De Verborgen Liefde

• Deel 2 ; Hoofdstuk 42 - Onthult

"Het is tijd voor je medicijnen, Kamal" zegt een verpleegster en kijken dan haar richting op.
Kamal gooit het doosje met pilletjes uit haar handen en probeert op te staan.
"Kamal wat doe je sahbi, blijf zitten, je kan nog niet lopen" zegt Karim en ik blijf verstelt kijken, ik laat geen toon uit.. alsof mijn hersens geblokkeerd zijn.
De verpleegster is ook geschrokken en rent terug naar binnen. Iedereen kijkt ons aan.
Kamal wordt wild en Reviv komt naast mij staan. "KARIMMM WAT IS ER MET MIJ AAN DE HAND" schreeuwt Kamal en ik begin te huilen terwijl Reviv haar voorhoofd op mijn schouder neerlegt en we toekijken hoe Karim hem rustig probeert te houden.
Het leek alsof het dagen duurde alsof ik hier al uren stond en ik plof op de grond terwijl Reviv me geschrokken aankijkt.

"Amir is er niet meer" zeg ik terwijl ik op de grond zit en naar de grond kijk.
Ik hoorde Kamal's stem en het geluid van zijn rolstoel niet meer. Ik voelde hoe Karim en Reviv naar mij en Kamal keken.
Kamal keert zijn rolstoel naar mij toe en kijkt mij met genade aan terwijl ik hem aankijk.
Zijn armen pakken de mijne aan en opeens trekt hij zich naar mij toe. Daar zitten we dan, allebei op de grond.
Ik zie de verpleegster met 2 andere verpleegsters en een dokter die een prikje in z'n hand heeft uit de deuren van het parkje komen en dan stoppen.
"Waa..waarom zeg je dat" zegt Kamal en ik kijk hem aan.
"Hij heeft het niet gehaald. En ookal zal je je niks meer herinneren, je hebt het recht te weten. Ik ben het zat, Kamal.. alles maakt me gek" zeg ik tegen hem terwijl ik mijn hand op zijn wang zet en tranen over me wangen stromen.

Hij legt zijn hoofd op mijn borst en ik kijk Karim en Reviv aan die verdrietig kijken.
Ik twijfel of ik mijn armen over hem moet slaan of niet, want ik voel mezelf niet meer. Nu ik het heb gezegt.. alsof mij meer te wachten staat..
Ik sla me rechter hand over zijn rug en me linker hand over zijn hoofd en sluit mijn ogen.

We zaten lang op de grond samen totdat de verpleegsters en de dokter dichtbij komen.
"Hij heeft nu extra rust nodig" zegt de dokter en ik knik. Ik til zijn hoofd op en zie rode wangen en ogen die gesloten zijn waar tranen uitkomen. Ik kus hem op de voorhoofd en de verpleegsters tillen hem op en doen hem in de rolstoel. "Ik ga je nu een prikje geven, Kamal zodat je wat rustiger wordt en uitrust." Zegt de dokter en Kamal pakt mijn hand.
"Wacht. Toen... ik je in de lift zei.. da.dat ik niet erover wou.. nadenken.. over wat er met mij is gebeurd.. ik ga het doen, ik.. ik kom erachter wie ons.. wie ons dit aangedaan heeft. Ik beloof je het, tot de dag dat ons scheidt" zegt hij en doet zijn hand tegen mijn wang aan. Hij komt langzaam dichterbij met z'n hoofd terwijl z'n lippen 3 mm van mijn lippen vandaan staan. Hij wilt mij kussen, maar het lukt niet.. hij lijdt teveel. De dokter geeft hem het prikje waardoor hij gaat slapen.
Ze brengen hem weg en ik doe mijn handen voor mn gezicht,.. en huil. Want dat is tenslotte het enigste wat ik nu kan en wil.

Wordt vervolgt..