You hold the Cheeto to my heart

1. Wie niet aardig is kan oprotten

Korte A/N.
Heyy! Dit wordt het eerste hoofdstuk. In dit hoofdstuk probeer ik alle belangrijke karakters langs te laten komen, zodat je niet opeens bent zo van wie te FRICK is dit??? Na dit hoofdstuk zal ik een soort van kennismakingshoofdstukje maken met foto's en feiten!

1. Wie niet aardig is kan oprotten

'Wacht!' Zeg ik en terwijl hij zich grijnzend omdraait, heb ik er meteen al spijt van. 'Je hebt gelijk. Oké, ik zou het heel aardig van je vinden als je mijn telefoon op zou willen halen.' Zeg ik en rol met mijn ogen. Ik ga met mijn tong over mijn droge lippen. 'Maar breng hem daarna alsjeblieft zo snel mogelijk naar mijn huis. M'n broer doet wel open.'
Mijn broer. Mijn broer studeert. Maar wel thuis. Hij werkt als parttime vrijwilliger in een katten opvang, dus ik heb exclusieve toegang tot die pluizige over schattige dingetjes, en alle meiden vinden hem adorable. Een slim trucje, zou je misschien zeggen, maar de mijne is veel beter; Meestal probeer ik zijn kansen om een vriendin te krijgen dan ook te dwarsbomen. Het is een sport geworden, you know.
Mijn grootste overwinning was toch wel echt die keer dat het meisje waarmee hij uit ging letterlijk flauwviel toen ik haar den grote tarantula (ik had connecties mensen) liet zien. Alleen heeft mijn broer er sindsdien wel een sport van gemaakt om ook mijn chances of romance te verzieken. Hij speelt een beetje mijn moeder. Maar zijn mening waarborg ik wel.

Een grijns van oor tot oor is op zijn gezicht geplakt. 'Man, serieus, je bent mooier als je lacht.' Zeg ik tegen Chris. Dan loop ik weg. 'Hey Bella,' zegt hij. Ik zwaai mijn haar over mijn schouder en kijk hem aan. 'Ik zie je nog wel weer.' Ik knik hem toe. 'Ja, vast wel.' En loop verder.
Ik had me niet gerealiseerd dat ik zo te laat zou komen voor de les. Meteen word ik weer weggestuurd. Ik besluit dan maar in de kantine te gaan zitten.
Na een minuut of tien word ik op mijn schouder getikt. Ik trek meteen mijn oortjes uit als reflex. 'Rolschaatsende pinguïns wat denk jij nou te doen?? Ik krijg hier bijna een hartverzakking zo!' Ik ga tekeer als een gek. 'Rustig jeeeez,' ik kijk op en zie Emiel voor me staan. Hij draagt een groot, rood oversized jack, dat me laat denken aan die gast genaamd Troy uit Highschool Musical. Man, ik hou van die film. Het is zijn football jack.
'Oh jij,' zeg ik ongeïnteresseerd en ik ga weer verder met mijn huiswerk. 'Maak je nou serieus liever huiswerk dan dat je met mij praat?' Vraagt hij met grote puppyogen. 'Op dit moment,' zeg ik en kijk op. 'Ja. Ja eigenlijk wel.' Ik buig voorover en pak een appel uit mijn tas. 'Nou, dan ga ik wel doelloos en compleet stil tegenover je zitten.' Zegt hij. 'Als jij dat wil, dan kan ik je natuurlijk niet tegenhouden.' Zeg ik en rek me gapend uit.
Hij neemt plaats op de bank tegenover me en slaat een arm om de reling. Emiel toch, Emiel. Hij is de grootste kwakzalver die je tegen zal komen. Heeft misschien nog wel een groter ego dan Chris, maar is en blijft mijn vriend. Tevens ook mijn ex-vriendje uit groep vijf. Bovendien staat hij altijd aan mijn zijde, maar sinds het begin van het schooljaar heeft hij nauwelijks nog tijd voor me. Hij is sterspeler en dat neemt behoorlijk veel tijd in beslag.
Waarom ik om ga met zulke lui- ik weet het ook niet. Ik heb serieus geen flauw idee, maar ik ben gelukkig. En daar is niet veel voor nodig. Soms ben ik wel graag alleen, maar ik waardeer het gezelschap van mensen. Ik ken dan ook iedereen; en iedereen kent mij. Ik mag, vrijwel, iedereen; en, vrijwel, iedereen mag mij.

Ik stop mijn oortjes weer in mijn oren en ga verder met Frans, hoe erg ik het ook haat. Emiel blijft maar met zijn vingers tikken op de tafel. Ik word er gek van. 'Jij bent echt een wasmachine,' snauw ik hem toe en trek mijn oortjes weer uit. 'Oh, echt waar. Je hebt geen reden om boos op me te zijn. Verman jezelf Bella.' Ik sper mijn ogen wijd open. 'Verman jezelf? Vervrouw jezelf zul je bedoelen. Jullie stelletje mislukte wezens kunnen zich nog erger aanstellen dan wij vrouwen. Zoals nu bijvoorbeeld. Ik ben slachtoffer hier hè, niet jij. Waarom ben ik ook al weer vrienden met jou?' Hij kijkt me geschrokken aan. Ik rol met mijn ogen. 'Wat is er met jou aan de hand de laatste tijd, Bella. Je bent erg snel aangebrand.' Hij staat op. 'Nou, dat komt omdat jullie nooit tijd met mij doorbrengen. Dan raak ik een beetje out of balance.'
'Ik wilde je alleen maar komen vragen of je zin had om vrijdag te komen kijken.' Ik haal een hand door mijn haar. 'Natuurlijk kom ik kijken. Ik kom altijd,' zeg ik. 'Waarom zou je het nog moeten vragen?' Hij haalt zijn schouders op. 'Ik dacht even om een praatje te maken. De laatste tijd zie ik je niet zo veel, weet je.' Ik ben verbijsterd. 'Alleen omdat Nora te druk bezig is met haar vriendje én crush en jij constant aan het voetballen bent, zie je me niet zo vaak nee. Zie je waar het probleem ligt?' Hij zucht. 'Ik kan niet zomaar tijd vrijmaken, dit trainen is hard werken. Het is belangrijk voor de universiteit, dat moet je toch wel begrijpen. Weet je wat, zoek het maar uit,' zegt hij en loopt weg. 'Zandzeef,' mompel ik hem nog toe, maar hij hoort het niet; de deuren van de kantine gaan al achter hem dicht.

Aan het eind van het uur pak ik mijn spullen op en loop naar de volgends les. Deze les zit ik weer alleen.
Ik snap niet hoe Emiel nog over kan gaan. Volgens mij staat hij voor minstens vijf vakken een dikke onvoldoende.
De plaats naast me wordt ingenomen door Ziva. Ze glimlacht me vriendelijk toe. Haar lange blonde golvende haren zijn in een snelle staart gedaan. Ze dropt haar boeken op tafel, maar pakt meteen daarna haar telefoon. 'Wat een ellende,' zegt ze tegen me. 'Wat?' Vraag ik haar. Ze laat me haar telefoon zien. 'Vrijdag spelen we tegen de Black Pirates. En die doen het dit seizoen goed. Heel erg goed. Dit wordt een lastige wedstrijd.' Zegt ze. Ziva is helemaal up to date van alle sporten die hier op school gedaan worden. Ze is trainer van onder andere de cheerleaders, ze runt de yogaclub en speelt ook nog eens in de fanfare. Blokfluit, hoorde ik sommige mensen zeggen. Trommel, zeiden anderen. Misschien wel allebei, dacht ik.
'Geen zorgen. Van wat ik van Emiel meekrijg, zijn ze continu aan het trainen. Als er een foutje is, wordt deze geoefend en geoefend tot het weer goed gaat. Ik ben er zeker van dat het ze wel lukt om de Black Pirates te verslaan.' Ze zucht. 'Je hebt gelijk.' Zegt ze.
De lerares vraagt om onze aandacht. 'Maar hey,' fluistert ze nog. 'Heb je zin om voor de wedstrijd iets te gaan doen? Ik hoorde dat er een kermis in de buurt is.' Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. 'Ja, lijkt me leuk.' Zeg ik fluisterend terug.
De rest van de les loopt soepel. Ik begrijp alles, veel herhaling. Zodra de bel gaat pak ik mijn spullen. Samen met Ziva loop ik het lokaal uit. 'Heb je misschien zin om samen te leren voor Scheikunde buiten?' Vraagt ze. Wat? Scheikunde? Waar heeft zij het nou weer over. Ze ziet mijn verwarde blik en zegt dan: 'je weet wel, die test die we straks hebben?' Ze maakt beduidende rondjes met haar armen. Mijn ogen worden groot van schrik. 'APENKOTS. VERVLOEKTE PINK FLUFFY UNICORNS!' Schreeuw ik uit. 'Aaah,' zegt ze. 'Dat lied. Damn nu heb ik het weer de hele tijd in mijn hoofd!' Ik gooi snel mijn overige boeken in mijn kluisje en grijp mijn scheikunde boek ertussen uit. 'Laten we maar snel beginnen dan,' zeg ik en we haasten ons naar het grasveld. Ze neuriet ondertussen het deuntje van pink fluffy unicorns. Onder een van de bomen staat een picknicktafel. We nemen eraan plaats en ik begin gelijk met het doorbladeren van het boek. 'Hoofdstuk zes,' zegt Ziva zonder op te kijken van haar boek. Ik kijk waar het hoofdstuk over gaat en zie tot mijn opluchting dat het niet veel nieuws is. 'Mariposa Mariposa,' zucht ik. Ze lacht. 'Geen zorgen. Ik weet dat je het kan. Desnoods schrijf je wat dingen tussen je vingers.' Zegt ze en knipoogt. Dan kijkt ze op haar horloge. 'Oh sorry! Ik heb nu een fanfare vergadering. Ik zie je straks wel bij scheikunde!' Snel staat ze op en loopt weg.

Ik scan de pagina's op zoek naar formules en dik gedrukte woorden en schrijf ze daarna gelijk tussen mijn vingers. Iemand schuift naast me het bankje op. 'Wat ben je aan het doen?' Snel verberg ik mijn pen en sluit mijn hand. 'Niks,' zeg ik en kijk Chris aan. Hij trekt ene wenkbrauw op. 'Oh ja? Dat zag er verdacht veel uit alsof je spiekbriefjes op je hand aan het schrijven was.' Zegt hij. 'Dat ben ik niet,' antwoord ik. 'Nou, laat me je hand dan eens zien.' Zegt hij. Ik open mijn hand en houd mijn vingers stijf tegen elkaar gedrukt. 'Zie je wel; er is niks te zien.' De bel red me en ik snelwandel naar het volgende lokaal, in de hoop dat Chris me niet achtervolgt. Als ik een vlugge blik naar achteren werk bots ik met mijn schouder tegen iemand aan. 'Au!' Meteen word ik bij mijn arm gegrepen. Een stel lange scherpe nagels boort in mijn huid. Nu ben ik degene die 'au' zegt. 'Zeg je niet even sorry?' Sist ze pissig. Ik herken haar uit duizenden. Er is maar één Sofia. Er is maar één echte barbiebitch.

'Het spijt me,' zeg ik op bittere toon. 'Maar jij doet mij ook pijn met jouw vlijmscherpe nagels.' Ik knik naar mijn arm. Ze verslapt haar grip een klein beetje. 'Kijk voortaan uit tegen wie je aanloopt, bitch.' Dan laat ze me ruw los en loopt verder. De woede in me staat op uitbarsten. Dan wordt er iets tegen mijn hoofd gegooid. Dat was het.
Dat was het randje.
Kolkend van woede draai ik me om en raap het boek op. 'Wie gooide hier nou SPRINKHAAN SERIEUS EEN BOEK NAAR MIJN PRECIOUS HOOFD!' Gil ik. Een jongen, die op drie meter afstand van mij staat, draait zich met een ruk om, zodat hij met zijn rug naar me toe staat. Zijn vriend, die naast hem staat ligt dubbel van het lachen. Ik storm op ze af. Ik trek aan de jongen zijn schouder. 'Wat denk jij nou te doen??' Vraag ik hem woest. Zijn hoofd wordt rood. 'Ik probeerde hem naar iemand anders te gooien,' probeert hij nog. 'DAT WAS EEN RETORISCHE VRAAG SUKKEL. IK HOOP VOOR JE DAT JE WEL DEGELIJK OPLET BIJ NEDERLANDS DE VOLGENDE KEER!' Ik douw zijn boek terug in zijn handen en been weg. Ik denk aan het boek. Ik denk aan de naam die er op stond:
William Hersher.
Die naam zal voor altijd in mijn herinneringen gegriefd staan.

Deze dag doet me wat. Heb ik nou serieus ruzie gemaakt met mijn beste vriend. Moest ik nou perse tegen Sofia aanbotsen. Wat moet Chris toch opeens van mij. En die William, die William Hersher. Oh, die krijgt zijn weerwraak nog wel eens.