Right Side Of Heaven

|33

"Βασικά, αυτό περίμενα."

"Είχες αρχίσει να χτίζεις μια ζωή Μυρτώ. Μπορεί να μην μου άρεσε που ήσουν με αυτόν τον μαλακα, εχτιζες όμως μια ζωή μακρυά μου, άρα ήσουν ασφαλής."

Κρατήθηκε και δεν του φώναξε που έβρισε τον Δημήτρη, όπως είχε θελήσει να φωνάξει και σε εκείνον όταν έβρισε τον Αλέξανδρο.

"Είχες αφήσει ένα κενό στη καρδιά μου, οπότε βρήκα κάποιον να το γεμίσει."

Είδε το σαγόνι του να σφίγγεται, όμως παρέμεινε σιωπηλός.

"Πως το ήξερες εσύ; Ότι προχώρησα;" αναρωτήθηκε.

"Το ότι δεν με έβλεπες δίπλα σου, δεν σημαίνει πως δεν ήμουν..."

"Γιατί δεν μπορούσες απλώς να βγεις από τις σκιές και να μου πεις την αλήθεια; Θα είχα γλιτώσει από τόσο πόνο αυτά τα χρόνια. Τόσο πολύ δεν σε ένοιαζε; Δεν-"

"Αρκετά!" Ύψωσε τη φωνή του και την ξάφνιασε.

"Μίλησες αρκετά τη προηγούμενη φορά. Τώρα είναι σειρά μου."

Ήθελε πραγματικά να ακούσει ό,τι είχε να της πει, οπότε έμεινε σιωπηλή.

"Πρέπει να σταματήσεις με αυτή τη καραμέλα ότι δεν νοιάζομαι για εσένα. Μπορεί να μη το πίστεψες όταν στο είπα τη προηγούμενη φορά, όμως αλήθεια σε άφησα για να σε προστατέψω. Αρνήθηκα την αγάπη μου για εσένα, για να βεβαιωθώ πως θα ζήσεις μακρυά από όλα τα σκατα του παρελθόντος μου. Πάνω από όλα, για να βεβαιωθώ πως θα ζήσεις."

"Δεν πόνεσες μόνο εσύ αγάπη μου, πονεσα και εγώ. Ήταν επιλογή μου, όμως στην πραγματικότητα δεν ήταν. Όταν σου είπα πως σε αγαπάω, το εννοούσα, οπότε δεν μπορείς να έρχεσαι και να μου λες ότι δεν νοιάζομαι για εσένα, γιατί τότε θα λες απλώς ψέματα και στους δυο μας."

Τελείωσε και τα μάτια του είχαν υγρανθει, ενώ δάκρυα ήταν έτοιμα να κυλήσουν από τα μάτια της κοπέλας μπροστά του.

"Τότε μη τη παντρευτείς."

"Τι;"

"Διαλέγω εσένα. Πάνω από τον Δημήτρη, πάνω από τον εαυτό μου, διαλέγω εσένα. Όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάφερα να σε ξεχάσω. Αφού έμαθα ότι ζεις, έβαλα τον εγωισμό μου πάνω από όλα και προσπάθησα ακόμα πιο σκληρά να σε αφήσω πίσω μου και να προχωρήσω. Έτσι όμως πλήγωνα και εμένα, και τον Δημήτρη και εσένα."

"Η αλήθεια είναι όμως πως απλώς δεν μπορώ να ξεχάσω όλα όσα έζησα με εσένα και δεν θα καταφέρω ποτέ να προχωρήσω με κανέναν άλλο άντρα στη ζωή μου, γιατί αγαπώ εσένα. Οπότε μη τη παντρευτείς. Όπως έκανα και εγώ, διάλεξε εμένα."

Δάκρυα χαραζαν πια υγρές γραμμές στο πρόσωπο της και εκείνος δεν συγκράτησε τον εαυτό του, άπλωσε το χέρι του για να τα σκουπίσει με τον αντίχειρα του. Η Μυρτώ εγυρε αμέσως το πρόσωπο της στο άγγιγμα του και έκλεισε τα μάτια της, απολαμβάνοντας την αίσθηση. Της είχε λείψει τόσο αυτή η αίσθηση.

"Φυσικά και διαλέγω εσένα."

Στα λόγια αυτά άνοιξε γρήγορα τα μάτια της, θέλοντας να σιγουρευτεί πως δεν ονειρευόταν, πως όλα αυτά γινόντουσαν στην πραγματικότητα.

Η μία άκρη των χειλιών του σηκώθηκε "Τι με κοιτάς έτσι; Περίμενες και καμία άλλη απάντηση; Αφού είμαι τρελά ερωτευμένος μαζί σου."

Χαμογέλασε πλατιά η κοπέλα και πριν το καταλάβει βρισκόταν στην αγκαλιά του, με τα χείλη τους ενωμένα. Τα σώματα τους είχαν κολλήσει, είχαν γίνει σχεδόν ένα, ενώ ένιωθαν σπίθες σε κάθε σημείο που τα σώματα τους ήταν ενωμένα.

Η καλύτερη αίσθηση όμως ήταν αυτή των χειλιών τους ξανά μαζί. Ήταν πιθανότατα το πιο παθιασμένο φιλί που είχαν δώσει ποτέ, καθώς σε αυτό άφηναν να χυθεί το πάθος πέντε χρόνων. Ένιωθε λες και τα χείλη τους ήταν ειδικά φτιαγμένα για τα χείλη του άλλου.

Φιλιοντουσαν για αρκετή ώρα, που τους φάνηκε όμως μονάχα σαν δύο λεπτά, προτού χρειαστεί να χωριστούν για να ανασάνουν. Χαμόγελα υπήρχαν στα πρόσωπα τους και η χαρά ήταν ξεκάθαρη στα χαρακτηριστικά τους. Οι γνώριμες σπίθες που έβλεπε στα μάτια της, του έδιναν ξανά ζωή.

Ακούμπησε το μέτωπο του στο δικό της και έκλεισε τα μάτια του, εκείνη έκανε το ίδιο. Έμειναν για λίγο έτσι, απολαμβάνοντας απλώς τη παρουσία του άλλου. Σύντομα όμως ένιωσε τα χέρια του να χαμηλώνουν στο κορμί της και πριν το καταλάβει τα πόδια της ήταν τυλιγμένα γύρω από τη μέση του.

Ένα επιφώνημα έκπληξης της ξέφυγε που μετατράπηκε σε σιγανό αναστεναγμό όταν ένιωσε τα χείλη του στον λαιμό της. Κατάλαβε νωρίς όμως πως θα κατέληγε όλο αυτό και θέλησε να το διακόψει.

Τραβήχτηκε όσο χρειάστηκε από κοντά του για να κοιτάξει τα μάτια του.

"Όχι απόψε." του ψιθύρισε λαχανιασμενη.

"Γιατί;" τη κοίταξε συνωφρυωμενος.

"Πρώτα θα ξεκαθαρίσω τα πράγματα με τον Δημήτρη και εσύ με τη Βανέσα, και ύστερα θα είμαστε μαζί. Αλλιώς νιώθω πως τους απαταμε."

Ο Αλέξανδρος δυσανασχετησε, δεν έφερε όμως αντίρρηση. Έκρυψε το πρόσωπο του στον λαιμό της και μουρμούρισε.

"Καλά."