Chapter 2

196 4 0
                                    

Chapter 2

When I got on my own feet, a lot of changes in lifestyles and routines should be done but when I carry those things, I feel like I'm lost. Don't know if I belong to know what's out there, to see what could possible happen to me, at my own steps. As they say, life goes on, time changes and so will you, but I think I was left out and I didn't get to catch up on the happenings.

Nang bumukas naman ang elevator, I was about to get in when some guys hold me up to stop. Napatingin naman ako sa dala nila trolley with a large box on it. Nang makapasok naman sila sa loob, they were looking at me.

"Miss, may space pa dito." Sabi no'ng isang lalaki sa akin.

My brow just rose up and shook my head and left them at the elevator. Probably, I'll take the stairs to get away from the crowd. As I leave the building, I really don't have any idea what to do first. The only routine I made was to get out of the building and get straight to the twenty four seven store and get back home. Paulit ulit, but I get used to it.

From the Job vacancies I found online were required to have a formal interview or face to face. I did send my resume to some company's but up to this day, I still got no contacts from them. Hindi ba nila gusto 'yong resume ko or wala lang talaga silang makitang potential. I had an appointment in two company's, one is private and one's not.

Malapit lang naman daw ang terminal ng jeep sabi ni Eria kaya pwede ko naman daw lakarin iyon papunta doon.

You don't easily get to be friend with anybody else, right? Iyong mga taong nakakasalubong ko kasi, usually they were alone and bowing their head into their mobile phones. And then it got me freak inside, nang makita ako ang nakasalubong kong babae ay bigla na lamang hinablutan ng phone. Natigil din naman ako at pinanood ko siyang nagsisigaw sigaw, she's screaming 'holdaper!' at 'tulong!' and someone did helped her. Napahinga din naman ako ng malalim at bumalik sa paglalakad ko.

I reached the terminal, may pila kaya sumunod na lang din naman ako. Wala akong alam sa nangyayari, I just followed. And then they will say, you're just the water from the river, go with the flow. Nang makapasok ako sa loob, they were passing the money papunta sa driver. I know this! Inabot ko rin naman ang bayad nila.

Kumuha naman ako ng pera ko, pero no barya ang aking wallet! I got the bill out at inabot ko naman iyon kay manong driver.

"Kuya, bayad po..."

Pero nang makuha naman ng driver ang bayad ko ay biglang tumaas ang boses nito, "ano 'to, nang iinsulto ba ito? Wala akong panukli sa isang libo, bumaba ka na lang!"

Agad na ibinalik sa akin ang pera ko, gusto ko pa sanang magsalita at ipaliwanag na wala akong barya pero nang mapansin kong nakatingin na pala sa akin ang mga pasahero ay pinili ko na lang manahimik.

I just got eaten up by the darkness of my anxiety.

Nang ready na akong tumayo at bumaba na lamang ng jeep pero may pumigil naman sa akin. Napakunot noo naman ako dahil nagtaka ako sa ginawa niya.

"Hija, h'wag ka nang bumaba, maupo ka na, sige na, ako nang magbabayad sayo."

"Hindi na po..." saka ako umiling sa kanya.

Pero mukhang hindi rin siya magpapatalo, I got lost when she smile, "sige na... saan ka ba bababa?"

Bumalik naman ako sa pagkakaupo ko, "sa may stasyon lang po ng train."

Nginitian naman niya ako, "sige, ako nang bahala sayo..."

Hindi na naman naalis ang ngiti ko sa kanya. Kumuha naman siya ng pera sa kanyang wallet saka niya iyon binayad.

Once We Were RealTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon