Tylko dla Ciebie, księżniczko

Rozdział 22

Dalia

Kilian zbiegł po schodach, zmierzając w moja stronę. Odłożyłam książkę na brzuch, kładąc ją kartkami do dołu. Była to świetna powieść o wakacyjnej miłości, która przerodziło się w coś więcej, opowiedziana dzięki pewnym pamiętniku. Niby absurdalna historia, jednak coś powodowało, że z jakiegoś faktu czułam się częścią niej. Czytanie na nowo ciągle tych samych słów i zdań, wcale nie powodowało, że byłam nią znudzona. Powodowała, że odkrywałam ją od nowa, za każdym razem doszukując się czegoś innego.

Kilian rzucił się na kanapę, przygniatając mnie lekko.

- Coś się stało? - Zapytałam, zdziwiona jego radosnym uśmiechem. Kilka godzin temu zamknął się w gabinecie, zajmując się pracą, którą musiał zamknąć zanim obejmie Władze. Zwykle ta praca dla niego męcząca i zazwyczaj wychodzi z gabinetu pełen zmęczenia i ulgi. Teraz jednak jest radosny. Co mogło mu tak poprawić humor?

- Nic, kocham cię. - Powiedział, przenosząc się ciałem między moje nogi.

- Ej! Bo mi książkę zniszczysz! - Krzyknęłam. Wyciągnęłam książkę spomiędzy naszych ciał i przeniosłam delikatnie na podłogę, zapamiętując numer strony, na której skończyłam. W tym czasie mężczyzna zaczął całować moją szyję.

- Pani Nixon, nie opowiedziała mi Pani tym samym. - Mruknął przy skórze, dotykając ją językiem między słowami.

- Też cię kocham Kilian, ale książka!

Z gardła wyrwał mi się jęk, gdy ten zassał fragment skóry, tworząc dużą malinkę. Przesunęłam się pod niego, układając się wygodnie i ułożyłam dłonie na jego silnych ramionach. Miał na sobie spodenki do kolan oraz białą bluzkę na cienkich ramiączkach.

- Kochanie...

- Coo skarbie?

- Wyjedźmy gdzieś. - Powiedział nie wyraźnie. Odsunęłam go trochę od siebie, aby usłyszeć poprawnie.

- Powtórz. - rzuciłam, patrząc na jego twarz.

- Chcę, abyśmy gdzieś wyjechali.

- O czym ty mówisz? Przecież Wataha, za chwilę koronowanie... A jeszcze nie wyjaśniła się sprawa z atakami. Jak ty teraz chcesz robić wakacje?! - Oburzyłam się bardzo. Tyle problemów, a ten chce gdzieś wyjeżdżać.

Chłopak podniósł się na łokciach.

- Nie, żadne wakacje. To będzie dzień, raptem może dwa. Na tyle sobie możemy pozwolić. Potem już zostaną same obowiązki i potem jeszcze dzieci. Wtedy już nie będziemy mieli czasu wolnego dla siebie. - Powiedział, spokojnie tłumacząc.

- Chcesz mieć dzieci? - Zapytałam szczerze ciekawa. Ja sama zawsze byłam typem osoby, która uwielbia dzieci, a instynkt macierzyński miałam odkąd pamiętam. Jednak mężczyźni inaczej wszystko odbierają. Duża część z nich bardzo późno dojrzewa do tego, by zostać ojcem.

- Szczerze? Chciałbym, ale nie jestem chyba jeszcze na to gotowy. Za jakiś czas, myślę, że byłoby fajnie o tym pomyśleć. Tylko jeszcze nie teraz. Zawsze chciałem mieć syna.

- Czemu akurat syna? - Kilian spojrzał na mnie podnosząc brew.

- Mam za dużo sióstr. - Zachichotałam.

- Faktycznie, masz ich sporo. Ile dokładnie?

- Siedem. Octavia, Veronica i Ruth, Kalina, Alice, Cynthia i mała Ice.

- Oj tam, Ice wcale nie jest taka mała. Jest rok młodsza ode mnie. - Powiedziałam, broniąc dziewczyny. Trochę ją krzywdzili tym, że ciągle obniżali jej wiek. Jak ma się czuć starsza albo jak mają się liczyć z jej słowem, jak do nich samych nie docierało ile ona ma już lat. Wiem co mówię, ja też byłam ta młodsza, która nigdy nie dorośnie.