Bad Wolves

Bliskość

Cersei
Jak mam znów być ważna dla mojego syna? Jak mam go mieć znów pod swoimi ramionami? Jak mam być dla niego ważniejsza od niej? Jak obrócić go przeciw niej?
- Nad czym rozmyślasz siostro?
- Karzeł - odpowiadam wzdychając - Kto cię nasłał?
- Nie mogę po prostu porozmawiać z siostrą? - pyta karzeł upijając wino ze swojego kielicha
- Nie nazywaj mnie tak, Karle
- Tyle czasu już nie masz korony, kochana siostro, a dalej się zachowujesz jakby dumnie spoczywała na twojej głowie
- Uważaj Karle...
- Dla ciebie, Królewski Namiestniku
- Wyjdź - mówię odwracając od nieg wzrok - Wyjdź i nie wracaj

Olenna
- Jak się czujesz będąc mamą? - pytam patrząc jak moja wnuczka trzyma w ramionach Lyannę
- Ta odpowiedzialność - odwraca wzrok od Maleńkiej - Czuję, że mogę oddać za nią życie
- Jak każda dobra matka - mówię patrząc jej w oczy - Mimo młodego wieku, jesteś dobrą matką - mówię obserwując jak Margaery wkłada śpiącą Lyannę do łóżeczka
- Dziękuję Babciu - odpowiada z lekkim uśmiechem - Maleńka póki co jest niewiarygodnie spokojna
- Cierpliwości Margaery

Ramsay
- Jesteś głodna? Potrzebujesz czegoś?
- Nie - odpowiada Sansa, nie może utrzymać równowagi, chwieje się. Staję tuż obok niej
- Oprzyj się o mnie, głęboko oddychaj, proszę - Sansa za moją prośbą opiera się o mnie plecami i głęboko oddycha. Wdech i wydech, wdech i wydech - Lepiej ci trochę?
- Po prostu zakręciło mi się w głowie - odpowiada ruszając w stronę krzesła obok stolika, ostrożnie siada. Oddycha głęboko
- To już?
- Nie - odpowiada z delikatnym uśmiechem, nigdy wcześniej się do mnie nie uśmiechała - Do porodu jeszcze trochę - mówi patrząc mi w oczy  z uśmiechem, bez chłodu i nienawiści w spojrzeniu
- Boisz się porodu?
- Jak większość kobiet - odpowiada z delikatnym uśmiechem
- Myślałaś nad imieniem dla dziecka?- pytam  biorąc ze stolika talerz z ciasteczkami cytrynowymi i podchodąc z nim do Sansy
- Tak - odpowiada biorąc ode mnie talerz z ciastkami - Córkę Catelyn, syna Bastian - Bastian Bolton, Catelyn Bolton...
- Ładne imiona - mówię klękając przed nią, powoli kładę dłoń na jej brzuchu - Śpi?
- Nie - odpowiada z uśmiechem - Dotykasz w złym miejscu - mówi przesuwając moją dłoń. Teraz czuję kopnięcia dziecka. Sansa kładzie swoją dłoń obok mojej - Jeszcze trochę - mówi z delikatnym uśmiechem
- Jak się czujesz nosząc w sobie dziecko? - pytam powoli wstając i rjszając w stronę kielicha
- To dziwne uczucie - odpowiada kładąc drugą dłoń na brzuchu - Nosić w sobie dziecko, poczucie nowego życia pod moim sercem, to trudne do opisania
- Ze względu na twoją nienawiść do mnie, również nienawidzisz dziecko?-  Spojrzenie Sansy pada na jej dłonie, wpatruje się w uwypuklenie, za które odpowiedzialne jest dziecko, jej spojrzenie nie wyraża jednak obojętności. Spojrzenie Sansy wyraża miłość do dziecka, jest to najczystrzy rodzaj miłości ten pomiędzy matką i dzieckiem
- To kto jest jej ojcem nie jest istotne, matka zawsze pokocha swoje dziecko, czuję to z dnia na dzień coraz bardziej
- Skąd wiesz, że to ona?
- Mam przeczucie - odpowiada
- Twój brat również sądził, że małżeństwo z miłości to dobry wybór - mówię ze śmiechem, Sansy jednak nie bawi mój żart. Spojrzenie pełne miłości, którym przed chwilą wpatrywała się w uwypuklenie, w dziecko zniknęło. Sansa wpatruje się we mnie ze wściekłością
- Bawi cię śmierć mojego brata, Bolton? - wściekłość w jej oczach wzrasta
- Nie, po prostu zachował się idiotycznie, zmarnował polityczną szansę tracąc Północ i koronę Króla Północy, jego zachowanie było  nie tylko egoistyczne, ale i samolubne
- Nie masz prawa oceniać Robba- mówi wstając, jest zdenerwowana jeszcze bardzej - Rozmawiałeś z nim choć raz? Oceniasz go po jednym błędzie, co nie oznacza, że wiesz jakim był człowiekiem. Gdyby rządził Północą, czy był Lordem Winterfell byłby o stokroć lepszy od ciebie, bękarcie
- Jeśli jesteś tak samo inteligentna jak twój brat, a nawet mniej patrząc na twoją przeszłość niech Siedmiu ma w opiece to dziecko jeśli wda się w ciebie
- To i tak będzie dla niego lepsze niż wdanie się w tatusia potwora, sądziłam, że się zmieniłeś dla  dziecka, dla mnie. Teraz widzę, że jesteś tym samym potworem, którego poznałam w dniu ślubu - Głos jej się załamuje. Sansa gwałtownie łapie oddech i kładzie obie dłonie na brzuchu. Oddycha głęboko, gwałtownie łapie oddech jakby był jej zabierany. Upada na kolana, ciągle ciężko oddychając. Rzucam się w jej stronę klękając tuż obok
- Sansa, podeprzyj się na mnie - Sansa wstaje o własnych siłach ciągle trzymając jedną z dłoni na wypukłym brzuchu. Oczy Sansy wyrażają wściekłość, jednak są w nich łzy, pytanie brzmi czy są to łzy wściekłości. Podnosi swój wzrok na mnie, pełen nienawiści i jadu
- Wyjdź - głos Sansy brzmi jakby miała się zaraz rozpłakać, jednak i tak jest w nim jad - Wyjdź
- Sanso...
- WYJDŹ! - wykrzykuje w moją stronę, łzy spływają jej po policzkach, odwracam się i wychodzę z komnaty

Sansa
- Już spokojnie - mówię przez łzy kładąc dłoń na wypukłym brzuchu, moja wściekłość źle wpłynęła na dziecko. Siadam ostrożnie na krześle głęboko oddychając - Spokojnie - mówię gładząc dłonią brzuch, dziecko  nie wierci się już tak gwałtownie jak wcześniej. To był zapewne skurcz, jak nie on to nie mam pojęcia co - Wszystki będzie dobrze - mówię z delikatnym uśmiechem przez łzy czując jak dziecko delikatnie kopie - Mama się zdenerwowała - mówię wycierając łzy rękawem sukni - Nie martw się

Arya
- Jestem z tobą - Sansa siedzi przy stoliku delikatnie głaszcząc wypukły brzuch, jest zapłakana, cała zapłakana. Podchodzę do niej i kładę dłoń na uwypukleniu klękając obok niej
- Sansa, co się stało? - pytam wycierając jej łzy - San?
- Ramsay - płacze przez niego. Nie są to łzy wściekłości - Coś się stało z dzieckiem, upadłam, ale nic mi nie jest - Sansie trudno jest  mówić, smutek i łzy jej w tym przeszkadzają
- Spokojnie - mówię łapiąc jej dłoń- Musisz się położyć Sansa, jak się prześpisz poczujesz się lepiej, chodź - Sansa ostrożnie wstaje i za moim poleceniem rusza w stronę łóżka kładąc się
- Wkurwiłam się przez niego i to źle podziałało na dziecko - mówi kładąc dłoń na brzuchu
- Idź spać Sanso, nie martw się, pójdę po Maestera i cię zbada dobrze? Zaraz wróce - Sansa w odpowiedzi kiwa głową zamykając oczy

                     Godzinę później

Sansie jak i dziecku nic nie jest. Moja starsza siostra zasnęła. Ostrożnie wychodzę z komnaty

                   Chwilę później

- Jesteś z siebie dumny? - jak zwykle jest w sali narad, sam spaceruje zastanawiajac się
- Nie - odpowiada - zjebałem
- Owszem, w chuj - mówię po czym wskazuję na krzesło - Siadaj
- Dlaczego?
- Musimy porozmawiać - Ramsay posłusznie siada na krześle - W co ty sobie pogrywasz, Bolton?
- Nie chciałem niczego złego zrobić
- Wiesz w jakim stanie jest moja siostra? - pytam unosząc brwi ku górze - Zdajesz sobie sprawe, że płakała przez ciebie? I to nie dlatego, że ją wkurwiłeś, bo to także zrobiłeś. Jak kurwa chcesz udowodnić jej, że ją kochasz, skoro ją zraniłeś?
- Ja naprawdę nie chciałem - mówi z wielkim smutkiem, wiem, że nie chciał, ale muszę być twarda przywołać go do porządku - Co mam zrobić aby było lepiej niż wcześniej?
- Kurwa nie wiem - mówię wzdychając - Ale powiem tyle, jak się nie ogarniesz, to możesz pomarzyć o dziedzicu
- Co masz na myśli?
- Naprawdę nie wiesz? Sansa może tego nie okazuje, ale kocha dziecko, nie pozwoli abyś skrzywdził je tak jak ją