Right Side Of Heaven

|22

Το επόμενο πρωί δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση από το προηγούμενο βράδυ. Είχε ξυπνήσει με έναν τρομερό πονοκέφαλο που δεν οφειλόταν στο ποτό, αλλά το κλάμα.

Είχε κλάψει μέχρι να τη πάρει ο ύπνος, τα χάδια της θείας της στη πλάτη της δεν απαλυναν καθόλου τον πόνο της. Ο εφιάλτης που είχε δει ήταν ίσως ο χειρότερος από όλους. Μπορεί στους προηγούμενους να τον έχανε κάθε φορά από μια σφαίρα, σε αυτόν της προηγούμενης νύχτας όμως τον είχε χάσει ενώ ήταν ζωντανός, στην αγκαλιά μιας άλλης γυναίκας. Μιας όμορφης μελαχρινής με γαλάζια μάτια.

Δυσανασχετησε στην ανάμνηση του εφιάλτη και σηκώθηκε από το κρεβάτι της, θέλοντας να απασχολήσει τον εαυτό της με κάτι άλλο. Μπήκε στο μπάνιο της και ύστερα από αρκετά λεπτά βγήκε πιο φρέσκια.

Κατέβηκε στο σαλόνι και έμεινε για λίγο να κοιτάει το δωμάτιο. Έμοιαζε τόσο άδειο χωρίς όλα τα διακοσμητικά. Αμέσως σκέφτηκε πως έμοιαζε σε αυτό το δωμάτιο. Έμοιαζε τόσο άδεια χωρίς τους ανθρώπους που αγαπούσε γύρω της.

Κούνησε γρήγορα το κεφάλι της, διώχνοντας αυτές τις σκέψεις. Περπάτησε ως τη κουζίνα και ξαφνιάστηκε όταν την είδε να κάθετε στο σκαμπό μπροστά από τον πάγκο.

"Καλημέρα." κατάφερε να πει με βραχνή φωνή.

"Καλημέρα."

"Τι κάνεις εδώ;"

Η Κατερίνα άφησε κάτω το περιοδικό που διάβαζε και γύρισε να τη κοιτάξει "Αποφάσισα να μείνω σπίτι σήμερα. Τη δουλειά που έχω για σήμερα μπορώ να την κάνω και από εδώ, οπότε με άφησε το αφεντικό μου."

Η Μυρτώ τη κοίταξε στραβά "Δε χρειάζεται να μείνεις σπίτι για μένα, δε θα κάνω τίποτα τρελό."

"Δε μένω σπίτι για σένα." είπε ψέματα. "Θέλω να χαλαρώσω λίγο κι αν δουλέψω από εδώ θα είναι πιο χαλαρά."

"Εντάξει." είπε απλώς και άνοιξε το ψυγείο για να βρει να φάει κάτι για πρωινό.

"Υπέροχος ήταν για άλλη μια φορά ο μεγάλος επιχειρηματίας Αλέξανδρος Σωτηρίου, με την Βανέσα Πάρκερ πλάι του, στο φιλανθρωπικό γκαλά που κρατήθηκε το χθεσινό βράδυ, στον πύργο του Central Park." άκουσε τη Κατερίνα να λέει.

Γύρισε να την κοιτάξει απότομα και την είδε να διαβάζει το περιοδικό που κρατούσε. Στραβοκαταπιε, προτού την πλησιάσει. Είδε αμέσως τη φωτογραφία του μπροστά από το κτήριο όπου είχε διοργανωθεί το γκαλά.

Ήταν ο Αλέξανδρος με ένα στενό χαμόγελο στα χείλη του, επιτρέποντας μονάχα στο δεξί του λακκάκι να φαίνεται. Θυμόταν η κοπέλα πως εκείνο φαινόταν πάντα πιο εύκολα, έπρεπε να σχηματίσει ένα πλατύ χαμόγελο για να φανούν και τα δύο. Τα μάτια της πήγαν αμέσως στο χέρι του, το οποίο ήταν τυλιγμένο γύρω από την λεπτή μέση της κοπέλας με την οποία βρισκόταν εκεί το προηγούμενο βράδυ.