You hold the Cheeto to my heart

8. De avond vol fouten

Mensen beginnen zich te verzamelen rondom de tafel. 'Jij doet toch ook wel mee?' Vraagt Sofia zoetjes. 'Ja, natuurlijk doet ze mee! Leuk toch?' Emiel komt naast me neergeploft. 'Ehm...' begin ik, maar wordt onderbroken door Nora. 'Doe niet zo flauw! Het is maar een spel.' En dan wiebelt ze met haar wenkbrauwen, terwijl ze haar ogen beweegt van Chris naar mij. Ik trek een vieze blik. 'Oké. Dat is duidelijk. Je doet mee.' Constateert Sofia. Ze legt de fles neer op tafel. 'Laten we flesje draaien!' Vol enthousiasme klapt ze in haar handen. 'En omdat ik zo lief ben mag Bella beginnen.' Mijn hart staat stil. Ik slik. 'Nee dankje,' zeg ik zacht, bijna fluisterend, want ik weet niet hoe ik hier tegenin moet gaan. 'Ach geen zorgen. Wil je niet zoenen, dan mag ik een truth or dare vraag stellen.' En ze draait de fles rond. Ik kijk de kring rond. Nora, Chris, een paar mensen uit mijn klassen, Sofia, Emiel, Matt, Ziva en weer een aantal mensen van school, onder anderen ook de voetbalspelers. Wat hoop ik toch dat het, nouja, liever niemand eigenlijk wordt.

Ik zoen niet echt graag met iemand in deze ruimte denk ik. Niet dat ik nog nooit heb gezoend, nee, mijn eerste kus werd gestolen door een jongen genaamd Wilhelm. Ik zat in de eerste van het middelbare, en het was richting het einde van het schooljaar. Ik zat toen nog in mijn dierenactiviste fase, met mijn hele kamer bedekt in dierenposters, grote hoeveelheden knuffels (al is dat niet echt veranderd) en een heel schema van waar en wanneer ik ging protesteren. Wilhelm was jonger dan ik, vier maanden, en hij had slotjes, donkerbruin kroeshaar en erg lang. Ik kende hem van het zeehondenopvangcentrum zo'n anderhalf uur bij mij vandaan rijden. Stiekem vond ik hem wel schattig, en hij verklaarde al snel zijn liefde aan mij.
Maar het duurde niet lang; de fles stond alweer stil. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en kijk dan naar de fles, en daarna naar wie hij wijst. Ik ben stomverbaasd. Het is Emiel. 'Ik ga hem echt niet zoenen.' Zeg ik hoofdschuddend. 'Godsamme, jij bent echt een spelbederver,' Sofia houdt haar drinken stevig in de hand en zucht diep. 'Zeker nog maagd, ' Mompelt ze. 'Hey, het feit dat ik niet met mijn beste vriend wil zoenen, EN daarmee onze vriendschap wil verpesten, maakt me nog geen maagd.' Sofia rolt met haar ogen. 'Truth or dare?' Vraagt ze verveeld. 'Dare.' Zeg ik zonder te twijfelen. Echt niet dat ik hier wat sappige verhalen ga zitten vertellen. 'Oke, als je toch zo heilig bent. Mag je mooi zeven minuten met hem in de kast doorbrengen. Hopelijk is jullie vriendschap sterk genoeg en wordt er niet verpest. Toedels.' Ze wijst met haar puntige vinger naar de gang. 'Doe niet zo flauw.' Spreek ik haar tegen. 'Laat haar gewoon,' zegt Emiel zuchtend en pakt mijn hand vast. 'Ik zie je zo wel weer terug!' Sofia grijnst me duivels na. 'Wie is de volgende?' Hoor ik haar vragen. Als we een paar van Emiels vrienden tegemoetkomen, klappen die Emiel toe. Ze fluiten ons na, maar Emiel zegt: 'gewoon negeren.'. Ik vraag me nog steeds heel de tijd af waarom ik ook weer zulke vrienden moet hebben. Vrienden die vrienden hebben waar ik totaal niks mee heb. Of ooit iets van zal kunnen begrijpen.

Aan het einde van de hal doet hij de deur van de kast open. 'Dames gaan voor,' zegt hij en maakt een buiging. 'Prachtig, dankje,' zeg ik en geef hem een klopje op zijn schouder. Hij stapt na mij naar binnen en sluit de deur. Deze wordt op slot gedraaid door iemand van buiten af. 'Hey!' Roep ik gelijk, maar Emiel sust me. 'Ze laten ons er heus wel weer snel uit. Sofia de aasgier houdt ons wel in de gaten.' Ik knik in het donker. Dan tikt Emiel de zaklamp van zijn telefoon aan en schijnt ermee recht in mijn ogen. 'Aah doe dat ding weg!' Zeg ik en sla verwoed om me heen. Per ongeluk sla ik zijn telefoon uit zijn handen en deze valt met een klap op de grond. 'Ohw sorry,' zeg ik en buk vlug om hem op te rapen, maar Emiel bukt ook en onze hoofden stoten hard tegen elkaar aan. 'Au!' 'Godsamme' ik pak zijn telefoon op en geef het ding weer aan hem. 'Precies op de plek waar eerder deze week ook al een boek tegenaan werd gegooid. Heb ik weer.' Ik sta met mijn hand tegen mijn hoofd gedrukt op mijn elleboog te steunend tegen een plank in de kast. 'O het spijt me echt heel erg.' Zegt Emiel en ik hoor de schaamte in zijn stem. 'Maar hoe eigenlijk?' Vraagt hij na een korte stilte. 'Ik werd verward met iemand anders. Maar ik heb het aangepakt. Nu wordt ik getrakteerd op eten. Kan niet wachten.' Leg ik sarcastisch uit. 'Logica,' antwoordt Emiel en perst zijn lippen op elkaar. In de schaduw van het licht zie ik hem zijn ogen neerslaan. 'Is er wat?' Vraag ik hem. Hij kijkt op. 'Hmm, nee.' Zijn blik blijft rusten op mijn lippen. 'Denk je echt dat een kus onze vriendschap kan verpesten?' Vraagt hij dan, steeds zachter. Alsof hij bang is voor het antwoord. Maar waarom zou hij?
'Nee, natuurlijk niet. Wij zijn al zo lang vrienden. Ik bedoel, we hebben in feite ooit zelfs gedate,' ik lach bij de herinnering. 'Mooi.' Zegt hij en glimlacht. Dan doet hij zijn zaklamp uit. Hij stapt dichterbij, waardoor ik automatisch een stap naar achter probeer te zetten, niet realiserend dat we in een krappe kast zitten en niet verder achter uit kan lopen. En dat de enige uitweg op slot zit. 'Emiel?' Vraag ik, maar verwacht geen antwoord. De straaltjes licht die tussen de kieren door komen geven net genoeg licht om de contouren van zijn lichaam te onderscheiden van de rest. Hij overbrugt de laatste paar centimeters, houdt zijn hoofd dicht langs het mijne wat mijn hoofd lichtjes laat kantelen. Hij geeft een kus op mijn wang. Dan buigt hij weer naar achter en ik ben genoeg gewend aan het licht om zijn ogen te kunnen zien. Ik merk hoe mijn hartslag omhoog is gegaan zich vermenigvuldigd heeft met duizend en de warmte rode kleur die naar mijn wangen is gestegen. Hij kust me deze keer op mijn lippen. Heel zachtjes maar, heel kort. Maar genoeg om mijn adem te laten stokken. Hij leunt weer naar achter en tilt zijn kin omhoog.

'Waarom deed je dat?' Fluister ik. Hij knijpt zijn ogen stijf dicht. Drukt een vinger op zijn neusbrug. 'Ik weet het niet,' antwoordt hij moedeloos. 'Ik voel me echt dom. Het spijt me.' Hij wrijft over zijn gezicht en gaat dan met diezelfde hand door zijn haar. Mijn hoofd begint weer te bonken. Hij trekt zijn jasje uit. 'Het is warm hierbinnen zeg,' zucht hij. 'Ja.' Zeg ik hevig knikkend. Ik weet niet wat ik met deze situatie aanmoet. Waarom deed hij het? Waarom kuste hij mij toch, na wat ik zojuist tegen Sofia had gezegd? Er klinkt een klik en de deur zwaait open. Sofia staat breeduit te glimlachen. 'Heb ik nog wat gemist?' Vraagt ze en houdt haar hoofd schuin, waardoor haar haren over haar tengere schouders vallen. 'Je bent nogal rood.' Merkt ze op. 'Ja, dat komt omdat het in een kleine ruimte behoorlijk warm kan worden als er geen nieuwe zuurstof bij komt. Bovendien heb ik koppijn. Is er ergens ijs?' In de keuken. De vriezer staat op de koelkast. 'Dankje,' zeg ik en maak me snel uit de voeten.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Als ik terug kom in de woonkamer zoent Nora hevig met Sam, die blijkbaar in de tussentijd dat ik opgesloten zat, gearriveerd is. Ziva lacht zich een dubbeltje als ze mij aan ziet komen lopen. 'Wat is er met jou gebeurt?' Vraagt ze nieuwsgierig. 'Oh wacht! Niet antwoorden. Ik wil raden!' Ze denkt even na. 'Oke ik weet niks, zeg toch maar.' Ik plof naast haar neer en leg mijn hoofd op haar schouder. Ik kreun. 'Hoofd gestoten.' Ik sluit mijn ogen om de herrie om me heen weg te laten gaan. 'Arm meisje,' Ziva aait me over mijn bol en strijkt een paar haren van mijn bezwete voorhoofd. 'Dit feest doet wat met je. Neem wat bier.' Ik ruik de geur van bier en open een oog, zodat ik kan zien dat Ziva me haar beker aanbied. 'Nee dankje,' ik wuif het weg. 'Kom op heilig boontje. Je kan het wel gebruiken zo te zien.'
Als ik de beker mokkend aanpak en een grote slok neem, zie ik de kleur van haar nagellak. Ze heeft haar prachtige lange nagels lichtblauw geverfd en met wit een klein sterretje. 'Wonderschoon,' mompel ik. 'Waar heb je het over?' Ik neem nog een slok bier en de beker is leeg. Ik reik hem haar weer aan. 'Je nagels,' ik knik naar haar hand. 'Oh thanks!' Zegt ze en glimlacht haar rood gestifte lippen breed. 'Ik denk dat ik maar eens naar huis ga. Heb morgen een barbecue en wil er niet al te verwaarloosd arriveren.' Ik sta op, gooi de zak met doperwten op tafel ik loop richting de deur.

Er wordt op mijn schouder getikt. 'Heb je een lift nodig?' Het is Chris. Ik besef me dat ik hem net niet heb gezien, en dat ik sinds ik in de auto stapte niks meer tegen hem gezegd heb. 'Je ziet er wel uit alsof je een lift kan gebruiken.' Ik haal mijn schouders op. 'Heb jij niet gedronken?' Vraag ik terwijl ik hem inspecteer, alsof de manier waarop hij staat me iets daarover kan vertellen. 'Een half biertje, minder dan jij zo te zien' Ik zet mijn handen in de broekzakken van mijn shorts. 'Oké dan. Maar als je de maximum snelheid met ook maar één kilometer per uur overschrijdt, stap ik meteen bij je uit de auto. Ik wil geen verkeersongeluk krijgen vanavond.' Ik loop de deur uit. 'Of ooit,' mompel ik er nog achterna. 'Bella?' Emiel staat op de veranda met een aantal mensen te kletsen. 'Waar ga je heen? Moet ik je naar huis brengen?' Stamelt hij. Ik schud hevig mijn hoofd en wijsvinger. 'Nee dankje. Ik heb al een lift.' En wijs dan naar Chris. 'Weet je het zeker? Weet hij überhaupt wel waar je woont?' Emiel lijkt er niet helemaal zeker van te zijn. 'Ik woon bij haar in de straat, natuurlijk weet ik waar ze woont.' Zegt Chris sarcastisch. 'Is dat waar? Spreekt hij de waarheid? Laat mij je maar gewoon naar huis brengen.' Hij loopt de veranda al af. 'Hoeft niet. Echt, ik ga liever met Chris mee nu. Waarom vertrouw je hem niet?' Hij blijft stilstaan. 'Weet je wat, laat maar. Ik hoef daar geen antwoord op. Laat me gewoon. Ik mag zelf bepalen met wie ik mee wil. En dat is Chris.' Ik loop links naar de auto van Emiel. 'Eg, mijn auto staat daar...' Chris wijst naar rechts. 'Wist ik wel,' zeg ik en wissel van koers. In zijn autostoel zak ik onderuit. Wat ligt dit heerlijk op zo'n moment. Zonder er erg in te hebben dommel ik in slaap.