Úlfr

XXXV

In de weken erna is Selma al lang bij Rolf ingetrokken. Het is voor beiden flink wennen, maar ze leren al snel rekening met elkaar te houden. Alleen de nachten zijn nog steeds moeilijk, want hoewel ze nu gewoon bij elkaar mogen slapen, is het lastig om hun dierlijke verlangens naar elkaar de kop in te drukken. Het is voor beiden moeilijk zich in te houden, als ze samen in een bed slapen. Uiteindelijk hebben ze ervoor gekozen om twee bedden naast elkaar te maken, zodat ze toch vlak bij elkaar zijn, maar er toch een kleine scheiding tussen hun is. En dat lijkt te werken.

Maar de winter heeft hard zijn intrede gedaan. Een dik wit tapijt van sneeuw zorgt ervoor, dat ze steeds meer binnen huis met elkaar vertoeven. Het is echt een goede beproeving, maar ze zorgen er beide voor, dat ze genoeg om handen hebben. Selma maakt een hoop kleding, die ze maakt van wol. Op een weefgetouw, dat Rolf voor haar gemaakt heeft, weeft ze de wollen draden tot stevige, maar warme stukken stof, waar ze vervolgens jassen en broeken voor Rolf van maakt. Rolf draagt de kleding wel, maar heeft ze eigenlijk niet nodig. Hij zou liever gekleed in wat huiden, om hem tegen de ergste kou te beschermen, naar buiten gaan. Maar omwille van Selma trekt hij zijn nieuwe kleren toch aan. En stiekem moet hij toegeven, dat het toch wel wat warmer is met deze kleding.

Maar de dikke laag sneeuw weerhoudt Rolf er niet van om lange tochten te maken door het bos. Hij houdt er niet van om lang binnen te zitten. Hij gaat liever met Thyrza en Orsin op jacht. Maar hij is niet altijd succesvol. Er zit aanzienlijk minder wild in de bossen. En dat maakt Rolf wel zorgen. Als het zo doorgaat, dan zouden ze wel eens een tekort aan voedsel krijgen, als de winter nog lang aanhoudt. Rolf heeft de rest van de wolven, die hem gevolgd zijn, maar in de bossen leven, al verhuisd naar een ander deel van het bos. Daar is wel wat meer wild te vinden, en daarmee zouden de wolven moeten kunnen overleven.

Ook moet Rolf zich bekommeren om zijn kudde rendieren. Die heeft hij naar een veld gebracht, waar relatief weinig sneeuw ligt, en waar ze genoeg voedsel kunnen vinden om de barre winter te overleven. En ondanks zijn goede zorgen, slinkt zijn aantal van de kudde langzaam. Hij heeft er meer dan genoeg om de bruidsschat van te kunnen betalen en ook genoeg om er de winter mee door te komen, maar toch maakt hij zich zorgen. Want hij merkt, dat de rest van het dorp moeizamer aan eten kan komen. Regelmatig komen er mensen bij hem aan, die vlees van hem willen kopen. Gelukkig heeft hij meer dan genoeg, maar of het echt genoeg is voor de hele winter? Dat betwijfelt hij.

Als Rolf op een avond thuis komt, vertelt Selma tegen Rolf, dat er vandaag tien mensen zijn geweest om bij haar vlees te komen kopen. Enkelen zijn al bijna door hun wintervoorraad heen en dat baart Selma zorgen. Bij Rolf gaan meteen de alarmbellen af. Hij pakt zich meteen op en vraagt Selma om met hem mee te gaan naar Hallvor. Daar vertellen ze hun zorgen tegen hem, en Hallvor vertelt ze, dat hij hun zorgen deelt. Hij had ook al gemerkt, dat sommige dorpsbewoners zich minder goed hadden voorbereid voor de winter, en dat die nu tekort lijken te komen.

'Maar dat kan toch niet, Hallvor! Zorgt men hier dan niet voor elkaar, als iemand honger lijdt?'

'Jawel, maar niet iedereen wil laten blijken, dat ze niet genoeg hebben. Ze zien het als een schande om het te laten merken.'

'Dan spelen ze toch met hun leven, Hallvor! Dat kan toch niet!'

'Ik weet het! Maar wat kan ik doen? De meesten hebben zelf maar net genoeg om te overleven, Rolf. En deze winter lijkt behoorlijk lang aan te houden!'

'Ik heb genoeg, maar als ik zie wat er nu gebeurt, wil ik niet rijk worden over de levens van anderen.'

'Dat is erg nobel, maar vergeet niet, dat je nu ook voor Selma moet zorgen. En je wolven zullen ook wel moeten eten!'

'Daar zorg ik wel voor, Hallvor. Weet jij wie er het hardst getroffen zijn? Want die wil ik dan als eerste helpen.'

'Wat ben je van plan, Rolf?'