There Goes My Life || Larry [tłumaczenie PL]

TGML - 33

    – Denerwujesz się?

    Dłoń Louisa przesuwa się z kierownicy zaparkowanego samochodu na udo Harry'ego, które zaczyna masować powolnymi ruchami. Brunet przegryza dolną wargę i spogląda na dłoń Tomlinsona, układając na niej swoją własną i splatając ich palce.

    – Trochę – przyznaje Harry cicho, wciąż przyglądając się ich dłoniom. – Nie chcę, żeby moi rodzice powiedzieli ci coś niemiłego. Nie dbam o to, co powiedzą o mnie, ale ty to co innego. A co jeśli z naszego powodu odrzucą Josha?

    – Rozumiem twój niepokój. – Louis kiwa głową. Naprawdę chce, żeby Harry przestał czuć, że jego odczucia się sprawdzą. – Ale Gemma tam będzie i wiem jak podekscytowany jesteś zobaczeniem się z nią, więc może skup się właśnie na tym.

    – Masz rację – zgadza się brunet, jednakże nie brzmi na zbyt przekonanego. – Kocham cię, Lou, dziękuję.

    – Ja też cię kocham, Haz – odrzeka Louis słodko, ściskając udo Harry'ego przed odpięciem pasów. Brunet bierze głęboki oddech i także odpina pasy, wychodząc z auta i przesuwając się do tylnych drzwi, by wyciągnąć Josha z samochodu.

    – Haz, cały drżysz, chcesz, żebym to ja go wziął? – pyta Louis ze zmarszczonym ze zmartwienia czołem. Brunet kiwa głową i podaje chłopca Louisowi, oblizując wargi. Bruzda pomiędzy brwiami Tomlinsona powiększa się. – Wszystko będzie dobrze, Harry.

    Harry jedynie kiwa głową. Louis pochyla się i delikatnie łączy ich wargi, na co zielonooki od razu się rozluźnia.

    – Kocham cię – szepcze Harry i Louis uśmiecha się do niego, ponieważ nawet mimo tego, że chwilę wcześniej powiedzieli sobie kocham cię, każdy kolejny raz odczuwa tak samo jak ten pierwszy.

    – Też cię kocham – odpowiada. Harry bierze głęboki oddech i chwyta jego dłoń, prowadząc go w stronę wejścia do domu. Z wahaniem dzwoni dzwonkiem i niemal natychmiastowo drzwi stają przed nimi otworem.

    – O mój Boże, Harry! – krzyczy z zaskoczeniem Gemma, od razu mocno go przytulając. Harry śmieje się i oddaje uścisk, kiedy Louis wchodzi do środka i zamyka za sobą drzwi.

    – Tak bardzo wyrosłeś – mówi czule dziewczyna, odsuwając się od niego i szczypiąc w policzek. – Co się u ciebie działo? Wszystko w porządku?

    – W jak najlepszym. – Harry chichocze i zanim może coś powiedzieć, spojrzenie jego siostry ląduje na Louisie.

    – To ten chłopak, o którym nie możesz przestać nawijać, kiedy rozmawiamy przez telefon? – pyta z uśmiechem, na co Harry wywraca oczami.

    – Cicho siedź – prycha, zanim jego wargi wykrzywiają się w uśmiechu. – Tak, to Louis. A to… – powoli bierze Josha z jego ramion, układając go sobie na biodrze – twój bratanek.

    – O mój Boże, jest cudowny! – mówi z zachwytem Gemma, uśmiechając się do chłopca i łaskocząc go pod brodą. Przenosi spojrzenie na Louisa i dodaje: – Jest do ciebie bardzo podobny, mój drogi.

    – Tak uważasz? – pyta szatyn z zadowolonym uśmiechem, kiedy Harry mruczy w zgodzie. Gemma w pełni obraca się do Tomlinsona i przytakuje, uśmiechając się i wyciągając dłoń w jego kierunku.

    – Miło cię w końcu poznać. – Louis bierze jej dłoń i lekko nią potrząsa. – Tak wiele słyszałam o tym jak niesamowity, słodki i uroczy jesteś, że teraz mam naprawdę wysokie oczekiwania.

    – Przepraszam, jeśli cię zawiodłem – mówi ze śmiechem Louis, spoglądając na Harry'ego, którego policzki pokrywa róż. Kątem oka zauważa Anne wchodzącą do pomieszczenia, lecz nie patrzy na nią, gdyż przez chwilę czuje się przytłoczony.