De Verborgen Liefde

• Hoofdstuk 15 - Terugkeer naar meer ellende

"Nour? Waar heb je het over?" Vraag ik haar terwijl ik op mijn lip bijt, en Amir met grote ogen aankijk. Amir gebaart naar me wat er aan de hand is. "Nour?" Vraag ik als ik geen antwoord krijg en het stil word.
Dan hoor ik stemmen in de achtergrond, ik kan het niet goed verstaan, maar hoor meisjes en een jongens stem.
"Nour? Is alles goed daar?" Vraag ik de derde keer, en Amir gebaart dat ik hem de tel moet geven, maar ik weiger natuurlijk. Dan besluit ik de tel op luidspreker te zetten.
"Ehh.. Jaa, alles goed, nee ik heb een beetje ruzie met Amir, enzo.. ehm, het spijt me, ik weet niet wat ik daarnet zei.. Ik moet nu gaan, dus veel plezier nog amiga! Xoxo" zegt ze en hangt dan direct op. Ik kijk niet-begrijpelijk Amir aan en hij mij ook.
"Hebben jullie ruzie?" Vraag ik dan en hij schud zijn hoofd. "Helemaal niet, we hebben gisteren nog gepraat" zeg hij dan.
Dan bedenk ik me, misschien wou ze iets vertellen over Chahid, maar ze dan hoorde dat ik buiten was heeft ze het niet gewaagd. JA, je hoort het goed. Cha.hid. Ze vindt hem zo leuk maar wilt het niet toegeven.
"Zal vast een vergissing zijn, ofzo.." zeg ik en neem zijn hand en lopen weer terug naar het hotel.

4 dagen later..

Er is alweer een week om, en dat betekent: koffer inpakken en wegwezen!
De laatste 4 dagen mochten we zelf weten waar we naartoe gaan, en heb Soukayna en Kamal alleen maar ontwijkt..
Ze zijn officieel samen, ja je leest het goed.
S A M E N. VERKERING ENZO.
Hebben ze gister bij het dinner bekend gemaakt, en ik moest bijna kotsen. Soukayna vertelde toen een hele liefdesverhaal van haar en Kamal, maar ik was weggelopen, en deed alsof mijn moeder me belde. Amir had dat ook gezien en zei nog dat ik de groetjes aan me moeder moest doen. Maar Kamal.. Kamal kent me te goed.. Hij keek naar me, het hele dinner door, maar extra lang toen ik wegliep..

Het doet me eerlijk gezegd pijn, zo pijn..
Maar ik hou van Amir en moet deze situatie accepteren. Amir en Kamal zullen nooit meer broer en broer worden zoals toen, mijn schuld.
Mijn hart klopt nog steeds als ik hem aankijk, maar met Amir heb en zal ik geen problemen hebben. Soukayna verdient Kamal abso niet..
Nu ik het zeg.. was Soukayna diegene die Amir alles vertelt heeft? Als ik de goede kans heb, vraag ik het hem, hij houdt tenslotte van me.. Heb je ooit zo van iemand gehouden, dat je je gewenst had, dat die liefde zal moeten stoppen? Ik wel..bij Kamal.

Het is net 4 uur in de middag als we aankomen op het vliegveld in Duitsland.
Home sweet Home. Denk ik en bel direct mijn oma en ouders dat ik aangekomen ben.
We pakken onze koffers en lopen richting de bussen waar onze bus staat te wachten.
Gelukkig moeten we niet in de plaatsen zitten waar we op de heenweg moesten zitten. Anders zat ik natuurlijk recht voor Kamal..
Ik zat bij Amir, Chahid, Soufyan, Janine, Elara, Nicole, Lynn, Ben en Antonio. Ik zat tussen Amir die bij het raam zat, en Chahid.
De rest zat boven, inclusief Kamal, en Soukayna..

Na een tijdje van de weg, want de weg duurde wel een anderhalf uur, sliepen vele, Amir ook.
Alleen ik, Souf en Chahid waren nog wakker van het hele groepje. Ik hoorde nog Soukayna keihard lachen met Kamal en voelde weer woedeaanvallen komen. SOUKAYNA GEEFT MIJ DIE, NIET DAT IK ADHD HEB.
"Apart dat je deze broer hebt gekozen, inplaats van die andere." Feluistert Chahid me dan opeens.
"Hoe bedoel je" vraag ik, hoe weet hij precies dat ik tussen hun moest kiezen?
"Ewa ik zag jullie in het park s'ochtends, je had die meid hard gepakt joh" zegt hij en glimlacht.
"Sinds wanneer sta jij zo vroeg op?" Vraag ik een beetje boos.
"Sinds jij normaal moet doen" zegt hij en kijk hem raar aan.

"Waar heb j.." dan word ik onderbroken door Karim, die ik eigenlijk lang niet meer heb gezien.. hij pakt me bij de arm en sleept me mee naar de wc zonder ik hey ofzo kan zeggen.
"Waar denk jij mee bezig te zijn?!" Zegt hij en ik sis dat hij stil moet zijn.
"Wat bedoel je?!" Zeg ik dan en maak me van hem los. Natuurlijk weet ik wat hij zegt, en weer ik dat hij gelijk heeft, maar ontken het, Kamal vergeet mij? Ik vergeet hem!
"JE WEET DONDERS GOED WAAR IK HET OVER HEB, NIRMINE" sist hij dan wat harder. "WAAROM LAAT JE HEM NAAR DIE HOER GAAN" zegt hij dan en ik doe mijn hand op mijn voorhoofd.
"Ik? STOP mij de schuld te geven! HIJ heeft er zelf voor gekozen! Hij heeft mij alles uitgelegd, en.. Soukayna's liefde is bijkbaar sterker dan die van ons." Zeg ik en krijg tranen.
"Waarom huil je nu?" Zegt hij met zijn ogen dicht. "Omdat.. ik kapot ben! Eerst Eveline dan Chahid, dan jij, wie zometeen nog meer?" Zeg ik en ga op de grond zitten.
"Chahid? Wat heeft hij hier mee temaken? Hem werd niks gezegt.. geloof ik?" Zeht hij en kijk hem vragend aan.
"Ja idk, dat bespreken we later wel, nu ga ik je de vraag stellen." Zegt hij met een serieuze blik. "Hou je nog van Kamal, ja of nee?" Het word stil en ik kijk naar de grond, dan begin ik te huilen en omarmt hij me, omdat hij het antwoord al weet..

We zijn net uitgestapt en Amir heeft besloten om mij naar huis te brengen. Hij laat me niet alleen naar huis gaan, super lief van hem natuurlijk..
Opeens zien we tussen somige broers en zussen en ouders die de kinderen ophalen, Chahid en Nour.
"NOURRR?!" Roep ik en ik omarm haar.
Tot mijn schrik merk ik dat ze niet blij is en mij verdrietig en boos aankijkt..
"Nirmine" zegt ze en kijkt naar Amir die dan vervolgens weer wegkijkt. Soukayna en Kamal komen er dan ook bijstaan als ze Nour zo zien.
"Dit is allemaal jouw schuld, Nirmine"
Ik kijk haar geschrokken aan.. En ik voelde weer duizel.. ze weet het dus wel..?!

Wordt vervolgt...