Kan ik je helpen?

Hoofdstuk 32

Charlotte:

Wat zou er toch in die doos zitten? Ik pruts wat aan de plakband die er rond zit "niet doen, je zou wachten tot we terug bij Louise zijn" zegt Samuel dan "maar ik wil weten wat erin zit" zeg ik met een pruillip. "En toch zul je wachten" zegt hij dan en neemt de doos uit men handen "flauw hoor, achja zo moet ik tenminste niets dragen" "gaan we lui doen?" "Jij haalt die doos uit men handen, ik vroeg niks!" Zeg ik dan "heb je een punt" "weet ik wel" zeg ik bijdehand en hij moet lachen. We komen aan bij Louise en lopen naar binnen langs de achterdeur.

Ik steek men armen uit naar Samuel en hij begint me te knuffelen "jaja heel leuk! Maar mag ik nu die doos!" Zeg ik "dus die doos is belangrijker dan mij?" Vraagt die verontwaardigd "voor nu even wel, tot ik weet wat erin zit" zeg ik en geef hem een kusje op zen wang, ik neem de doos uit zen handen en zet hem op tafel. "Wat is dat?" Vraagt Louise dan "een doos" zeg ik droog "ja wow dat had ik nog niet door, maar wat zit erin?" "Als ik dat wist zou ik hem toch niet moeten openmaken of wel soms?" Antwoord ik haar en ik krijg alleen een dode blik terug als antwoordt.

Ik haal de plakband voorzichtig van de doos af en open de flappen. Mijn mond valt open van verbazing. Hoe komt ze hieraan?

Kaj:

"Yeeesss, yes yes yes yes!" Haar nummer ik heb haar fucking nummer gewoon. Ik dans en spring rond als een idioot maar who cares? Ik heb gewoon Arienne's nummer, het was nu wel handiger geweest mocht ze het me zo hebben gegeven. Wie weet dat als ik het niet gezien had het briefje werd weggegooid en dan stond ik nog nergens. Maar goed dat is dus niet gebeurd ik heb haar nummer. Ik voeg hem snel toe en besluit iets naar der te sturen. 'Bedankt voor je nummer! Ben blij dat ik je leren kennen heb x kaj' moet goed zijn toch? Ik stop men telefoon weer weg en loop weer naar de rest toe.

Iedereen staat rond de tafel en ben best wel nieuwsgierig en ga dus bij hun staan. "Wow wat is dit allemaal?" Vraag ik als ik verschillende dingen zie liggen op de tafel. "Heej wat is dit" vraag ik als ik een doosje zie liggen. Ik doe het open en zie een soort snoep liggen, ik denk toch dat het snoep is. "Laat is zien... OMG kaj ken je dat niet? Dat is het lekkerste snoep dat er bestaat gewoon" zegt Sara "dat zijn cuberdons of zoals wij ze noemen neuzekes" "of een nog betere benaming 'the guilty pleasure van Charlotte en Sara'" zegt Chloé dan en begint te lachen. "Proef maar" zegt Charlotte en ik neem eentje. Het ziet er gewoon uit als een paarse kegel, ik bijt het bovenste stukje eraf en zie alleen van die paarse vulling precies slijm. "Niet slecht" zeg ik "dude niet slecht dit" en Sara houd een voor men neus "dit is heaven gewoon!" Zegt ze en steekt hem dan in haar mond. Ik leg het doosje weer neer en kijk verder naar wat er allemaal ligt.

Charlotte:

"Serieus hoe komt ze hier nog aan? Ik dacht dat we alles hadden verhuisd of hadden weggegooid!" Zeg ik verbaast. Ik haal het laatste uit de doos "OMG CHECK DIT!" Roep ik en haal een boek eruit. "Dit herinner ik mij nog!" Op het boek staat in het groot met roze glitterletters 'ons vriendenboekje'. Ik open het en er staan allemaal foto's en tekeningen in van vroeger "wauw dit is zo lang geleden" zegt Louise dan en ik knik "zelfs toen was je al een prinsesje" zegt Samuel dan en wijst naar een foto waar ik een prinsessenkleedje draag dat men oma nog voor me gemaakt had, ik weet nog dat ik er super trots op was en het nooit meer wou uitdoen. Ik blader er nog wat in door en leg hem dan weer neer. "Wel ziehier een deel van mijn jeugd neergelegd op een tafel" zeg ik droog en begin weer met alles op te ruimen tot ik een envelop tegen kom. Ik open hem en bekijk wat erin zit, er zit een brief in samen met 2 foto's. Ik bekijk de brief en krijg tranen in men ogen "dus vandaar komt dat liedje" zeg ik zacht "welk liedje vraagt Sam "het liedje dat ik en men vader altijd zingen, nu snap ik dat niemand het kent!" Zeg ik en stop de brief in men zakken. Als ik de foto's bekijk krijg ik een glimlach op men gezicht. Eentje is van ons hele gezin toen men ouders nog samen waren, dus ik denk dat ik 5 jaar was. En eentje van men vader en mij en op de achterkant de titel van ons liedje. Ik steek ze ook in men zakken en ga weer verder met opruimen. De rest hoeft dit niet te zien dit is iets van mij persoonlijk de rest heeft hier niet echt zaken mee.

"Hoelaat is het eigenlijk?" Vraagt kaj dan "tijd om je leven te beteren" antwoord Louise droog en ik grinnik "half twee" zegt ze dan "meen je die? Binnen half uur hebben we dus onze trein mochten de mooiboys het niet beseffen" zeg ik dan en opeens was iedereen naar beneden "zo zie je hoe gezellig je bent Louise" zeg ik met een lach en ik krijg een klap tegen men hoofd van der "zie je, je slaat je gasten"zeg ik "of je flirt met ze" mompel ik er nog achter en loop naar beneden voor ik weer een klap krijg.

Als alles is ingepakt lopen we weer naar boven en neem ik afscheid van men vriendinnen "en nu laten jullie wel iets van jullie horen of komen jullie gewoon langs! Plaats genoeg ten huize lot!" Zeg ik serieus en knuffel hun. Als iedereen heeft afscheid genomen en Louise Dioni eindelijk loslaat, als die niets met elkaar nemen weet ik het ook niet meer, vertrekken we naar het station. Als de trein er eindelijk is gaan we zitten en rijden we weer richting Nederland.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~