Once We Were Real

Chapter 9

Chapter 9

Back from the apartment, far away from the family issues that I don't know how to resolve, let the adults handle their own problem, where I can manage my own self. It is easy for me to share my self, thoughts or anything if my family were around but if any person whom I didn't even know, sino ba mag-aadjust sa amin?

Pagkalabas ko naman ng kwarto ko ay sumalubong sa akin si Eria.

"Wow! I've never see you like that, Ley!" papuri pa nito sa akin.

I took a spin, "well, kailangan eh."

"Treat us on your first salary!" sabi naman ni Dexter. "Treat! Treat! Treat!" he chanted.

Napailing na lang din naman ako sa kanilang dalawa, "sige, promise ko 'yan sa inyo, but it's my choice ah!"

Sabay namang tumango ang dalawa, "sure, hindi ako aangal diyan." Eria grinned, sabay siko sa boyfriend niya.

"Right! Good luck on your first day!"

Nagpaalam na rin naman ako sa kanilang dalawa. Dexter stayed at the apartment. Bawal ang may kasamang lalaki sa isang room, ayon sa landlord pero magaling magtago si Dexter kaya most of the day ay diyan na siya tumutuloy or 'yon na talaga ang bahay niya. And I shouldn't be late ngayon, dahil kailangan ko nang magcommute papunta doon sa office, a struggle for me na naman.

But when I step outside of the building, nagdadalawang isip na naman ako kung anong sasakyan ko. Napansin ko naman ang sasakyan sa harap ko saka lumabas ang isang lalaki doon. Natahimik lang din ako nang makita ko kung sino iyon.

"H-Harvin, anong ginagawa mo rito?" I asked confusedly.

"I just want to give you a ride, isa lang naman ang pupuntahan natin." Aniya. Hindi ko naman maiwasang tingnan siya sa kanyang corporate attire. He's so clean and handsome. Binuksan naman niya ang pinto ng front seat, "just hop in, Ley..."

"Thank you..."

Wala naman akong nagawa kundi ang sumakay na lang din para easy for me. tahimik lang din naman ako sa biyahe, habang siya panay ang salita at tanong pero puro tango at iling lang ako sa kanya. Yes, I am grateful na nag-ooffer siya sa akin na mapasok sa company nila, hanggang doon na lang siguro 'yon at kung ano man ang mamagitan sa amin, I'm not ready for it and I'm not right in that position to argue.

We dropped off when we reach the building, nagbiro pa siya na araw araw na niya ang pagsundo sa akin pero hindi naman ako nakasagot. Mamaya pala hindi na biro iyon at totohanin nga niya. Sabay naman kaming naglakad papasok sa loob ng building and before we separate, kinausap muna niya ako.

"Hey, if we still got this misunderstand, I'm sorry for that... that didn't mean to happen, actually she's just my friend and nothing goes beyond that, hope you understand that you're the one I'm pursuing..."

I smiled, "I understand, Harvin... see you later."

He waved then goes straight to the elevator. Pumunta naman ako sa front desk, may isang attendant naman ang lumapit sa akin para samahan ako sa magiging desk ko. From where they can see my potential daw, nilagay nila ako sa research and development department. Super layo din naman kung ilalagay nila ako sa marketing department, wala akong social attachment, mahirap kung malalagay ako sa posisyon na 'yon dahil more on interaction and cultural differences.

So, from the usual, I was guided by some of my colleagues. Syempre, hindi ko pa alam kung saan ang comfort room at kung ano ano pa. They were ready to help naman but when they knew na isa akong Decena, mas madaming kumausap sa akin. Hindi ko alam kung bakit but I think, I will grow a lot of friends here.