Kan ik je helpen?

Hoofdstuk 34

Halloooowwtjes :)

Omdat er een paar mensen vroegen of ik een vervolg ging maken van dit boek heb ik een goed voorstel (vind ik toch). Als het boek 5k haalt en ik krijg nog van paar mensen de interesse voor een vervolg maak ik er een anders niet :)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Louise:

Fuck waren dat nu Sven en Lukas, wat doen die nu hier! Shit waar is Charlotte? De kleedkamer tuurlijk, ik ren ernaartoe en zie dat de deur openstaat. "CHARLOTTE!" Roep ik luid als ik haar zie liggen in een grote plas bloed. Ik neem snel men telefoon en bel de hulpdiensten. Ik probeer het bloed terwijl te stoppen met een tshirt dat hier rondslingerd kan me niet schelen van wie die is. Als ik eindelijk de hulpdiensten aan de lijn heb geef ik de informatie door die ze nodig hebben en leg dan af. Iets later komen de jongens binnen en ze staan allemaal in shock voor me "sta daar niet zo en geef me nog doeken!" Roep ik naar ze, alleen Cassius word wakker van de shock en begint me nog meer shirts en handdoeken te geven. "Jezus waar blijft die fucking ambulance toch!" Zeg ik gefrustreerd want ik weet niet hoelang ik dit nog volhou. Ik zit hier gewoon in het bloed van men beste vriendin, normaal is anders. Samuel komt nu ook bij me zitten en praat met Charlotte, misschien dat ze dan wakker blijft. Niet veel later komen de hulpdiensten aan en wordt Charlotte in de ambulance gelegd. "Er kan een persoon mee"zegt een van de verplegers. Iedereen kijkt naar sam en mij "ga jij maar" zeg ik snel en hij kijkt me dankbaar aan. Hij stapt mee in en dan vertrekken ze. Na me de hele tijd sterk te houden kan ik het niet meer en barst ik in tranen uit en val op men knieën. "Het komt allemaal goed" Fluister Dioni en om een of andere reden geloof ik hem, het komt wel goed lot is een vechter. Ik de letterlijke en zij de figuurlijke daarom passen we zo goed bij elkaar.
Een politieagent loopt naar ons toe en begint verschillende vragen te stellen over wat er is gebeurt. Als ze alles weten loopt hij weer weg.

"Kaj, vraag aan Arienne of ze naar het ziekenhuis kan komen ik moet haar iets vragen" zeg ik als we in de auto zitten richting het ziekenhuis. Hij knikt en begint wat te typen op zen telefoon "ze komt"zegt hij iets later en ik knik. "Wat wil je eigelijk vragen?" vraagt Dioni dan, "maakt niet, als ik maar een antwoord van haar heb is het goed" antwoord ik hem en kijk weer uit het raam. Het was misschien niet het antwoord dat hij wou maar daar staat men hoofd nu echt niet naar. Het is allemaal mijn schuld ook, ik had haar nooit alleen mogen laten dan was dit allemaal niet gebeurd...

Samuel:

Ik staar de hele tijd voor me uit, het misselijkmakende beeld van Charlotte die daar half dood ligt in een plas bloed krijg ik maar niet uit men hoofd. Als ik die klootzak ooit in men handen krijg. Hoezo zijn die twee trouwens backstage geraakt? En waarom heeft Charlotte geen alarm geslagen dan was het niet zover gekomen, denk ik dan toch...

We komen aan bij het ziekenhuis en ik word door de verplegers op een stoel gezet en dan lopen ze weg. Ik kijk naar men handen en zie dat ze helemaal donkerrood zijn van het bloed. Ik kijk rond en zoek naar een wc, als ik er een gezien heb loop ik ernaartoe en ga men handen wassen. Na een tijdje te schuren is het grootste deel er toch al af en ga ik weer terug op de stoeltjes zitten. Ik leg men hoofd in men handen en voel de tranen opkomen. Misschien dat als ik men ogen sluit en slaap, ik terug wakker word het alleen maar een droom was of beter gezegd een nachtmerrie.

Ik voel een hand op men schouder en zie Cassius voor me staan. Ik sta recht en hij trekt me in een knuffel het lukt me gewoon niet meer om me sterk te houden en de tranen lopen van men wangen af. "Het komt allemaal goed bro" zegt die geruststellend "en wat als het niet meer goed komt? Wat als we telaat waren? Ik kan het mezelf nooit vergeven als ze het niet haalt cass!" Zeg ik overstuur en ik laat hem los. Ik ga weer zitten en leg men hoofd weer in men handen. "Sorry" mompel ik tegen hem "is al goed ik begrijp je wel" zegt die en legt zen hand op men schouder. "Weet je al iets" vraagt Louise dan ik schud men hoofd "ik weet net zoveel als jullie" zeg ik en ze knikt. Ik voel dat ik gebeld word, het is de moeder van Charlotte, shit ik heb haar moeder nog niet verwittigd "hallo, met Samuel" zeg ik beleefd "Hej Samuel, met de moeder van Charlotte, is ze misschien bij jou want ik heb haar proberen te bellen maar ze neemt niet op" vraagt ze een beetje in paniek. "Eum mevrouw ik moet u iets vertellen, Charlotte ligt in het ziekenhuis..." "Wat? In het ziekenhuis wacht ik kom meteen naar daar" onderbreekt ze me en voor ik nog iets kan zeggen legt ze de telefoon neer.

Een half uur later voel ik men telefoon weer trillen "met Samuel" "dag Samuel zou je naar de inkom kunnen komen ik sta hier, dan weet ik dat ik niet verloren loop" zegt Charlotte haar moeder "oke ik kom naar daar" zeg ik en leg de telefoon neer. Ik loop naar het onthaal en zie haar moeder staan. Ik loop naar der toe en begroet haar. Terwijl we naar de rest lopen leg ik haar uit wat er gebeurt is. Als we aankomen komt er net een dokter aan en vraagt om een gesprek met haar moeder ze lopen een aparte ruimte in. En weer zitten we te wachten "ik ga even wat te drinken halen nog iemand iets?" Vraagt Kaj ik schud men hoofd. "Ik ga mee" zegt Dioni en samen lopen ze weg.

Tien minuten later komt Charlotte haar moeder terug, ik sta meteen recht en kijk haar aan. "En?" Vraag ik en ze begint te praten...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~