν;" ρώτησα, θέλοντας να μάθω για την επίσκεψή του.

"Είναι ακόμα νωρίς όμως, ωχ το παπούτσι σου... Να...;" έδειξε τα λυμένα μου κορδόνια, και από το βλέμμα του και μόνο κατάλαβα πως ήθελε να τα δέσει. Χωρίς να έχω λόγο να αρνηθώ, κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και τέντωσα το πόδι μου έτσι ώστε εκείνος να το φτάνει σκύβοντας λίγο μπροστά.