Once We Were Real

Chapter 17

Chapter 17

The usual dahil sa ginawa ko ay hindi ko na naman naiwasan ang mapagsabihan. Hindi naman gaanong mabigat ang mga salita na binitawan nila sa akin, tinanong nila ako at kung bakit ko naman iyon ginawa. Wala namang offensive na salita ang binato kundi puno pa nang pag-aalala ang mga lumalabas sa bibig nila. Matapos kasi no'ng mangyari sa akin noong nakaraan, hindi na nila alam kung anong sunod na gagawin.

Natuloy naman ang pagkain ng dessert iyon nga lang ay nagpaiwan na ako sa may pool side, kasama ni Harvin habang sila ay nasa loob nag-uusap usap nang kung ano ano, ako ito, kasama ang lalaking hindi ko alam kung ano nga ba talaga sa buhay ko.

Isang towel lang ang nakataklob sa akin, malamig ang paligid. Sino ba naman kasing mag-iisip nang ganoon diba? Magpapakalunod para lang may mapatunayan.

"Okay ka na ba?"

"Never been okay, Harvin..." sagot ko naman sa kanya. "Alam mo, hindi mo na naman ako kailangan pang bantayan. I can handle myself."

Umiling naman siya sa akin, "hindi ako naniniwala, 'cause the last time you did say that, something wrong happened. How—"

"Stop asking how... even myself don't know what to answer to that. Never bother asking how I am, how's my life been going on, how to stop this sickness because there's no answer I can tell to that."

"Okay, you said your point but that's not what I'm going to say..." aniya, hinayaan ko na lang din naman siya magsalita. "How about us? I'm not giving on this, Ley... I know this just a hurdle in between but we can make it through, right?"

Napailing naman ako sa sinabi niya, napayuko na lang din dahil hindi ko alam kung anong isasagot sa kanya. "Hindi ko alam, Harvin, hindi naman 'yan ang nasa isip ko pero sa tuwing nakikita kita, bigla ko ring natatanong sa sarili ko kung ano bang nagawa mo sa buhay ko? Tapos bigla kong maaalala 'yong mga times na ilalayo mo ako sa disgrasya."

"Because the first time I laid my eyes on you, I know you're the one, I know you're gonna be the woman who will serve and define my future."

"I don't know if I'm gonna be that woman, Harvin... I know you already have someone in mind and I'm not that person..."

He took a deep sighed, "Leanne, that girl you know has nothing to do with my life right now."

"Is that so? I don't think I can still be the one you love."

Nagulat na lang din ako ng niyakap niya ako ng biglaan. Doon ko lang narealize na humihikbi na siya, hindi ko naman naiwasan na yakapin siya pabalik. Hindi ko na rin napigilan pang maiyak, at sa pagkakataong iyon, unti unti siyang kumawala sa yakap ko.

"H-Harvin..."

Hindi na siya nagsalita, tumayo naman siya, pilit ko namang inabot ang kamay niya pero naglakad naman siya sa akin papalayo. 'Yong pakiramdam na gusto ko siyang pigilan sa paglayo sa akin pero hindi ko naman magawa.

Sinundan ko siya papalabas. Nakita naman ako ng mga kapatid ko na sinusundan si Harvin, natigil na lang din naman ako sa may pinto ng sumakay na si Harvin ng sasakyan niya, hindi na niya ako nilingon muli kundi tuloy tuloy na siyang umalis.

Why does every one leaves me...

Lumapit si ate Loira sa akin at niyakap na lang din ako. Kumawala din naman kaagad ako sa yakap niya, saka pumanik pabalik sa kwarto ko. Humiga ako sa kama ko, nakatulala at hindi ko alam ang gagawin ko. Panay tulo lamang ang mga luha ko, hindi ko alam kung anong gagawin ko. Hindi ko sigurado kung nasasaktan nga ba ako o pinipili ko lang na hindi siya mapalapit sa akin ng tuluyan dahil mas masakit iyon sa aming dalawa.