You hold the Cheeto to my heart

4. Niet ontkennen, maar ook niet toelaten

Vrijdagochtend loopt nou niet echt soepel, kan ik je zeggen. Ik kom de klas binnen om te vinden dat ik naast Chris moet gaan zitten, want we doen samen het project en dan is dat dus nodig. Er komt veel voorbereiding aan te pas, want we mogen dus heerlijk met z'n tweeën een groep kinderen zitten vermaken voor een week. Ja, je hoort het goed, we moeten een soort stage lopen waarin ieder duo een groep leerlingen toegewezen krijgt, die ze een week lang les mogen gaan geven. Dit schijnt de creatieve impulsen te stimuleren, omdat het belangrijk is dat kinderen op jonge leeftijd al een blik krijgen, dat niet alles saai in boekjes hoeft te staan. Oftewel; wij mogen amusement zijn voor die kleine onderkruipsels die Barbies en Nerfkogels naar je hoofd gooien.

Chris lijkt de hele gebeurtenis van gister te zijn vergeten. Hij is zelfs aardig, voor de verandering.
Er is geen spoortje tegenzin te merken. Het lijkt bijna alsof hij zin heeft in dit project. 'Ik dacht eraan dat we er misschien een soort van wedstrijd van kunnen maken.' Zegt hij. 'Hoe bedoel je?' Vraag ik hem. 'Voor de kinderen, bedoel ik. Met allerlei spellen.' Hij kijkt me bedachtzaam aan, probeert mijn mening te peilen. Het nog niet eens zo'n slecht idee. 'Ja, is goed,' Zeg ik. 'Goed idee.' Ik glimlach naar hem. 'Ik zit vol goede ideeën, weet je,' zegt hij, en lacht scheef. Het ziet er echt adorable uit.
BELLA HOE DURF JE. HIJ IS EEN GEMEEN, EGOÏSTISCH KONIJN DIE AAN NIKS ANDERS DENK DAN AAN ZICHZELF.
'Ohja,' het klinkt meer als een vraag. Ik wend snel mijn blik van hem af en strijk een pluk haar achter mijn oor.
Ik had eigenlijk een eigenwijze opmerking moeten maken over het feit dat hij zich weer als een flamingo-balzak gedroeg, maar ik ga er maar beter niet op in. Misschien wordt hij dan echt pissig.
'Oke, dat was het voor vandaag. Maar vergeet niet: er moet een complete voorbereiding komen van elke les. Ik weet dat jullie dit waarschijnlijk niet in de les afkrijgen, dus wees er op voorbereid dit buiten school af te maken!' Mevrouw Van Der Waard klapt in haar handen en glimlacht ons toe. Ze is echt evil, ze lijkt misschien wel helemaal bloemetjes en roze, maar in feite is ze gewoon pure kwaadaardigheid. Dat weet ik zeker. Ze lijkt onmenselijk veel op Umbridge.

Ik pak mijn spullen en loop het lokaal uit, als ik een hand op mijn schouder voel. Chris is degene die me tegenhoudt. De plek op zijn rechter kaak valt me nu pas op. Hij is niet erg groot, of dus opvallend, maar hij is er wel. Een teken dat ik dus toch een beetje kracht in mij heb. 'Ja?' Vraag ik hem argwanend. 'Zullen we na schooltijd vandaag aan het project werken?' Vraagt hij. Ik loop naar mijn kluisje, hij loopt met me mee. 'Eh,' zeg ik en trek het ding open. 'Vandaag kan ik niet. Ik ga naar de kermis.' Ik drop mijn spul erin en klap hem dicht. 'De kermis,' herhaalt hij bedachtzaam. 'Count me in!' Zegt hij dan onverwachts en grijnst breeduit. Ik trek een wenkbrauw op. 'Wat? Nodig je nou serieus jezelf uit?' Vraag ik hem met een meen-je-dit-serieus blik. 'Ja,' zegt hij. 'Gelijk na school op de parkeerplaats.' Hij draait zich om en loopt weg. 'Waarom?' Roep ik hem nog na, en zwaai hulpeloos met mijn armen. 'Gewoon omdat het kan, prinses.' Roept hij terug zonder zich om te draaien. Shizzle honeydrizzle. Ik ga me sowieso slecht voelen als ik hem daar ga laten staan. Maar aan de andere kant vindt Ziva dit waarschijnlijk ook niet leuk. Eerst maar eens vragen.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

'Geen enkel probleem!' Zegt ze met een big-smile. 'Wat?' Vraag ik haar verbaasd. 'Hoe kan je het niét erg vinden? Het is Chris hè, jeweetwel, die badboy dude en vrouwenverslinder, irritante eikel, eh ezel.' Ik benadruk al de slechte bijnamen die hij heeft. 'Oh, is dat wat ze hem tegenwoordig noemen?' Vraagt ze schouderophalend. 'Toen wij dateten was hij nog gewoon The Badboy.' Ze doet jazzhands.
Mijn ogen worden groot. 'Jullie hebben gedate?? Wanneer?' Vraag ik haar vol ongeloof. 'Oh, een jaar of tweeënhalf geleden.' Zegt ze nonchalant. 'Nou sindsdien heeft hij meisje na meisje gehad.' Zeg ik. 'Oh en jij bent een expert op dat gebied?' Lacht ze. 'Nou, ik ben de enige die het ik-wil-zo-wanhopig-graag-Chris'-vriendin-zijn-virus niet te pakken heeft. Volgens mij ben ik de enige die er immuun voor is.' Zeg ik koppig.
Weer lacht ze. 'Nou Bella kom op. Zo erg is hij helemaal niet. Ik vind hem bovendien al héél lang niet meer leuk.' Ze begint sneller te lopen. 'Misschien niet toen jij hem kende. Maar nu heeft hij 's werelds grootste ego. Wacht, dat had hij toen vast ook al. Ik denk dat hij er mee geboren is. Zoiets is niet aan te leren. En hij heeft vast al lang een nieuwe vriendin. Of meerdere.' Ratel ik.
Ze schudt haar hoofd. 'Ik weet dat hij veranderd is. En heel misschien heb je gelijk. Maar op één punt zit je fout; hij heeft geen vriendin.' Ze beent zo snel weg dat ik haar nauwelijks bij kan houden. 'Oh nee? En hoe ben jij een expert op dat gebied?' Vraag ik. 'Ik ken hem, kende.' Verbetert ze zichzelf. 'En hij zou jou nooit zomaar aandacht geven als hij een vriendin heeft.' Ze pakt mijn arm vast om te zorgen dat ik haar bij blijf. 'Hoe kwam het eigenlijk dat jullie uit elkaar gingen?' Wil ik weten. 'Hij maakte het uit.' Mijn mond staat open. 'Waarom zou je dan überhaupt nog met hem de auto in stappen.' 'Zoals ik al zei; ik denk dat hij veranderd is. Bovendien heeft hij een dikke bak,' ze grijnst. 'Nou, hou me bij, anders zijn we nog te laat en is ie weg!' Ze duwt de deuren van de school open en rent bijna naar de parkeerplaats.