De Verborgen Liefde

• Deel 2 ; Hoofdstuk 39 - Doodschokkend

Na die avond op 'mijn bruiloft', veranderde alles. Mijn moeder was niet meer hetzelfde, ze was woedend na wat er gebeurd was,.. Nu weten namelijk de hele familie en vrienden en kennissen wat er gebeurd is met Amir, 'het is een schande', zei me moeder.
Na die avond, werd ik depressief; Met mijn net beginnende Bedrijf ( ik was tenslotte geslaagd, en kon me eigen bedrijf beginnen) ging het niet meer goed, ik wou niks meer van mijn vrienden of familie horen, en met mijn gezondheid ging het ook bepaald niet meer goed.
Na die avond, heb ik na al deze problemen wel over iets nagedacht..
Ik wil Kamal terug.
Ik heb me zo stom en dom gedragen, hij heeft al die tijd gelijk gehad,.. En was ik wel echt verliefd geweest op Amir? Of  was ik alleen met hem om wraak te nemen op Kamal? Ik wist het allemaal niet meer, maar ik wil sinds die dag Kamal terug. Ik heb het me moeder gezegt, en me moeder was er niet mee akkoord. "Je kunt niet van de ene broer na de ander, dat is hshouma (schaamte)" zei me moeder nog wel woedend.
Na die avond, heb ik niks meer van de mensen op de bruiloft gehoord.. zowel van Amir niet als van Kamal. Ik was wel geschokkt.. ik bedoel Kamal heeft mij ik geef me over, ik wil hem als hij mij wil, maar hij is niet op komen dagen..
Betekent dit dat.. het het einde is van mijn liefdesleven..?
Een week na die avond kwam ik erachter

Ik stond op en waste mijn gezicht en verrichte de Wudu. Het was zaterdag en mijn ouders zijn boodschappen gaan doen als elke Zaterdag. Ik keek na de klok en het was 7 over 10. Ik pakte een broodje en smeerde die met boter en jam.
Ik at ook helemaal niet meer, ik was zelfs zo mager geworden, dat je me niet meer herkennen kon.
Mijn telefoon had ik ook al een week uitgedaan, en geloof me,
Ik heb m geen enkel dag aangezet. Frisse lucht wist ik ook niet meer wat het was..
Ik keek me telefoon aan die ik op de plank in de keuken had gezet in het bakje met kabels. "Ik kan het niet" zei ik. Ik kan de berichten en 'sorry' en weet ik veel van mensen niet lezen. Tranen stromen weer van me gezicht af.
Ik deed de TV aan terwijl ik de keuken weer in ging om mijn kopje thee klaar te maken in de keuken. Ik hoorde het Journaal en wat presentators over een ongeluk praten.
"1 dode en 2 gewonden bij een auto-ongeluk gister, dat zou wel heel schokkend moeten zijn voor de ouders ook. Ik bedoel maar de inzittende zouden een grote trauma opgelopen zijn"
"Ja klopt en al helemaal omdat de bestuurder zowel een van de inzittenden broers waren. Van de ander persoon heeft de politie helaas nog geen identiteit"

Ik luisterde terwijl ik mijn lepel liet vallen en weer opraapte. Mijn hart bonste tekeer al wist ik niet waarom, ik dacht zelfs op dat moment niet meer. Ik liep naar de TV en bleef staan kijken.
"Ja, ja klopt. Maar het is wel zo dat een gewonde in coma zit, en de andere ehhhh ja die is ondertussen wel wakker geworden, ehm allebei in het Julius-Rosen Krankenhaus in Keulen maar zo VER we weten, is dat hij niet praat, nee nee; met de dokter niet met de bezoekers niet, nee niemand."
"Klopt, en we hebben ook weer een paar nieuwe foto's binnengekregen. Het is tenslotte in Wuppertal gebeurd, waar de auto van een berg naar beneden 'rolde' zo te zeggen. Maar we moeten wel zeggen dat het schokkende beelden zijn dus pas op daar thuis."
Ze lieten 4 foto's zien waar een zwarte hoge BMW op te zien waren. Hij zag er kapot uit maar je kon wel wat herkennen.

Ik stopte zo snel mogelijk het beeld op een knopje op de afstandsbediening. En liep naar de TV. Ik ging er zo dicht als mogelijk bij staan en keek naar de spullen die it de auto waren gevlogen.
DE.. DE KETTING IK KEN DE KETTING. Ik keek rond en zag de kenteken van de auto naast de airbag die er uitgevlogen is. D KN 0102. OMG NEE DAT IS DE KENTEKEN. VAN KAMAL, EN DIE KETTING DIE IK KAMAL TERUG HAD GEGEVEN. NEEEE WAT WAT IS DIT WAT IS ER IN HEMELSNAAM GEBEURD, OMG DE BROERS.... AMIR EN KAMAL?! WIE IS DE DODE OMG YA ALLAHHH HELP ME WAT IS DIT. ARSTAFILULLAH. Ik viel op de grond en keek de TV met tranende ogen aan, ik begon te huilen en de schreeuwen. "KAAAMAAAAAAALL AHAAAAAAA, AMIRRRRR" maar wie is de 3e inzittende???
Ik dacht niet meer na en trok me kleren aan. Ik wist tenminste in welk ziekenhuis ze zaten. Ik pakte een zwarte broek met zwarte pumas, een wittopje en een bruin leren jasje. Ik pakte me tas in terwijl ik huilde.

Ik pakte de bus en trein en duurde ongeveer een uur voordat ik in keulen aankwam. Ik vroeg aan zulke mensen de weg naar de grote ziekenhuis en kwam daar dan ook naar een kwartier aan.
"Meneer kunt u mij vertellen of er iemand met de achternaam Fattah te vinden is?"
Zei ik adembenamend terwijl ik de ziekenhuis mederwerker achter de balie vroeg.
"Mohamed-Kamal Fattah. A521" antwoorde hij na een minuut en ik rende naar de lift. Ik had niet eens aan Amir gedacht, ik wou alleen maar Kamal zien.
Ik kwam aan op de 5e verdieping en rende naar de kamernummer 21 terwijl ik ze adembenamend een voor een optelde.
"21" hier is het" zei ik en opende de deur wijd en rende naar binnen.

Ik zag hem. Ik zag Kamal. Met een hoofdverband, een vergipste arm en been. Hij had zijn ogen gesloten.
"Ohhh Kamal ino kamal ino (van mij)" huilde ik terwijl ik zijn linker arm pakte en op de stoel ging zitten.
"Kamal het spijt me zo erg, alsjeblieft open je ogen" zei ik smekend en legde mijn hoofd op Kamal's arm.
"AUW" feluisterde Kamal en deed zijn ogen open, waarvan de rechter blauw was.
Hij keek mij aan, en ik kuste voorzichtig zijn voorhoofd.
"Je bent wakker lieverd" zei ik en hij keek me alleen aan.
"Je.. je kan niet praten? Dat heb ik op TV gehoord.. of wil je niet? Ik heb me zorgen gemaakt" zei ik en hij knipperde met zijn ogen.
"Ik.. ehmm" zei ik terwijl ik voelde hoe hij zijn hand in mijn hand kneep. Ik keek naar onze handen aan en voelde hoe ik tranen kreeg. Daarna keek ik hem aan en zie de tranen die over zijn wangen stroomden.
"Kamal, waarom huil je? Alles komt goed" zei ik en hij deed zijn mond open.
"N..Ne..Nee" zei hij met een schorre stem en ik keek heb schokkend aan.
"Hoe.. hoe bedoel je nee? kamal? Wie.. wie zaten er met je in de auto?"
Hij keek me aan en begreep dat hij niet kon praten en ik gaf hem een pen en zakdoek waar hij op kon schrijven.
"Amir en Chahid" stond erop.
Ik kijk schokkend en sta op terwijl ik uit het raam kijk. Ik doe mijn hand voor me mond om het schreeuwen tegen te houden.
"Wie is er overleden Kamal, wie?" Zeg ik met tranende ogen terwijl hij mij ook met tranende ogen aankijkt.

Wordt vervolgt..