Right Side Of Heaven

|10

Ξεκλείδωσε τη πόρτα και μπήκαν στο διαμέρισμα του. Την έκλεισε πίσω τους με το πόδι του, προτού οδηγήσει τη Μυρτώ στον καναπέ του μεγάλου σαλονιού. Τα φώτα ήταν σβηστά, η θέα των φώτων της πόλης όμως που φαίνονταν μέσα από το τεράστιο παράθυρο του σαλονιού, έφτανε για να βλέπει ξεκάθαρα μπροστά του.

Κάθισε η κοπέλα στον δερμάτινο καναπέ και ένιωσε τον Δημήτρη να της βγάζει τις άβολες μαύρες γόβες που βασάνιζαν τα πόδια της όλη μέρα.

Αφού έκανε αυτό, πήρε το κινητό της και απάντησε στα πολλά μηνύματα από την ανήσυχη Κατερίνα γράφοντας 'Δημήτρης εδώ. Εντάξει είναι, την έχω στο σπίτι μου. Νομίζω θα περάσει εδώ τη νύχτα, καληνύχτα.'

Άφησε το κινητό της στο γυάλινο τραπεζάκι του σαλονιού και γύρισε να τη κοιτάξει. Τη βρήκε να κάθετε στον καναπέ και να βγάζει το σακάκι της.

"Πάω να σου φτιάξω έναν καφέ."

"Όχι καφέ."

"Να σου φέρω λίγο νερό τότε."

"Όχι νερό."

Κάθισε δίπλα της. "Τι θες τότε;"

Τον πλησίασε ώστε τα πόδια τους να ακουμπάνε και αγνοώντας την ερώτηση του, έκανε εκείνη μια.

"Γιατί είσαι μαζί μου;"

Την κοίταξε μπερδεμένος και εκείνη άλλαξε λίγο την ερώτηση της.

"Βλέπεις πόσο κατεστραμενη είμαι. Γιατί μένεις λοιπόν με μια κατεστραμενη κοπέλα;"

Ήξερε πως ο μόνος λόγος που το ρωτούσε αυτό ήταν το αλκοόλ που υπήρχε ακόμα στον οργανισμό της. Για κανέναν άλλο λόγο δε θα έκανε μαζί του μια τέτοια συζήτηση, μια συζήτηση στην οποία ανοιγοταν συναισθηματικά.

Ο Δημήτρης την τράβηξε έτσι ώστε να κάθετε επάνω του, με τα πόδια της δίπλα από τα δικά του, προτού βάλει μια χαλαρή τούφα των μαλλιών της πίσω από το αυτί της.

"Εγώ δεν βλέπω καμία κατεστραμενη κοπέλα. Βλέπω μια πληγωμένη κοπέλα που έχει περάσει πολλά. Και μένω μαζί της γιατί ξέρω πως πίσω από αυτή τη πληγωμένη κοπέλα, κρύβετε ένας άγγελος, τον οποίο πιστεύω πως με τον καιρό θα καταφέρω να τον κάνω να εμφανιστεί μπροστά μου."

Δαγκωσε το κάτω χείλος της και προσπάθησε να μη κλάψει. Πέντε χρόνια τώρα, ύστερα από τον θάνατο και της μητέρας της δεν έχει τολμήσει να αφήσει δάκρυ να κυλήσει από τα μάτια της. Η καρδιά της πλέον είχε γίνει πέτρα, δεν άντεχε να κλαίει άλλο. Δεν θα επέτρεπε λοιπόν στον εαυτό της υπό την επήρεια του αλκοόλ να κλάψει για αυτά τα όμορφα λόγια αυτού του όμορφου άντρα.