Úlfr

XXXII

De volgende dag vertrekken de meeste gasten weer. Alleen Kjeld en zijn mannen blijven nog even. Ze moeten nog op gepaste wijze hun doden verzorgen op hun reis naar het Walhalla. Ze worden in lappen gewikkeld en daarna op een brandstapel gelegd. Iedereen brengt zijn respect uit aan de doden, en men geeft Kjeld de eer om het vuur aan te steken. Iedereen is ervan overtuigd, dat deze mannen zijn aangekomen in Walhalla, en nu mee feesten aan de tafels van Asgard. Ze zijn trots op deze mannen, en hopen dat het hun ook ooit gegund is om met hun mee te feesten.

De vriendschap tussen Rolf en Kjeld begint steeds meer vormen aan te nemen. Kjeld zegt toe, dat hij spoedig weer zal terugkeren, en dan met zijn aanstaande bruid zal komen. En ook zal hij proberen zijn vader te overtuigen mee te komen, om te praten over vrede. Maar Kjeld is ook heel erg onder de indruk van de wolven, die Rolf heeft opgeroepen. Aan de twee wolven, die Rolf continu begeleiden, was Kjeld al gewend. Maar toen hij eenmaal zag, hoe de overige wolven Rolf aanbeden en hoe ze bedelden om zijn aandacht en gunsten, besefte Kjeld pas hoe bijzonder dit is. Hij zag hoe Rolf regeerde over deze wolven en Kjeld weet zeker, dat Rolf later eens een heel goede hoofdman zal worden en een tegenstander van formaat.

Als hij nu al geen vrienden van Rolf was geworden, dan zou hij het zich nu al hebben overlegd om het alsnog te worden. Want er bestaat geen twijfel, dat je eigenlijk geen oorlog tegen deze man wilt voeren. Bovendien heeft hij nu onmetelijk veel respect voor Rolf, maar ook voor Hallvor. En met die gedachten vertrekt hij de dag erna weer richting huis.

Als dan weer de rust is wedergekeerd in het dorp, gaat het leven weer verder. Rolf, die weer hulp moet vragen om zijn leven weer op orde te krijgen. Maar dat lukt hem nu een stuk beter. Nu hij het dorp heeft behoed voor een overval, is echt niemand te beroerd om hem te helpen en bovendien wil iedereen wel een praatje met hem maken, wat het vragen een stuk gemakkelijker maakt.

Rolf ontdekt al snel, dat het helemaal niet zo erg is om soms wat hulp te vragen. En hij is niet de enige. Ook Thyrza en Orsin helpen hem onbewust mee. Het is de dorpsbewoners opgevallen, dat de bezoekers onder de indruk waren van de beide wolven, die nooit ver weg van Rolf of Selma te vinden waren, tijdens de uitdaging. Men had zich erover verbaasd, dat de wolven met de kinderen speelden, en hoewel er soms hard aan hun vacht getrokken werd, deden ze helemaal niets. Terwijl het meer dan duidelijk was, dat het pijn moest doen. De inwoners van het dorp zijn in korte tijd snel gewend aan deze twee wolven. Ze staan er niet meer eens bij stil, dat ze enkele maanden geleden nog precies zo reageerden als hun naaste buren. En dat maakt de inwoners van het dorp trots op deze twee wolven. En omdat de wolven Rolf altijd begeleiden, waar hij ook maar heen gaat, bieden sommige mensen al vanzelf hun hulp aan om Rolf te helpen, nog voordat hij het gevraagd heeft. Want iedereen wil nu goede maatjes zijn met Thyrza en Orsin en natuurlijk ook Rolf. Rolf snapt wel waarom iedereen nu zo bereidwillig is, maar hij slaat de hulp ook weer niet af.

Maar de afgelopen dagen hebben hem wel aan het denken gezet. Vooral zijn gesprekken met Kjeld hebben hem aan het denken gezet en op een avond neemt hij zich een besluit. Hij pakt zich op en loopt naar het huis van Selma toe. Hij klopt aan, en verbaasd doet Ingmar open.

'Hallo Rolf! Wat brengt jou hier? Selma is er niet, ze is bij een vriendin van haar om aan haar bruidsjurk te werken.'

'Dat wist ik al, Ingmar. Maar ik wil even met jou en Sigrid praten. Ik zit ergens mee en ik wil het eerst met jullie bespreken, voordat ik dat met Selma doe.'

'Nou, kom binnen en zeg me wat je op je lever hebt.'

Rolf gaat naar binnen en gaat aan tafel zitten. Ingmar en Sigrid gaan tegenover hem zitten.

Rolf vindt het moeilijk om te beginnen. Een stilte valt en dan kucht hij een keer.

Sigrid ziet dat Rolf een beetje worstelt, hij zit duidelijk ergens mee.'