De Verborgen Liefde

• Hoofdstuk 12 - Het ziekenhuis

Ik werd wakker door de zonnenstraal die de kamer inblitste. Ik wreef in mijn ogen en keek rechts en links van me. Wat doe ik in een ziekenhuis? Vraag ik me af en zie naast me tot mijn schrik Kamal in een stoel in slaap gevallen. Ik weet op dit moment niet of ik het moet gillen van woede en verdriet nadat dat op het strand gebeurd was, of ik blij moest zijn dat hij bij me was. Tenslotte was er niemand anders hier met me, denk ik.

Ik kon zien dat Kamal zonder deken geslapen heeft en ik pakte mijn deken en dekte hem ermee. Ik kon het niet laten om met mijn hand over zijn wangen te aaien. Ik weet niet wat er met me gebeurd is, maar er zal moeten worden gepraat. Als die chat nep was die Soukayna gemaakt had, en Kamal zegt dst hij nooit van haar heeft gehouden. Hoe kan het dan zijn dat ze vorig jaar op dezelfde plek waren? Ik sta naar de badkamer op maar ik voelen tot mijn schrik mijn benen heel zwak aan. Als ik klaar ben kom ik de badkamer weer uit en hou aan de muur en alle dingen waar ik tegen kan leunen vast, want zoals gezegd; ik voel mijn benen bijna niet meer..
Net op het punt ik probeer los te laten val ik als Kamal wakker schrikt en ik huil van de pijn. Niet van de pijn pijn, maar van wat er met me aan de hand is..
"KAMAL, WAT IS ER MET ME AAN DE HAND?!" Schreeuw ik en sla hem op zijn borst terwijl hij me overeind helpt.
Hij merkt dat ik echt niet op mijn benen kan lopen en tilt me naar het bed.
"Rustig lieverd, alles komt goed" zegt hij terwijl hij zijn hand op mijn wang legt en een traantje wegveegt. Ik sla zijn hand weg en geef hem de wijsvinger. "Als je me nog een keer lieverd noemt of me aanraakt krijg je er van langs! Tsridaji?! (Hoor je me) ik wil NU maar dan ook NU METEEN EEN VERKLARING VOOR ALLES" verhoog ik mijn stem en probeer op te staan.
"Nirmine je mag niet opstaan alsjeblieft luister naar me" zegt hij en op dat moment komt een zuster binnen met het ontbijt maar laat het ontbijt in de kar zitten als ze ziet dat ik op probeer te staan. "No, Señora Alarasi, u kunt werkelijk nog niet opstaan. De dokter zal elk moment binnen komen!" Zegt ze in het spaans en helpt me her bed weer in te gaan en ik zucht heeel hard.
"Ik krijg jnoeeen kamal jnoeen, WAT IS ER MET ME AAN DE HAND!" Roep ik en sla hem nog harder waardoor hij me armen vastpakt.

"Stress" zegt een een persoon die binnenkomt. En ik zie Amir.. dit loopt niet goed af, dat weet ik heel goed.
"Allemaal door Mohamed-Kamal Fattah." Zegt hij dan terwijl hij langzaam binnenkomt met zijn handen in zijn broekzakken.
Ik leg mijn hand op mijn voorhoofd en zucht.
"Gaat het een beetje, Nirmine? Ik heb me zo hoog zorgen gemaakt" zegt hij en omarmt me.
Ik zie dat Kamal zijn ogen rolt en ik antwoord Amir normaal.
"Goed hamdulillah, dankjewel."

Dan komt een knappe jongeman, middelbare leeftijd, binnen. Blijkbaar is hij de dokter??
"Hóla señora Al.." zegt hij terwijl hij op zijn bordje kijkt maar dan stopt als hij me aankijkt.
"Lo siento, ehmm, cómo estás hoy?" Zegt hij en ik antwoord gewoon in het spaans.
"Soy muy aburrida.. eh meneer, ehmm, señor" zeg ik awkward en word rood. Op zijn bordje staat de naam 'Sabri Marouan Hajji'.
Kamal en Amir kijken elkaar aan en dan ons weer. "U spaans is dus niet spaans" zegt Dokter Sabri dan en lacht erbij.
"Nee hahaha, we komen niet hiervandaan, maar uit Duitsland. We hebben een soort van schoolreisje" zegt ik en lach hem aan tot ik helemaal vergeet om te vragen wat ik heb.

"Ehhm, Dokter, wat heb ik nu precies, ik kan bijna niet meer lopen?" Vraag ik nieuwsgierig.
"Stress" zegt hij dan en kijkt me met een beetje zijn linkse wenkbrauw omhoog.
"Ey saffi ik zei het toch man, ewa saffi ga niet liegen" zegt Amir dan op die Marokkaanse manier en ik moet lachen. "Eh ga zitten ga zitten a mogool wollah je moet opnieuw opgegroeid worden ofzo, a zemmer" zegt Kamal terwijl hij Amir vies aankijkt en ze willen bijna vechten als ik ze tegenhoudt, en stoppen.
"Ik weet niet wat er precies gebeurd is, maar u heeft blijkbaar de laatste tijd veel stress gehad, en die stress heeft op uw lichaam gereageerd waardoor de mark in uw benen, zwak funktioneren." Zegt hij en ik kijk naar me benen. "Maar wanneer kan ik normaal lopen?" Vraag ik en hij glimlacht. "Als je rustig bent, dan kan je zo vanmiddag naar huis, nou moet ik verder, zie u misschien zo" zegt hij met een knipoog, kijkt ons alle aan en loopt weer weg.

"Wollah hij zat met je te flirten wats dat," zegt Amir en ik rol met me ogen terwijl ik me kussens goed leg en Kamal me wil helpen maar ik dan DE blik geef.
"Doe is normaal, hij is de dokter wat flirten" zeg ik en doe me armen over elkaar.
Kamal en Amir discuteren over de dokter waardoor ik me ontbijt pak die ik van de zuster gekregen heb, en eet.
"Ey geef mij wat" zegt Kamal als hij net een croissant wil pakken als ik op zijn hand sla en ik moet lachen. Zelfs AMIR moest lachen.
Was dit een goed teken?
Even was ik alles vergeten.

Het was middag rond 1/2 uur en ik was al aangekleed, ja ik kan weer normaal lopen maar rennen zal niet direct gaan. Mevrouw Rosenberg was ondertussen nog met Janine en Nicole gekomen en hebben me meegenomen in de taxi. Amir is er ook bijgekomen maar Kamal had nog blijkbaar wat te doen, en Amir wou mij en hem aan het zelfde strand stoppen. Ik had geen zin, waarom ben ik weer hier?
Ik stapte uit en Amir bleef zitten. "Veel plezier, wa to sha tahsahkhshsem atas zi or ino (vergeet niet dat ik je met heel me hart van je hou)" zei hij zodat Janine het niet zou begrijpen, Janine keek ook raar trouwens en vroeg nog waarom we hier waren maar niemand antwoorde, Mevrouw Rosenberg wist er misschien wat van..?
Ik begreep er niks van, wat doe ik hier? Ik keek om nadat ik een liedje hoorde van een serie die ik vroeger met me oma keek.

Ik zag een kleed op dezelfde plek waar ik en Kamal gister zaten en ja.. daar stond Kamal. De taxi reed weg terwijl ik Amir's verdrietige gezicht aankeek. Ik liep richting Kamal en hij had een wit bloesje aan die opgestroken waren waardoor je zijn spierende armen kon zien..
Hij had een bos bloemen bij zich en keek hem aan. En hij mij. "Ik hou van je, Nirmine" zei hij terwijl ik tranen kreeg. "Ik wil jou, alleen jou. Niemand anders. Dit liedje. Deze. Beschrijft onze liefde." Zegt hij en ik krijg nog meer tranen, want..

Moet ik het hem vergeven en voor hem kiezen gelijk? Of moet ik terug lopen en naar Amir gaan.. Heeft Amir dit voor ons geregeld? Na alles, na.. nadat hij zijn broer had 'verraden'

Ik moet nadenken..

Wordt vervolgt..