When We Held Hands

Chapter 21

Narinig ko ang pag busina ni Rob, kaya mabilis ako bumaba. 

Nakangiti siya habang palabas ako ng bahay. 

"Ganda naman ng best friend namin." He kissed my cheek at pinagbuksan na ako ng pinto sa shotgun seat. 

Buong byahe pinagusapan lang namin ang business and partnerships namin. Even the project with Lance. 

Nakarating na kami sa restaurant. 

He parked and breathed, "Here we are." 

Lumabas na siya at pinagbuksan ako ng pinto. 

As I stepped outside, tinignan ko ang kabuuan ng restaurant. 

Pumasok na kami at hinanap sila. 

Nahagip ko sila na nag uusap, they looked so serious. Jane was teary-eyed. I couldn't see because his back is facing us. 

Nagulat ako nung hawakan ni Rob ang aking likod para pumunta doon. 

I breathed and walked confidently there.

Jane smiled and offered us a seat, inunahan ako ni Rob sa upuan na katabi ni Jane. I guess tatabi na lang ako kay Lance. 

"Lance, I'm sorry dahil iiwan na kita ngayon." Jane smiled, weakly.

Hindi sumagot si Lance at nanatiling nakayuko lang. 

"Dude... Look, I'm sorry for leaving Jane. I know I am an asshole because of that, but I love her, I really do." Tumigil si Rob at huminga. Jane held his hand encouraging him to continue. 

"In our relationship parehas naman kami may kasalanan. She kissed you and shit. But, I still forgived her. Pero, yung iwan niya ako pag tapos malalaman ko na kayo na. Nagalit sa'kin sila mommy, kasi hindi naman ako pumapatol sa may boyfriend na. PERO, ako ang nauna. Na-issue yun. Kaya nasira ang imahe ko. Lumayo ako kasi yun ang gusto ni Jane. Hindi ko kasalanan na iwan ko siya kasi siya mismo ang pag tabuyan ako. " A tear left Rob's eye.

Damn, ba't ako nandito?

"I understand." Natawa si Lance at tumingin sa'kin, "I now understand. I understand how you felt when I cheated on you. I'm sorry." Nagulat ako dahil bigla niya akong niyakap. 

"Lance!" Sinubukan ko tanggalin ag pag yakap niya sa'kin pero masyado siyang malakas.

"I'm sorry, Zea. I'm so sorry." Pumiyok ang boses niya.

He's crying. 

Hinayaan ko siya nakayakap sa'kin. 

It lasted for 5 minutes before he decided to part away the hug. 

He looked at the both of them and smiled, "I can't wait for the wedding, just send me an invitation."

Tumayo na siya at nag bow. Umalis na siya. 

Napatayo ako at hindi ko alam pero may nag sasabi sa'kin na kakailanganin ko siya sundan. 

Tumingin ako kila Jane na nakangiti, "Sundan ko lang. Proud of you guys."

Tumakbo na ko palabas at nadatnan si Lance na nakasandal sa pick up niya. 

Lumapit ako sakaniya at hinirap ko siya sa'kin. 

Nagulat siya sa sunod na ginawa ko. 

I hugged him, he needed it. He does. 

"Now, now. Makaka-move on ka din." Natawa siya sa pag comfort ko, kasi alam niya hindi ako magaling mag comfort. 

Humiwalay na ako at nginitian siya. 

He smiled, weakly. Pero napayuko nanaman siya. 

Inangat ko yung mukha niya at kinurot pisngi niya, "Chin up, go on with life." 

He sighed, "Why are you like this, after the things I've done to you?" 

"Because, we are family. Hindi pa man ako nakakamove on sayo, pero pamilya tayo. Mag tutulungan. I love you, still. Lance, it's a pleasure to wipe your tears and hug you whenever you're breaking down." Ngumiti ako at nag lakad na palayo dun, left him hanging. 

Justus or Lance? Fuck.