You hold the Cheeto to my heart

Proloog.

'Probeer je nou serieus in te breken in kluisje 136 met een haarspeld..?' ik kom Nora tegemoet. Ze springt een meter in de lucht, maar haalt dan opgelucht adem als ze ziet dat ik het ben. 'Je weet van wie het kluisje is.' Zegt ze en mort verder met de haarspeld. 'Nou, eigenlijk niet.' Antwoord ik gevat en ik zie dat ze met haar ogen rolt. 'Ik ga het je ook niet vertellen.' Ik lach. 'Daar was ik ook niet van overtuigd.' Ik tik haar op de schouder. 'Maar wacht, ik had mijn zin nog niet afgemaakt.' Ik kijk haar grijnzend aan. 'Probeer je nou serieus in te breken in kluisje 136 met een haarspeld, als je ook gewoon de loper kan gebruiken.'Ze werpt me een bedenkzame blik toe. 'Je hebt wel een punt.' Haar ogen beginnen te twinkelen. Ik zet een pedo smile op en wiebel met mijn wenkbrauwen. 'Waar wacht je nog op?' Vraag ik haar. 'Ja klopt,' zegt ze en zet net een stap naar voren als de bel gaat. 'Alle heilige bloemenknollen. Het zit me ook nooit mee.' Ik sla een arm om haar heen. 'Geen zorgen. Er komt vast wel een andere keer om je stalkerskills te benutten. Maar nu moeten we echt naar de les.' Ik sleur haar mee.

We stappen net het klaslokaal in als de tweede bel gaat. Snel nemen we plaats ergens achterin. Met een ruk draait Nora zich om naar Sam, haar vriendje, die achter ons zit. Nora heeft, ja, een vriendje. Haar crush is volgens mij gewoon om haar bezig te houden. Ze wil me nog steeds niet vertellen wie het is trouwens.
Ik staar zinloos uit het raam. Op dit soort momenten is ze niet aanspreekbaar. Trust me, I know.
Ik check mijn telefoon. Vanmiddag mag ik op gaan passen. Jippie, NOT. Ook al verdient het oke, kleine kinderen kunnen nogal op mijn zenuwen werken.

'Kuch kuch' ik hoor de stem van de lerares voor me en schrik op. 'Pinguïns! Kan iemand me niet even waarschuwen.' Ik kijk beschuldigend opzij naar Nora. Ze haalt spijtig haar schouders op. 'Inleveren,' zegt de lerares. 'Nee,' zeg ik. 'Dan mag je nablijven,' zegt ze. 'Nee! Ik kan niet. Ik moet oppassen!' 'Oppassen dat je dit niet nog een keer doet ja, want dan zijn er wel ernstigere consequenties.' Zegt ze streng en fronst. 'Nou, geef hier.' Commandeert ze. Met een diepe zucht overhandig ik haar mijn telefoon. 'Vanmiddag om vijf uur op te halen.' Ze draait zich om en loopt naar haar bureau, opent een laatje en legt mijn telefoon erin.

'Zou jij hem om vijf uur op willen halen?' Vraag ik Nora als we het lokaal uitlopen. 'Ik kan echt niet. Dan ben ik aan het oppassen.' We lopen naar haar kluisje. 'Ik zou wel willen, maar ik ga met Sam naar het park. Sorry.' Ze glimlacht bescheiden naar me en slaat dan haar kluisje dicht. 'Ik zie je tijdens lunch wel weer verschijnen!' Zegt ze en zwaait me na terwijl ze naar haar volgende les loopt. Ik zucht en met een bons zet ik mijn hoofd tegen het kluisje; ik sluit mijn ogen.

'Jij ziet er verloren uit.' Een lage, hese stem laat mij mijn ogen openen. Ik kijk om me heen. Niemand te zien. 'Huh?' Mompel ik. Dan verschijnt er een jongen van om de hoek. Hij houdt zijn hoofd schuin en loopt naar me toe. Het is Chris. Die ene jongen die iedere school wel heeft. Meneer-komt-wel-opdagen-als-ie-er-tijd-voor-heeft. Op zijn gezicht verschijnt een grijns. 'Hou je erbuiten Peruaanse pinguïn.' Snauw ik hem toe. Hij fronst en lacht dan zijn tanden bloot. 'Je hebt meer nodig om mij af te schrikken,' zegt hij en blijft voor me staan. 'Ga gewoon weg Chris.' Zeg ik verveeld. Ik probeer mijn meest afschrikwekkende gezicht te trekken, maar hij geeft geen kik. 'Je bent mooier als je lacht,' zegt hij zwoel. 'Iewl, unicorn please. Wat moet je.' Ik probeer mijn hoofd koel te houden. Laat je niet door hem opfokken Bella. 'Ik kan je helpen,' zegt hij vaag. 'Waar heb jij het in regenboogsnaam over?' Vraag ik hem. 'Ik kan je helpen met je telefoon. Ik wil hem best voor je ophalen.' Zegt hij op zijn vriendelijkste toon. 'Dat je bij me in de straat woont betekent niet dat ik je mijn telefoon toevertrouw.' Hij bijt op zijn lip. 'Hoe weet je dat trouwens, over mijn telefoon? We zaten net niet in dezelfde klas. Niet dat het me was opgevallen als dat wel zo was.' Zeg ik loom. 'Auch,' zegt hij quasi beledigd. 'Gewoon, dat hoorde ik.'
'Dus je was me aan het stalken?' Vraag ik en trek een wenkbrauw op. 'Zo zou ik het niet noemen,' zegt hij hoofdschuddend. 'In alle theeschoteltjes! Echt wel!' Ik wijs met mijn vinger naar hem. 'Waaraan heb ik dat te danken?' Vraag ik achterdochtig. 'Je hebt gewoon mijn aandacht getrokken,' zegt hij simpel. 'Oh, nou in dat geval. Ga met je dikke bavianenkont iemand anders lastig zitten vallen. Ik ben niet, en nooit,' zeg ik met nadruk. 'Geïnteresseerd.' Ik wil weglopen, maar hij haalt me in. 'Weet je wat het verschil is tussen jou en een wasmachine?' Zeg ik kribbig. 'Nee.' Zegt hij grijnzend. Grijnzen, grijnzen, altijd maar grijnst hij. 'Een wasmachine werkt op elektriciteit, maar jij werkt op mijn zenuwen.' Hij kijkt lachend ten hemel. 'Oh maar lief, hoe kun je mij nou irritant vinden?' Letterlijk. Ik ontplof. Maar Zijn scherpe kaaklijn en perfect geborstelde wenkbrauwen laten me twijfelen of ik hem niet gewoon zijn verhaal moet laten doen. Wacht, Bella, never.
Maar zijn ego, zijn ego verpest letterlijk alles. 'Ik sta echt te popelen voor jou om het puntje van de ijsberg op deze kersentaart te gaan zeggen, waardoor ik je eindelijk in je gevoelige kokosnoten kan schoppen en verder kan gaan met mijn leven.' Meteen richt hij zijn blik weer op mij. 'Wat heb ik je ooit misdaan?' Vraagt hij oprecht nieuwschierig. Ik trek mijn mond open, klaar om iets te zeggen, maar ik heb geen idee wat. Ik kan zo snel niks opnoemen. Alles wat ik bedenk heb ik alleen maar gehoord. Het is niet dat ik hem ook daadwerkelijk slechte dingen heb zien doen. Misschien wel een keer een kind laten struikelen, maar hey, doen we dat allemaal niet wel eens.
En laat staan dat die dingen mij ooit beïnvloed hebben. Dus ik doe mijn mond weer dicht. 'Dacht ik al,' zegt hij en schud zijn hoofd. Dan draait hij zich om.

X RL