School Of Rock

Chapter 37

Late kaming nagising dahil sa event kagabi. Uminom rin kami ng kaonti ni Liam. Thanks god napigilan kong uminom ng marami maybe because Liam is there. He always like that pag-umiinom kami. Hindi rin siya uminom ng marami dahil sa sakit niya. At first, pinigilan ko siya pero konti lang naman daw kaya wala na akong nagawa pa.

This is our last day in tagaytay. Nakakalungkot man pero kailangan narin namin bumalik. Bago kami umalis ay nagtungo muna kami sa Our Lady of Manaoag At Tierra De Maria.

A beautiful place replete with serenity, this shrine was built as a replica of the Lady of Manaoag Shrine in Pangasinan. As you approach the gate, you will be delighted with a huge towering statue of Mother Mary. With a height of 50 metres, the statue adorns a deep red colour and stand amidst beautiful plantation. There’s a small chapel if you want to attend the mass. According to local beliefs, the shrine has a positive impact on healing and is considered to be a holy place, especially for those suffering from any kind of ailments. (www.triphobo.com)

We attend the morning mass in the chapel. I prayed to God for Liam's health. Pinagdasal ko na sana wag niya muna siyang kunin samin. Naniniwala ako sa isang himala na bigla nalang mawawala ang sakit niya kahit na alam kong malabo ng manyari pa ito. Umaasa parin ako na gagaling pa siya at makakasama ko pa ng matagal.

note: play the song para feel niyo ang mga eksena!

I didn't know na ito na pala ang huling mga araw na makakasama ko si Liam. That day after we went to tagaytay ay inatake siya at isinugod sa hospital. Naabotan kong umiiyak sa labas ng emergency room sila tita at tito. Nanlumo ako sa narinig ng makalapit ako sakanila.

"Noooooo. Liam!" Hagulgol na iyak ni tita habang yakap yakap siya ni tito. Nakahandusay na sila sa sahig at pinapatahan nila mommy at daddy.

Nanginginig ang mga labi ko at sinusubokan na magsalita. I want to ask them what is happening even though there's a hint in my mind. Gusto kong paniwalaan ang sarili ko na mali ang naiisip ko.

"W-what i-is h-happening? W-what h-happened to L-liam?" Paputol putol kong tanong.

Lahat sila ay hindi makatingin sakin at iniiwas ang kanilang mga mata. Gusto kong sigawan sila pero parang wala akong lakas. Nanghihina ang mga buo kong katawan.

Naagaw ng atensiyon ko ang paglabas ng mga nurse tulak tulak ang may taklob na kumot. Huminto pa ito sa tapat namin na siyang pagtayo nila tita at agad na lumapit dito. Mas lalong lumakas ang iyak ni tita habang yakap yakap ang may taklob ng kumot.

Umiling iling ako sa nakompirma ko. No. No. No. Paulit ulit kong bulong habang umiiling at nagbabadya ang luha sa mga mata. Lumapit sakin si mommy at niyakap ako ng mahigpit. Hindi ko magawang lumapit kela tita dahil sa paghihina. Then everything went black to me.

Parang isang panaginip lang ang lahat. Hindi mo talaga masasabi kong ano ang manyayari sa hinaharap. Hindi natin malalaman kong ano nga ba ang sunod na manyayari kinabukasan. Marami akong natutunan sa pagkawala ni Liam.

Natutunan ko na sa buhay natin na may tao talagang mawawala at hindi magistay sayo ng matagal. May hangganan ang buhay kaya dapat natin pahalagahan ito. Express your feelings to the person you love because you don't know what happen.

Say them that you loved him or say sorry to the person you hurt so that you will not regret it someday. Pahalagahan mo ang araw na magkasama kayo. Spend time with them if you have a free time.

Sinisisi ko ang sarili ko dahil sa nangyari. Paulit ulit na pumapasok sa isip ko na kay siguro nawala si Liam dahil sakin. Kong hindi ko ba siya inaakit na pumuntang tagaytay hindi mangyayari ang ganito? Baka dahil lumala ang sakit niya dahil sa mga activities na ginawa namin. Hindi ako naging observer sakanya. Sana mas lalo kong pinagtuonan siya ng pansin.

Naiinis ako sa sarili ko dahil wala man lang akong napansin na kakaiba kay Liam noon. Infact masaya naman siya. Hindi ko siya nakitaan na nakakaramdam ng sakit sa mga araw na magkasama kami o sadyang magaling siyang magtago at hindi ko nahalat ito. I know Liam, ayaw niyang ipapaalam na nasasaktan siya para hindi ako lubos na mag-alala.

I remembered our last talk before it happened.

"Nag-enjoy ka ba?" Masayang tanong sakin ni Liam habang nasa byahe.

"Ofcourse. Sobra." I nodded and hug him. He wrapped his arms to me and kiss my head.

"Always remember that whatever happen i'll always be here for you. You know how much i love you so much Paige. All i want you is to be happy. Please be happy for me."

Tumingala ako sakanya at hinawakan niya ang magkabilang pisnge ko. Mababakas ang lungkot sa kanyang mga mata kahit pa nakangiti sakin. We stared each other for a moment before he kiss my forehead.

Pagkahatid sa bahay ay napaalam narin siya. Pakiramdam ko noon, yung pagpapaalam niya sakin ay hindi na siya muling babalik pala kay binaliwala ko ito pero yun na nga pala talaga ang huli naming pagkikita.

Gustong gusto ko siyang pigilan nun. Bumalik pa siya nun para yakapin akong muli ng mahigpit at paulit ulit na sinasabing maging masaya daw ako. Sa kahuli hulihang lingon niya sakin ng papasok na siya ay ang pagsilaw ng malawak niyang ngiti para sakin. A genuine smile that tells that everything will be alright. He mouthed "iloveyou" and went to the car.