The story is about love, friendship and music. Fanfiction of CNBlue! Inayos ko na muna bago ipagpatuloy ulit. May pinagsamasama akong chapter na short lang para humaba.
Please support my first story ?
P. S. Matagal ang update. Nagkarambol rambol din...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Matamlay akong pumasok Lunes ng umaga. Hindi parin makaget over sa nanyaring bonding namin ni Liam. Liam is still the same after the confession. Nung una naging akward pa ang atmospher pero kalaunan naging maayos din. He told me to not be bothered for what he said.
Hinatid din niya ako pagkatapos and we bid a goodbyes in a good term.
"Paige." Papasok na sana ako sa loob ng tawagin niya ako. I can see that he want to tell something pero nag-aalinlangan siya at nahihirapan kong sasabihin ba ito.
"What is it?" I asked.
Umiling siya at kiming ngumiti sakin. Hindi ako satisfied kaya bumalik ako sakanya para tanongin ulit ng biglang yakapin niya ako ng mahigpit. At first i didn't move because of shock pero ibinalik ko din ang yakap sakanya kalunan.
We stayed for a minutes before he face me again. I can see the mix emotion in his eyes. Kumikinang din ito na para bang nagbabadya sa pag-iyak.
He cupped my face with his right hand and gently squized it using his thump.
Wala na siyang sinabi pa after nun at umalis narin. Palaisipan sakin ang mga ikinikilos ni Liam. Hanggang sa pagtulog yun ang laman ng isip ko.
Natauhan lang ako ng mabangga ako sa isang matigas na bagay or should i say sa isang tao. Muntik na akong matumba kong hindi lang siya magaap na hawakan ako. Ang kanyang mga braso ay agad na pumulupot sa maliit kong beywang. Naalarma ako at napahawak sa kanyang braso.
Dahan dahan kong iniangat ang tingin at napasinghap sa nakita. Igting ang bagang at matalim na tingin ang iginawad sakin ni Vincent. Sa sobrang pag-iisip ko nakalimotan ko na kong ano ang pinoproblema ko sakanya. Hindi ako makatagal na tumingin sakanya pabalik kaya agad kong iniiwas ang tingin dito.
Mabilis akong kumalas sa yakap niya at agad na dumistansya. Pinipilit na pakalmahin ang puso kong naghuhurumento at hindi ko maintindihan kong sa kaba o sa kong ano. Inayos ko ang sarili ng maalaala ang ikinasama ng loob ko.
Bakit siya ang mukhang galit ngayon samantalang ako dapat ang nagagalit. I sighed deeply at tumingin sakanya. Ganun parin ang expression na pinapakita niya. Tinatagan ko ang sarili para makapagsalita.
"Sorry. Hindi kita napansin." I said.
Lalagpasan ko na sana siya ng higitin niya ako sa braso. Magsasalita na sana ako ng bigla na niya akong kinaladkad at derideritso ang paglalakad sa kong saan na destinasyon.
Pumasok kami sa isang lumang room na matagal ng hindi na ginagamit. Sinasabi nila na tuwing gabi may nagpapakita na multo dito but i don't if it is true. Haka haka lang naman yun pero hindi ko parin maiwasan na kabahan at kilabotan ng makapasok na kami sa loob.
Nilock niya ang pinto at binitawan narin ako. Humarap siya sakin na nag-iigting parin ang panga. Magkasalubong na kilay. Tikom at tuwid ang mga labi na para bang nagpipigil lang ng galit. Ano ba ang ikinagagalit niya? Dapat ako itong nagagalit.
