Right Side Of Heaven

|30

Όταν το συνειδητοποίησε εκείνη, έγειρε βιαστικά το κεφάλι της, κάνοντας τα χείλη του να ακουμπήσουν το μάγουλο της.

Έβαλε τα χέρια της στο στήθος του και τον έσπρωξε. Έβαλε μια απόσταση ανάμεσα τους και την μεγάλωσε περπατώντας στην άλλη άκρη του γραφείου.

"Είμαι σε σχέση, το ίδιο και εσύ. Αρραβωνιασμενος μάλιστα. Οπότε πρόσεχε τις κινήσεις σου από εδώ και πέρα."

Είδε τα μάτια του να στενεύουν "Έλα τώρα, δεν νιώθεις τίποτα για αυτόν τον μαλακα."

"Και που το ξέρεις εσύ;"

"Με αγαπάς ακόμα Μυρτώ, όπως σε αγαπώ και εγώ."

"Έχεις έναν πολύ περίεργο τρόπο να το δείχνεις..."

Κοίταξε τις γόβες της και ύστερα άφησε τα μάτια της να πέσουν ξανά επάνω του.

"Εξάλλου είσαι αρραβωνιασμενος. Έπρεπε να θυμηθείς πως με αγαπούσες πριν πέντε χρόνια. Τώρα είναι αργά..."

"Αλήθεια, πως το έκανες;" δάγκωσε λίγο το κάτω χείλος της. Δεν ήταν σίγουρη αν ήθελε να το πάει εκεί το θέμα.

"Τι πράγμα;"

"Πως το σκηνοθέτησες όλο αυτό; Προφανώς δεν σου ήταν δύσκολο συναισθηματικά, καθώς δεν νοιαζοσουν για εμένα. Ηταν όμως πολύ αληθινό. Το αίμα, η σφαίρα..."

Τα λόγια της χτύπησαν και άλλο βαθιά μέσα του και κατάφεραν να σπάσουν τη σκληρή μάσκα που φορούσε. Τη κοίταξε με μια ανάμιξη συναισθημάτων να καλύπτει τα χαρακτηριστικά του. Θυμός, απογοήτευση, πόνος, νοσταλγία...

"Αλήθεια αυτό πιστεύεις; Πως δεν ενδιαφέρομαι για εσένα; Όσο καιρό είμασταν μαζί αυτό ένιωθες;"

Κουνησε το κεφάλι της αρνητικά.

"Ζούσα απλως σε ένα ψέμα που νόμιζα ότι με αγαπούσες πραγματικά..."

"Δεν ήταν ψέμα γαμωτο μου!" ύψωσε τη φωνή του και χτύπησε με δύναμη κάτι χαρτιά που βρίσκονταν στο γραφείο, σκορπιζοντας τα στο πάτωμα.

"Σε αγαπούσα! Ακόμα σε αγαπάω γαμωτο!"

Πήρε μια βαθιά ανάσα και βρήκε το θάρρος να τον κοιτάξει κατάματα.

"Λυπάμαι, μα η κοπέλα που αγαπούσες πέθανε το ίδιο βράδυ που πέθανε και ο Αλέξανδρος που ήξερα..."

"Μη το λες αυτό." φάνηκε στο πρόσωπο και των δύο ξεκάθαρος ο πόνος. "Είμαι ακόμα ο ίδιος!"

Εκείνη κούνησε το κεφάλι της.

"Κανείς μας δεν είναι ίδιος πια. Δεν είμαστε λυκειοπαιδα, αλλά ενήλικες. Δεν βγάζετε το ψωμί σας από τη παρανομία, αλλά τρώτε χαβιάρι από χρυσά κουτάλια χάρη στα εκατομμύρια σας. Δεν είμαστε μια παρέα πια, αλλά εφτά άτομα με απολύτως διαφορετικές ζωές που τους χωρίζουν. Δεν θα είμαστε ποτέ ξανά οι ίδιοι και γιαυτό φταις εσύ."