You hold the Cheeto to my heart

19. Hoe doe je goed?¿

'Gaat alles wel goed?' Klinkt een stem achter me. De realisatie van de koude grond en het feit dat ik als een baby opgekruld erop lig, raken me. Snel veeg ik de tranen van m'n wangen en sta op. Een diepe adem in, een diepe adem uit.
Ik draai me om.
'Ja, alles gaat prima,' zeg ik, de droogte van mijn keel verbergend achter mijn zogenaamd enthousiaste gepiep.
Het is Asher. Hij staat voor me. Zijn ogen staan fel, alert als hij me in zich opneemt.
'Ik was gewoon even mijn veters aan het strikken,' zeg ik, dan kijk ik naar mijn voeten, die in sandalen zitten. Asher kijkt ook naar mijn voeten.
Langzaam zegt hij, 'a-h-uh' en trekt een wenkbrauw naar me op.
'Maar— wat jammer hè! Van de wedstrijd.' Ik geef hem duwtje tegen de schouder. 'Jullie deden het fantastisch. Net niet goed genoeg om te winnen, maar dat betekent niet dat het een gave match was.' Ik speur om me heen. Laat dit alsjeblieft niet nog awkwarder worden dan het al is. Snel ga ik dus verder.
'Anyhow, ik was op zoek naar Emiel. Is hij hier nog ergens?' Ik wrijf onder mijn neus en hoop dat Asher niet door heeft hoe erg die loopt.
Asher gromt en zucht, 'vast wel ergens. De kleedkamers zijn leeg. Zonet stond hij nog bij de tribunes. Er is een afterparty aan de gang, misschien gaat hij daar wel heen, ik ga er niet heen. Ben helemaal kapot,' hij wrijft met een hand door zijn oranje-kleurige haar en glimlacht zwakjes naar me. 'Thanks, Bella. Veel succes met hem vinden.' Met een klopje op mijn schouder loopt hij verder.

~*~*~*~*~*~*~*~

'Emiel! Daar ben je!' Roep ik uit als ik op de onbeholpen jongen afstorm en hem in de haren vlieg. 'Geef me een knuffel,' zeg ik en frummel me in zijn armen. 'Ik heb het nodig,' mok ik. Emiel lacht zijn altijd luchtige lach en ik voel het gewicht een beetje van mijn schouders vallen. 'Jij hebt een knuffel nodig? En ik dan. Ík heb een knuffel nodig.'
Ik glimlach.
Achteraf heb ik altijd nog mijn beste vrienden. Dat gaat niet veranderen.
Hij knuffelt me terug en ik zoek comfort in de warmte die zijn lichaam afstraalt.
'Hey, Bels,' zucht hij dan. 'Balen of niet soms.' Hij wrijft met een hand over mijn rug. Ik trek hem dichter tegen me aan.
'Alles baalt,' zeur ik. Emiel grinnikt en stelt me gerust. 'Maak je maar geen zorgen. Er zullen betere tijden komen.'
Ik kijk omhoog naar Emiel, naar zijn zorgeloze lach en zijn grote bruine ogen. Ik merk zijn lange blonde wimpers op als hij knipoogt en ik vraag me af wat er mis met is dat ik niet val voor zo'n geweldige en lieve jongen.
Maar dan vraag ik me af of ik niet allang voor hem gevallen ben, lang geleden, in de vroege jaren, en dat het daarom is dat we nu nog zo ontzettend close zijn. Want ik weet dat ik van hem houd. Ik hou ontzettend veel van hem, maar het maakt me niks uit met wie hij date.
'Waar is Chris eigenlijk? Zat die niet tijdens de wedstrijd achter jullie?' Ik wend mijn hoofd van hem af en laat hem los. Mijn hoofd tolt van de snelle reactie. 'Ik sprak met William Hersher daarstraks,' gaat hij verder. 'Leuke gast, trouwens.' Ik kijk naar Nora. We wisselen blikken. Blikken die genoeg zeggen. Ik heb Emiel nooit verteld van Will. En na de reactie van Chris durf ik het eigenlijk niet aan nog een andere jongen te vertellen. Jongens en hun testosteron. Alles wat opgelost moet worden moet worden uitgevochten. Figuurlijk en letterlijk.
Emiel gaat verder met praten. 'Dus, hij vertelde me over een keer dat Chris zijn auto had gedeukt, dus ik zeg maar oppassen. Wie weet.' Ik ga erop in.
'Ik heb bij Chris in de auto gezeten, en hij is een erg verantwoordelijke chauffeur. Daar zal het dus niet aan liggen.' Emiel kijkt me gechoqueerd aan. 'Je hebt bij hem in de auto gezeten?' Ik knik en ga snel verder, zodat hij me niet kan onderbreken. Emiel zoekt overal veel te veel achter.
'Bovendien, merkte je niet hoe stoned Will was? Echt, hij kon nauwelijks nog hele zinnen zeggen.' Lach ik. Emiel gaapt. 'Wat? Echt niet! Je liegt.' Ik schud mijn hoofd en pers mijn lippen op elkaar. 'Pinkiesweer,' zeg ik en houd mijn pinkie omhoog. Emiel haalt zijn schouders op. 'Oef, nou ik heb het niet gemerkt. Dan moet ik wel heel erg moe zijn.' Emiel gaapt weer en zegt dan, 'ik ga er maar vandoor denk ik. Ben het wel even zat voor nu. Na deze wedstrijd heb ik eindelijk een beetje tijd om te rusten. Mensen die een rit willen?' Ik kijk naar Nora, en hoe die ook al half dood ligt te wezen op de rug van Sam; die zelf ook bijna weg lijkt te zakken, weer letterlijk en figuurlijk. Nora moet— 'oh cupcakes!' Ik maak een mooie split in de hoop Nora op te vangen, maar gelukkig schiet ze net op tijd wakker om zelf op haar benen te gaan staan.
Ik daarentegen kom niet meer overeind van de pijn. 'Spier verrekt! Spier verrekt! Verdoem mijn slechte cardio!!' Grom ik. Met behulp van Emiel wordt ik zijn auto ingetild. 'Beter ga jij nu ook niet meer breakdancen, bedtijd voor jou!' Zegt hij en start de motor zodra iedereen vastzit. Ik lach om zijn grap, maar de afwezigheid daalt op me neer als mijn gedachten afdwalen naar Will. En Chris. Hopelijk is het niet te laat. Ik moet dit recht zetten.

~*~*~*~*~*~*~*~*~

Een kort hoofdstukje om het even af te maken!!
Heel waarschijnlijk edit ik deze later nog even, want niet helemaal compleet.