De Verborgen Liefde

• Deel 2 ; Hoofdstuk 40 - Wonden

...
Sprakeloos. Ik kan mijn woorden niet samenvatten. Als ik wist dat dit mijn kadar was, want als ik wist dat dit allemaal gebeuren zou, was ik nergens aan begonnen..
Maar het is zo gegaan.

Ik pak het kussen van de stoel terwijl ik op de grond knal. Ik schreeuw het uit in de kussen en Kamal probeert op te staan; terwijl ik het helemaal niet merk.
Hij kreunt zachtjes en voelt aan zijn gebroken been; Dit is blijkbaar de eerste keer dat hij z'n been heeft gezien.
Hij probeert zijn voet naar de grond te sleuren, maar na dat hij merkt dat het niet lukt ploft hij terug op zijn kussen en begin te huilen. Zonder geluid, maar dan hoor ik een stikkende kreun door mijn geschreeuw en gehuil. Ik kijk direct op en zie Kamal zwaar ademhalen.
"KAAMAAAL" roep ik terwijl ik opsta en mijn handen trillen.
Ik pak zijn zuurstof buisje die afhad gezet en doe die in z'n neus.
Kamal word wat rustiger maar al snel begint hij te hoesten.
"ZUSTEEER" roep ik huilend en direct komen er 2 zusters.
"Kunt u alstublieft de kamer verlaten, mevrouw." Zegt de ene zuster terwijl de ander met Kamal bezig is.
"Nu alstublieft" zegt ze terwijl ze me nog zachtjes naar de deur duwt.

Ik loop de deur uit terwijl ik Kamal erbij aankijk.
"Kamal" feluister ik terwijl de deur achter mij dicht wordt gemaakt.
Ik plof op de grond naast de deur en begin te huilen.
Waarom? Waarom overkomt mij dit? Als er iets met Kamal gebeurd,.. Ik kan dan niet meer leven, ik zal dan niemand meer aan kunnen kijken..

Ik pak mijn tas en loop de deuren van het ziekenhuis uit.
Ik loop en loop terwijl ik de tranen van me leven probeer tegen te houden.
Opeens zie ik een begaande voor me neus. Aan de andere kant van de weg, ik kijk hem aan want ook hij kijkt mij aan. "Amir" zeg ik en stop met huilen.
"AMIRRRR" roep ik terwijl ik naar hem toe ren en de auto's ontwijk.
Ik kom aan aan de overkant maar ik zie Amir niet meer.. Ik kijk om me heen en roep zijn naam.
Mijn telefoon valt uit mijn handen terwijl ik die helemaal niet in mijn handen had?
Net als ik 'm wil oppakken, is er iemand voor mij.
Ik kijk op en zie Amir, Amir, die al te verdrietig kijkt, ik zie namelijk zijn teleurgestelde gezicht naar mij kijken..
"Nirmine" zegt hij terwijl ik 'm omarm.
Hij laat mij dan los en kijk 'm geschokken aan.
"Nirmine" herhaalt hij.

Ik schrik wakker en kijk om me heen. De lichten van het ziekenhuis verblinden mijn ogen en kijk om me heen.
Ik lig op een ziekenhuis bed aan buizen met nadels die in mijn pols vast zitten.
"Kamal" zeg ik en haal de nadels een voor een uit mijn huid.
Ik sta op maar al snel plof ik weer op het bed, ik ben te duizelig. Ik tel tot 10 terwijl ik mijn hoofd vasthou, en sta dan op. Ik loop langzaam richting de deur terwijl al de patienten me aankijken.
Ik kijk in de spiegel en zie mijn bleke huid.
Jaja, ik zie er definitief als de Joker uit.
Ik zie dat ik in een ander verdieping zit en ren naar de trap. Ik hou kort mijn hoofd vast, misschien was het toch geen idee die nadels uit mijn huid te halen maar ik had geen keuze, ik moet Kamal vinden!

Na 3 verdiepingen naar beneden gerent te hebben, kom ik aan bij zijn kamer maar ik tref alleen een lege bed.
"Nee.. nee ne ne nee" schreeuw ik terwijl ik uit de kamer storm. Een verpleegster komt aangerend en houd me bij de armen vast. "Mevrouw gaat u rustig zitten" zegt ze terwijl ze me naar een stoel wijst.
"WAAR.. IS KAMAL? WAAG HET NIET TE LIEGEN" schreeuw ik met tranende ogen en de verpleegster kijkt me met medeleiden aan en glimlacht dan.
"Hij is verplaatst voor beter toezicht, na kamer A411" zegt ze en ik kijk haar met een blij gezicht aan.
"echt? dus.. alles gaat goed met hem? Er is niks gebeurd toch??" Zeg ik terwijl ik haar bij de armen vasthou.
"Jaa, alles goed, je kunt hem nu bezoeken als de dokters er niet zijn, anders moet je kort wachten" zegt ze en ik geef haar een knuffel terwijl ik snel de trappen naar beneden loop.
Ik kom aan bij kamer 11 en zie een slapend persoon op het bed.
"Kamal" zeg ik terwijl ik na hem toe loop en hem over zijn hoofd wrijf.
Ik kus zijn voorhoofd terwijl ik tranen laat vallen. Tot mijn verbazing reageert hij er niet op, en dan gaat de deur open.

"Nirmine" zegt een naam die ik al zo lang niet gehoord heb.
Ik kijk op en hou me vast aan de stoel terwijl ik huil.
"Wa-wat doe je hier, Saber " Zeg ik terwijl ik boos kijk.
"Rustttiggg haha, Ben je dan vergeten dat ik dokter ben?"
"Er zijn ook andere plaatsen te werken waarom zou je dan precies hier moeten komen werken?" Zeg ik terwijl hij zijn stappen naar mij toe stapt.
"Saber, ik heb je gezegt sind.. je weet wel, dat ik niks voor je voel" zeg ik en kijk Kamal aan die zacht slaapt.
"Je kunt heus wel zeggen dat we gezoent hebben, niet dat het een geheim is" zegt hij lachend terwijl hij ook Kamal erbij aankijkt terwijl hij nog steeds zijn ogen dichten heeft.
"Ik wil jou Nirmine" zegt hij terwijl onze gezichten 2 mm van elkaar ver weg zijn.
"IK. Jou niet" zeg ik en hij lacht terwijl hij weer probeert dichterbij te komen en houd mijn armen vast.
"Laat los" zeg ik maar hij houdt ze nog steviger vast.
"Kamal kan binnen een seconde dood gaan als ik die buisjes losmaak hoor je me? ik heb hier lang op gewacht, doe wat ik zeg en alles komt goed" Feluisert hij terwijl ik een snellere piep hoor. Opeens word Saber geraken en valt hij op de grond terwijl ik mijn handen voor mijn mond hou.
"Ka-Kamal.. wa-wat heb je gedaan" zeg ik terwijl ik Kamal weer in zijn slaap zie zakken en de fles water op de grond valt waarmee hij Saber geslagen heeft.
"Ka-Kamal?" Zeg ik en kijk dan Saber aan die nog steeds kreunend op de grond ligt.

Wordt vervolgt..