Úlfr

XXV

Nu Rolf zonder problemen kan voldoen aan de bruidschat, staat ook niets meer in de weg om nog met Selma te trouwen. Rolf gebruikt de rest van zijn rendieren wijs. Hij ruilt een hoop rendieren om een nieuw huis voor hem en Selma te laten bouwen en laat ook enkele nieuwe wapens en kleren voor hem maken. Ondanks dat hij opgeleid wordt om de opvolger van Hallvor te worden, wil hij toch zichzelf in het levensonderhoud voorzien. Hij besluit dat te gaan doen, waar hij het beste in is, en waar hij oorspronkelijk, door zijn oom, voor is opgeleid. Hij wordt jager. En nu hij de middelen heeft om zichzelf de beste materialen aan te schaffen, wil hij voor zichzelf beginnen. Zijn oom en tante helpen hem daarmee goed op weg. Lars en Karin beginnen op leeftijd te komen, en zijn blij, dat Rolf ervoor kiest hun vak over te nemen. Ook Selma bekwaamt zich weer in het bereiden van het vlees, iets wat ze de laatste jaren, onder de invloed van Raynor, heeft nagelaten. Raynor wilde niet, dat Selma bij Lars en Karin bleef werken, om vlees te bereiden, hoewel ze dat wel heel graag deed.

Lars en Karin leren Rolf en Selma alles wat ze weten, maar ze staan ervan te kijken hoe Rolf al snel zijn meester overtreft. Wat natuurlijk te danken is aan de veel betere zintuigen van Rolf. En samen met Orsin en Tryrza begint hij al snel een heel succesvol team te vormen. De beide wolven helpen hem flink met het vangen van wild, maar dan precies op de manier, zoals Rolf het wil. Hoofdzakelijk worden alleen de zwakkere dieren gedood, zoals Rolf het geleerd heeft van de wolven. De wolven worden altijd rijkelijk beloond door Rolf door ze de ingewanden van de dieren te gunnen. Zelf eet hij vaak de wat meer gangbare delen van de dieren, zoals de lever of de tong. Rauw, wel te verstaan. Want Rolf is gewend geraakt zijn vlees rauw te eten, ook al kan hij beslist gebraden vlees waarderen. Maar hij wil niemand opzadelen met zijn keuze van eten, en op deze manier heeft er niemand last van.

Maar jagen is niet het enige wat Rolf doet. In de winter en het voorjaar is hij druk bezig met bomen kappen voor zijn nieuw te bouwen huis. Zodra het weer beter wordt, moet hij al het hout om te bouwen bij elkaar hebben. Dus worden er veel bomen door hem geveld en hij gebruikt een heel span rendieren, om de boomstammen naar de juiste plek te verplaatsen. Enkele timmerlieden zijn al bezig om de bomen te verwerken in bruikbaardere planken en balken. Ze splijten en zagen het hout op de juiste afmetingen, zodat de bouw straks voorspoedig van start kan gaan. Ze worden goed verzorgd door Selma en haar moeder. Die zorgen er samen voor, dat het niemand aan iets ontbreekt. En Selma zelf is ook niet te beroerd wat gereedschap aan te raken, al doet ze lichte klusjes. Ze kapt met een bijl de takken van de stammen. Die takken gebruikt ze weer voor brand- en aanmaakhout.

Als dan uiteindelijk de lente aanbreekt met enkele mooie dagen, helpt bijna het hele dorp met de bouw van het huis mee. Na enkele dagen hard werken staat er een skelet, van wat straks een prachtig huis moet gaan worden. En na ruim veertien dagen is het al bijna klaar. Alleen de timmerlieden zijn nu nog bezig om het huis te verfraaien. Met prachtig houtsnijwerk versieren ze het huis, wat Rolf nog verder versierd met rendierengeweien en wat elandengeweien. Maar de timmerlieden hebben nog een laatste verrassing voor Rolf. Een van de timmerlieden heeft in de winter een prachtig houtsnijwerk van een wolf gemaakt, dat ze bovenin de nok van het dak plaatsen. Het is een levensecht hoofd van een wolf, zeer passend voor het woelige leven van Rolf. Rolf krijgt het echt te moeilijk, als ze dat kunstwerk op zijn huis plaatsen. Hij is diep geraakt door de geste van de timmerlieden en schaamt zich er niet voor een traan te laten rollen. Hij omhelst de mannen om zijn dankbaarheid te tonen.

'Jongens, dit raakt me echt diep in mijn hart. Wat een verrassing!'

De maker van het kunstwerk glimlacht breed. Hij is erg blij, dat Rolf het geschenk kan waarderen.

'Het was me een genoegen om dit voor je te maken, Rolf. Je hebt het meer dan verdiend! Niet alleen beloon je ons vorstelijk voor ons werk, maar je hebt ons ook verlost van een mogelijke ramp door Raynor te ontmaskeren. Als hij stamhoofd zou zijn geworden, dan waren we een moeilijke en zware tijd in gegaan.'