You hold the Cheeto to my heart

5. Pinokkio en de druif.

5. Pinokkio en de druif.

"Don't waste time on dickheads." ~ my wise advice.
(De foto hierboven is trouwens William, William Hersher. ;)

Chelsea. Zo heet ze, dat blonde, grassprietdunne barbiepoppetje. En blijkbaar is ze Chris' "side-hoe", geen idee wat dat mag betekenen; haar woorden. Nou, in ieder geval heeft ze hem geclaimed.  Volgens mij is ze gewoon zijn vriendinnetje. He, ik ben echt de enige zonder het ik-wil-zo-wanhopig-graag-Chris'-vriendin-zijn-virus. En zij heeft het wel erg overdreven.

Chris heeft geen woord meer gezegd sinds ze zich bij onze zijde voegde, samen met twee van haar entourage, die er precies hetzelfde uitzien als zij zelf. Misschien was hij net zo overdonderd als wij.

Ziva loopt nu naast mij hand in hand met Matt, maar ze fluistert de ene na de andere beledigende bijnaam voor Chelsea in mijn oor. Dan kraakt ze af hoe ze loopt en dat die kont van haar obviously gebotoxt is, en ik kan het niet in houden en schiet in de lach. Maar het houdt niet op, ze gaat gewoon door en ik blijf maar giechelen. Matt heeft ons wel door, ik zie hem wel grijnzen, maar volgens mij vindt hij het net zo grappig. Toch dwaalt ook zijn blik wel eens af naar Chelsea's kont...
Chris lijkt niks door te hebben van ons en heeft een arm om Chelsea's middel, dat echt niks voorstelt, alsof ze te lang een corset aan heeft gehad. Dit is blijkbaar wat jongens deze dagen mooi vinden. Een diepe zucht.

'OOH SPOOKHUIS!' Ziva wijst naar het donkere, veel te fake vervallen te laten lijken, gebouw met de tekst "MASION OF THE DISCO DEATH" erop geplakt. Ik zet een moeilijk gezicht op. 'Ehh, serieus?' Vraag ik haar. 'Wat, ben je bang?' Ze kijkt me uitdagend aan. 'Dat jij op een motor naar school komt betekent niet dat de iedereen stoer en vervaarlijk op zo'n vadsige tweewieler durft.' Zeg ik verdedigend. 'Jij hebt een motor?' Vraagt Matt met ongeloof. 'Holy shit zeg.' Ze lacht haar tanden bescheiden bloot. 'Maar een spookhuis is nog niet eens zo erg! Met een motor kan je echt gewond raken, in een spookhuis is alles nep.' Ze pakt mijn hand en rent naar de kassa. 'Dat het nep is betekent niet dat het niet echt kan voelen en lijken!'
Ik lees het bordje naast de ouder man. Durf jij het aan? Maison of the disco Death. Hét engste spookhuis aller tijden. Baan je een weg door spinnenwebben, seriemoordenaars, weerwolven en vampiers, bloeddorstige geesten en het meest SCARY: de REALITEIT.
'Drie keer alstublieft.' De oude man krabt aan zijn neus en werpt ons dan de muntjes toe. 'Hey en wij dan?' Vraagt Chris beledigd. 'Betaal jij maar voor je chick en haar entourage. Jij kan het je veroorloven. Voor zover ik weet krijg jij alles wat je wilt.' Ze knipoogt hem toe en loopt dan vooruit naar de ingang. Ze duwt een muntje in mijn hand en gooit er eentje naar Matt toe. Ziva geeft het muntje aan de mummie. De persoon pakt het muntje aan met zijn in doeken gewikkelde hand. Matt volgt haar voorbeeld en ook ik tos het muntje naar de mummie toe. Deze weet hem net te vangen en ik hoor zijn uniform scheuren. Hij probeert evenwicht te houden, maar het helpt niet. Hij valt om...

'Oepsss...' ik sla mijn handen voor mijn mond. 'Sorry? Gaat het?' Ik kijk hem in zijn ogen aan, die amberkleurig zijn. Hij wrijft over zijn achterhoofd. Ik reik hem mijn hand aan. Hij pakt hem vast en ik trek hem overeind. 'Het, eh, gaat wel.' Antwoordt hij. 'Wacht..?' Zeg ik bedenkzaam. 'Hm?' Vraagt hij. 'Laat maar,' ik wuif met mijn hand. 'Veel plezier.' Grijnst hij. 'Dankje,' zucht ik en loop naar binnen. Ziva en Matt zijn nergens te bekennen. Een gil, maar ik kan niet plaatsen of deze van een persoon komt, of van een speaker, die hier door de hele ruimte hangen.

Ik probeer de doorgang uit deze donkere kamer te vinden, wat me verbazingwekkend genoeg snel lukt en loop door de smalle gang de hoek om. Als ik al geen claustrofobie had, heb ik dat nu wel. De gangen worden zwakjes verlicht door lantaarns, die in gaten in de muur staan, en het ruikt er naar rookmachines en plastic speelgoed. Ik draai nog een keer een bocht om en op dat moment komt een levensgroot skelet me tegemoet. Mijn hart slaat een slag over. Een griezelige lach schatert door de speakers in het plafond en een koude bries vloeit langs me heen. Op dit moment bedank ik in mijn hoofd Chris, voor het geven van zijn jasje, wat me er ook weer aan herinnert dat ik het straks terug moet geven. Ik buk en loop om het skelet heen. Kinderspel,

Tot nu toe valt het redelijk mee, de vloeren in sommige gangen bewogen wat, en met een redelijk tempo wist ik door te lopen.
Een stukje verderop zie ik dan de mist hangen. Je kan er bijna niet doorheen kijken en zodra ik er een stap in zet, begin ik met hoesten. Maar snel er doorheen, zeg ik tegen mezelf en ik snelwandel richting, wat ik denk, het einde is,
maar het blijkt een muur te zijn. Met volle vaart ram ik er tegenaan. De klap duwt me naar achter en ik val. Ik slaak een gil en stik bijna in de rook. Heel vaagjes zie ik de contouren van een ander persoon, en als ik me realiseer dat ik weer rechtop wordt gezet, knipper ik een paar keer extra met mijn ogen.
Groene huid, bloed overal, grijze ogen, gescheurde kleding, wild haar.
ZOMBIE!!
Ik gil nogmaals en ren zo ver mogelijk bij het walgelijke ding vandaan. Ik sla een hoek om, ren als een bezetene door het laboratorium van Frankenstein, die gruwelijk grijnzend met een volle spuit in zijn handen staat de lachen terwijl een bliksemschicht zijn creatie belicht, gang in, gang uit, en daarna door een verlaten dierenasiel. Overal staan reusachtige kooien en het plafond lijkt tien meter omhoog te zijn geschoven. De honden blaffen me toe en ze grommen en hun ogen geven licht en doodsangst vult me en ik verstijf en de kafkaiaanse muziek laat rillingen langs mijn rug lopen en alles komt dichterbij en en en...
wacht, hun ogen geven licht?

Bella, relax, dat is niet eens mogelijk. Ik zuig al mijn adem in en sluit mijn ogen. Chill, raak niet zo over je toeren door een spookhuis, het is allemaal niet echt. Mijn wangen zijn bol van de ingeademde lucht en ik voel ze gloeien door deze stikhete muffe plek.
BAM.
KLAP.

'WAAAAAAAAAH' ik blaas mijn adem uit en gil de longen uit mijn lijf. Om mijn schouders zitten twee handen geklemd. Stevig, alsof ze bang zijn mij kwijt te raken. 'Hey, hey rustig.' Een zachte stem sust me toe. 'Gaat het wel helemaal goed? Ik dacht dat je knock-out zou gaan, sorry.'
'Je doet me pijn.' Zeg ik en meteen laat hij mijn schouders los. 'Sorry,' hij wrijft ongemakkelijk over zijn achterhoofd. 'Eh, nogmaals.' zegt hij, maar zo zacht dat hij nauwelijks boven de gieren en klieren van alle heisa om ons heen uitkomt.

Voor me staat de zombie. Alleen, nu ik goed kijk herken ik de zombie. 'William...' Zeg ik sprakeloos, terwijl woede diep binnen in me begint te borrelen. Ik zie dat hij ook míj herkent, want zijn gezicht vult zich met doodsangst. 'Waaaaat. Nee, je hebt het mis. Wie is dat? Ken ik jou?' Stottert hij. Ik kijk hem afkeurend aan. 'Jij bent een nog slechtere leugenaar dan Pinokkio! Ik zie altijd dwars door mensen heen. Don't lie to me, Son.' Met mijn armen over elkaar kijk ik hem aan. Hij rolt met zijn ogen. 'Nou, sorry hoor. Maar als jij zo goed mensen kan inschatten, dan moet je toch ook wel weten dat ik dat boek niet naar jou probeerde te gooien. En hoe weet je hoe ik heet? Je bent toch niet zo'n 21 eeuwse stalker hopelijk. Je weet wel, zo eentje die alles over de ander al van het internet heeft geplukt voordat ze elkaar ook maar gesproken hebben.' ( A/N. Zoooo niet herkenbaar ofzo...😂😂)
Ik knipper een paar keer en hoest. 'Waar heb jij het nou ineens over Pinokkio. Probeer je dit gesprek naar een ander onderwerp te leiden? Want ik heb je door gast. Boeit het wat dat ik weet hoe je heet. Nou, nou eigenlijk wel oké want ik wil en BEN ook ABSOLUUT geen stalker. Dan heb je echt de verkeerde voor je. Pfffft, Nope lol. Mijn vriendin, Nora, daarentegen. Oei, wauw. Zij heeft echt skills en,' hij grijnst. 'WACHT NEE. Babydoekjes. Hey hoor eens. Je naam stond gewoon op je boek jij druif.'
'Hmm dus nu is het druif in plaats van Pinokkio?'
'Ja, eh ik bedoel nee. Nee, Pinokkio klinkt beter.'
'Oh gurl. You really need to sort out your priorities.' Ik geef hem een duw en lach. 'Ik weet honderd procent zeker waar ik over praat. Dat zweer ik op kaasflips.' Plechtig leg ik mijn hand op mijn hart. 'Kaasflips?' Vraagt hij en trekt een vies gezicht. 'Ga me nou niet zeggen dat je geen kaasflips lust.' Zeg ik dreigend. 'Oké, dan zal ik dat niet hardop zeggen.' Hij grijnst weer. Die vervloekte grijns. Ik staar hem met open mond aan. Mijn wenkbrauwen zo hoog opgetrokken dat ze bijna van mijn voorhoofd springen. 'No way!!'

Voetstappen achter ons. Ik draai me om, kijk naar het begin van de kamer, en zie daar vier mensen verschijnen. Hand in hand lopen Chris en zijn side-hoe giechelend de ruimte in. Zodra Chris mij ziet verdwijnt zijn glimlach echter. De entourage van Barbie loopt hun achterna, als een van hen zegt: 'ieeewwkkk. Een zombie!' En ze wijst naar William, die achter mij staat. Chelsea slaakt een gilletje en klemt haar armen om Chris heen. 'Meet my boyfriend,' zeg ik grijnzend, en wijs over mijn schouder met mijn duim naar William. 'Zijn naam is Pinokkio.'