You hold the Cheeto to my heart

11. Oude kennissen en mixed feelings

'Nick,' herhaal ik de jongen bedenkelijk. 'Ik ben Bella.' Ik schud zijn hand. Hij glimlacht breed, zijn slotjes zijn duidelijk zichtbaar, alsof hij iets overwonnen heeft. Hoewel zijn tanden niet erg scheef staan, merk ik dat de slotjes strak aangetrokken zijn, want hij krimpt ineen en stopt met lachen. 'Jij zit in team B, toch?' Vraag ik terwijl ik hem met één oog aankijk. Hij knikt zijn hoofd. 'En jij in A, toch?' Vraagt hij. 'Ja,' antwoord ik terug. 'Heb- heb je misschien zin om samen iets te gaan drinken?' Vraagt hij slissend. Ik kijk nadenkend, maar eigenlijk heb ik mijn antwoord al klaar. NATUURLIJK!
'Lijkt me leuk.' Ik glimlach hem aan. 'Ehm, nu?' Komt er nerveus uit, maar ik vind het wel schattig klinken. 'Nu? Ja hoor.' En zo lopen we bij de quarantaine baden vandaan, de horizon tegemoet.

~*~*~*~*~*~*~*~*~

'Nee...' komt er als een fluisterende zucht uit. 'Maar hoe is dat mogelijk? Ik herkende je niet eens.' Compleet overdonderd staar ik hem aan. 'No shit. Ik ben veranderd, opgegroeid.' Meteen klinkt hij heel anders dan daarnet. Een stuk zelfverzekerder sinds we elkaar nu beiden herkennen.
En met een klein knikje naar mij zegt hij, 'jij zo te zien ook.' Hij glimlacht zwoel. Ik voel me geflatteerd en gegeneerd tegelijkertijd. Hij brengt allerlei verschillende gevoelens in me naar boven, geladen met zowel positieve als negatieve energie en herinneringen. 'Je noemde me trut.' Werp ik hem toe. 'Dus je bent niet echt op de goede manier veranderd. Hoe kan het trouwens- ik wist niet dat je, eh, hierheen bent verhuisd?' Ik herriner me nog goed dat hij ver weg woonde. Zo ver dat we nooit bij elkaar op bezoek konden, laat staan elkaars ouders kenden. Vandaar dat het nooit bij me opkwam dat Raoul, nu ik Sascha zo zie, een stuk ouder is dan zij zelf.
Het duurde niet lang voor Nick en mijn contact verwaterde. En uiteindelijk samen met de dolfijnen uit de quarantaine terug de zee in werd geworpen, waar het verdween om nooit meer terug te keren. Tot nu.
'Jij beledigde mij ja! Weet je nog?' Het voelt helemaal niet meer alsof ik praat tegen de oude Nick. Die herken ik helemaal niet meer in hem. 'Eh ja, maar dat was weer dáarna. En ik meende elk woord.' Hij kijkt me aan, onder de indruk. 'Ik herken jou ook niet meer zeg. Je bent een pittig geworden, hoor.' En daarna: 'dit gaat gezellig worden.' Ik ben stomverbaasd. 'Eh, stop daar, meneertje ik-heb-een-rijke-pappie-en-kan-dus-alles-maken. Laat me het even duidelijk maken. Je hebt het mis. Dat je me toevallig weer tegenkomt betekent niet dat ik je ook daadwerkelijk toe ga laten in mijn leven. Het spijt me, die kans had je. En je belde nooit terug.'

Ik loop weg, op zoek naar Ziva. Ik ga Sascha gedag zeggen, en dan meteen weg van dit vreselijke gebeuren. Waarom is mijn leven toch opeens zo'n puinhoop? Alles kwam het moment dat Chris tegen me begon te praten. Maar ik kan niet alles op één persoon af schuiven. Bovendien is het mijn leven, en dus moet ik het oplossen.

'Ziva! Daar ben je!' Roep ik als ik de keuken binnenloop en haar aan het aanrecht zie staan. 'Hey Bella!!! Sascha liet me de keuken zien nadat ik haar vertelde dat ik later barvrouw wil worden!' Reageert ze vrolijk. 'Ik heb overal gezocht. En wat? Serieus? Ik dacht eerder dat je iets met muziek zou gaan doen. Of sport, niet drankjes.' Ze schenkt groene sap met ijsklontjes in een groot glas. Er spettert van alles op het aanrecht, maar ze lijkt het niet op te merken. 'Hier, proef.' Commandeert ze. Ze schuift de beker mijn kant op en ik pak het aan. 'Wat is het en wat zit erin?' Vraag ik argwanend. 'Het is zelfgemaakt! Rode met blauwe siroop gemengd en fijngesneden muntblaadjes en iets wat ik niet herkende, maar Sascha zei dat het heel lekker erin zou zijn.'
'Hoort het dan niet paars te zijn?' Lach ik. Ze begint te lachen. 'Ja, eigenlijk wel. Ik heb geen idee waarom het groen is. Maar geen zorgen; je gaat er heus niet dood aan.' Ik neem een slok. De smaak is zo zoet dat ik er een raar gezicht van trek. Ziva barst in lachen uit. 'Is het zo erg?' Ik lik mijn lippen af. 'Volgens mij zijn al mijn tanden ondertussen weggerot.' Stel ik de conclusie. Ze begint haar hoofd te schudden en legt haar handen op het buik van het lachen. Het ziet er zo raar uit dat ik vanzelf de slappe lach krijg. 'Ik wil de pret niet bederven hoor ma-'
Nick staat in de deuropening van de keuken. Hij staat er nonchalant bij. Alsof hij zich helemaal thuis voelt. 'Dat heb je al gedaan.' Ik kijk hem strak aan. 'Kom op Ziva. We moeten gaan.' Ziva achtervolgt me stilletjes terwijl ik langs hem heen loop zonder hem ook maar een blik waardig te keuren.
Op de oprit barst Ziva los. 'Waarom reageerde je zo? Ben je nog steeds boos ook al heb je hem erna flink voor geroast? Wat, je kende hem? Waarvan? Waren jullie vrienden? Nee, oho, is hij je ex? Arme jij. Maar hij is echt echt echt zo....' stamelt ze. 'Van dichtbij... zo onwerkelijk. Ik bedoel, zo flawless...' ze gooit haar armen opzij, alsof ze iets aanprijst. 'Oh, wacht. Dan is hij vast gay. Dat moet haast wel. Ik bedoel maar—,' Ik pak haar schouders beet en schud haar door elkaar. 'Ben je nu klaar? Zo zag hij er echt niet uit toen ik hem kende. Hij was... naja, ongecompliceerder.' Ze knikt. 'Hij blijft een asshole tho.' Zegt ze dan schouderophalend. 'Precies,' antwoord ik terwijl ik m'n mobiel erbij pak en m'n broer bel. 'Hij is trouwens echt niet gay. Gay's zijn altijd aardig. En onzelfzuchtig.'
~*~*~**~*~*~*~*~*~*~*~*~

'Dit is een eenmalige gebeurtenis, dat weet je hè. Volgende keer mag pap je gaan brengen. Of je zorgt maar voor je eigen rijbewijs. Want dat wordt ook eens hoog tijd. Je bent tenslotte zeventien!' Ik rol met mijn ogen terwijl ik de preek die mijn broer zich iedere keer op mij losbarst, aanhoor. Blijkbaar was hij aan het repeteren met zijn band, KillScarlett, toen ik hem opbelde en overhaalde om me op te pikken. Mijn broer is heel manipulatief, weet je. En ik maak daar volop gebruik van. 'Ja, ja. Zeker, komt voor elkaar.' Hij rijdt de straat van Ziva binnen. 'Zo, hier zijn we dan. Hup, uitstappen. Ik heb niet de hele dag.' Ziva gaat er niet op in. 'Ik zie je maandag wel weer. Veel succes met dit geval.' Zegt ze grijnzend tegen mij en knipoogt naar m'n broer. 'Ik vond het heel gezellig! Veel plezier met je cheerleaders.' Ik zwaai haar uit. ze hopt de auto uit en wil dan net de deur dichtdoen, als ze zegt: 'bijna vergeten; jíj veel plezier met die date van je vanavond.' Ik onderdruk een glimlach en zeg zachtjes; 'thanks.' Want om eerlijk te zijn, ben ik nogal nerveus.

'Ik drop je thuis af, dan kan ik nog even snel terug. De jongens en ik hebben vooruitgang geboekt. Nog even en we staan in een uitverkochte zaal. Je zult wel zien.' Ik grinnik. Mijn broer laat alles zo grappig overkomen. Hij werkt in een kattenasiel en is verslaafd aan Caprisun, maar tegelijkertijd heeft hij lang rockershaar en speelt basgitaar in een band genaamd KillScarlett. Ik heb echt medelijden met de persoon naar wie ze het vernoemd hebben. Ik moet het hem ooit maar eens vragen. Als ze beroemd zijn, bijvoorbeeld. Misschien kunnen ze me dan wel voorstellen aan Shawn Mendes, die awkward Harry Potter lover met een super cute smile.

'Thanks, ik zie je straks wel weer. Oh en haal boodschappen. Tenzij je dik wil worden, want we bestellen veel te vaak pizza als jij weer eens moet koken.' Hij werpt me een boze blik toe en ik stap evil lachend de auto uit. 'Baaaaii.' Zegt hij sarcastisch. Eenmaal binnen gooi ik de sleutels in het sleutel bakje en loop de woonkamer in.
Ik slaak een gil.
'Holy friking moly! Wat doe jij hier?!' Ik ben overdonderd. In mijn woonkamer, in mijn eigen heerlijke stoel, zit Chris. Hij grijnst zelfgenoegzaam en vouwt zijn handen in elkaar. 'Wachten op jou,' antwoordt hij simpel. 'Je weet dat je bak in kan gaan hierdoor, hè,' zeg ik. 'Je bent immers 19.'
Had ik al verteld over het feit dat Chris een aantal keer was blijven zitten? Hij en een aantal van zijn vrienden volgens mij ook. Nog een naar ding dat je krijgt als je vrienden met hem bent, na bij je ingebroken worden dan.
'Rustig maar. Je broer was net van plan je op te halen toen ik voor de deur stond. Hij vroeg of ik binnen wilde wachten. Het zou niet lang duren, zei die.' O. O, o en nog eens o. Waarom trek ik toch altijd zo mijn vooroordelen?
'Wat kom je hier doen dan?' Vraag ik achterdochtig. Hij staat zuchtend op en loopt op me af. Ik deins automatisch achteruit. 'Ben je serieus bang voor me?' Vraagt hij perplex. 'Dit is jouw huis hoor, jouw regels. Ik zou jou nooit onveilig willen laten voelen in je eigen huis.' Ik fronste. Niet overtuigd van wat hij zojuist had gezegd. 'Wat kom je hier doen?' Vraag ik nogmaals. 'Je vermoorden.' Lacht hij. Ik wist het wel. Mijn ogen schieten wijd open. 'W—at?' Slik ik. 'Ik maak een fucking geintje. Jezus, Bella. Waarom neem je alles zo serieus?'
Ik knipper een paar keer vluchtig met mijn ogen. Wat denkt hij wel niet. 'I-ik d-denk dat je beter kunt gaan.' Stotter ik. 'Bella, Hey, Hey. Relax, sorry als ik je liet schrikken. En voor mijn domme geintje.' Zegt hij terwijl hij nu vlak voor me staat. 'Ik snap jou niet, Robbins. Totaal niet. Ik weet niet wat je hiermee wil bereiken. Je opdringen in mijn huis, me stalken op school. Grapjes maken die overigens niet grappig zijn. En aan de andere kant breng je me overal naartoe; breng je me thuis na een feestje. Ik krijg mixed-signals hierzo.' Mijn hele tirade heeft hem blijkbaar iets laten inzien. 'Ik wilde alleen maar controleren of je wel oké was. Na gisteravond. En niet te vergeten moeten we werken aan het schoolproject.' Hij begint al achteruit te lopen. 'Maar blijkbaar zie jij je dit heel anders voor. Nogmaals sorry.' Hij haalt onschuldig zijn schouders op. Ik voel me dom. 'Chris, wacht!' Commandeer ik hem. Maar hij negeert me en doet de voordeur open. Zonder iets te zeggen slaat hij de deur achter zich dicht. Ik wil de deur opendoen en achter hem aanrennen. Maar ik weet dat ik dat beter niet kan doen. Ik verpest altijd alles.

~*~*~*~*~*~*~*~*~

Long time no see!

ONTZETTEND SORRY VOOR DE LANGE TIJD NON-UPDATED. IK BELOOF SNEL WEER TE UPDATEN. IK BEN NU OP VACAY IN ~SWEDEN~ EN ALS IK TERUG BEN ZET IK ER MEER OP!;)

Xx
LUNA