Once We Were Real

Chapter 15

"Anong ginagawa mo, Ley? Aalis ka? Ano 'to?!" mabilis siyang lumapit sa akin at pinag-aalis ang mga gamit ko sa maleta ko. "Hindi mo gagawin 'to, hindi mo kami iiwan dito. 'Wag ka namang ganyan Ley!"

But then, I push her away. "Tumigil ka nga!" sa pagsigaw ko, biglang pumasok din si Dexter, inalalayan naman niya ang kanyang girlfriend at pinagbabalik ko naman ang gamit na inalis niya. "Wala kang magagawa kung aalis ako o hindi. In the first place, mas masaya kang wala ako dito!"

"Ano bang pinagsasabi mo?! May problem aba?"

"Don't worry, masosolo niyo na ang buong apartment at mag sex ka buong araw nang walang nakikinig sa inyo."

Mabilis namang lumapit sa akin si Eria at nakatanggap ako ng sampal mula sa kanya.

"Hindi ko alam kung anong problema, hindi kita maintindihan."

Napangiti na lang din naman ako sa ginawa niya kahit nangingilid na ang luha ko, saka ako tumawa.

"Hindi mo ako maiintindihan dahil hindi mo naman alam kung anong nangyayari sa akin—"

Agad naman niya akong sinagot, "because you don't talk, Leanne! Paano namin malalaman kung anong nangyayari sa'yo kung hindi mo sinasabi sa amin. Hinahayaan ko na lang din kasi akala ko okay lang sayo o hindi ka lang talaga komportable sabihin pero kung sasabihin mong wala kaming alam, iba na 'yon, kasalanan mo na dahil ikaw mismo ang nagkukulong sa sarili mo!"

"Kung sasabihin ko ba maiintindihan niyo kung anong nararamdam ko?! Hindi diba? Hindi niyo maiintindihan ang sakit ko. Kahit anong paliwanag ang gawin ko hindi niyo mararamdaman dahil wala kayo sa posisyon ko."

"Then put us in!"

"Kung may sakit ka talaga, bakit hindi mo na lang ipasok ang sarili mo sa mental at doon ka magpaliwanag ng sakit mo! Kung wala kang pakelam sa mga taong tumutulong sayo, 'wag mo sila pahirapan, ikaw na mismo ang umalis sa buhay nila!" dagdag ni Dexter.

Hindi na naman ako nagsalita bagkus matapos kong isarado ang maleta ko ay binangga ko silang dalawa palabas ng kwarto pero hinabol ako ni Eria at hinihinila ako pabalik pero inaalis naman ni Dexter ang kamay niya sa akin. Kinuha ko naman ang mga picture frame ko na nakadisplay pero sa huli ay inaagaw niya iyon sa akin at pinagbabasag niya ang mga iyon.

Lumipad ang palad ko sa mukha ni Eria, dahil sa ginawa ko ay susuntukin sana ako ni Dexter nang harangan siya ni Eria. Hindi naman ako umilag, handa naman akong saluhin kung anong ibibigay nila sa akin. Muli ko namang pinulot iyong mga litrato.

Habang nagpupulot ako ng litrato ay may isang lalaki naman ang dumating.

"Hello! Dito ba nakatira si Leanne Decena? Kailangan ko siyang makausap." Nang lingunin ko saglit kung sino iyon, hindi ko naman makilala kung sino iyon.

Binalik ko ang tingin sa mga litrato.

Pero sa ibang pagkakataon, iba ang kumuha ng atensyon.

Kinuha ko naman ang isang basag na piraso ng salamin ng frame.

"Ito ba ang gusto niyong makita?" Nang mabilis kong hiniwa ang pulso ko ng sunod sunod ay agad akong pinigilan ni Eria. "'Wag akong pigilan!"

"Shit! Baliw ka na ba?!" sigaw ni Dexter, hindi alam ang gagawin habang nakikita ang dugong bumubulwak sa mga braso ko.

"Call 911!" sigaw ng lalaki, "hindi! Dali, may kotse ako, buhatin niyo!"

Dali dali naman akong binuhat ni Dexter habang pinipigilan ni Eria ang mga dugo sa braso ko. Hindi naman tumitigil ang mga luha ko, bakit niyo kailangang pigilan ang paghihirap ko? Kapag tumatagal, mas lalo lang akong masasaktan.

"Stop acting like you care, Eria... stop acting you know everything, being my friend. It is not what I want, please..."

"No, I won't..." she shook her head.

They immediately drive the car and headed to the nearest hospital.

And the last thing I know... there's a blodd everywhere.

"She's stable now." The doctor said but I stay my eyes closed. "Are you family right? You should watch her, or even put her on a specialist. That will help her, I can suggest good psychiatrist..."

"Thank you doc but she doesn't wan't that..."

"Okay, if yoy changed your mind, inform me." the doctor left.

Somehow ate Loira and this guy who just got from the apartment were the only one in the room.

"Ang sabi dalhin mo sa hospital ng maayos diba?"

"It didn't go as planned!" sagot ng lalaki, "I did your favor, alam mo naman na gagawin ko ang lahat para sa anak natin. You know, maranasan ko naman ang pagiging ama. I didn't mess up, pagdating ko doon, nagkakagulo na sila."

"What do you mean nagkakagulo?"

"He's the ex-boyfriend, huh." Sabay naman silang napatingin sa akin. "And ate Loira, you try to send your ex-boyfriend para dalhin ako dito and you did it, actually. Please, leave me alone..."

"We can't do that, I'm sorry, Ley..."

"You're not sorry," sabi ko, "you're just sad seeing your sister that will go in mental rehabilitation."

She shook her head, "that's what I'm not thinking, please, Ley, stop this..."

I smile, "hell, if I can, I will."

You can't just turn it off, if you have to, there's so much you have to do. I don't know if there's still a chance on me, but they still don't give up where in fact, im slowly drifting away from what I've been used to.

Somehow, maybe, I can get a life too.