You hold the Cheeto to my heart

7. Zwart als rook

Iedereen is druk in gesprek met elkaar als we de tribunes afstormen. Ze hebben het weer geflikt, door naar de finale. Kan je het je voorstellen; we hebben zojuist één van de beste teams in de staat overwonnen. Ze uitgeschakeld. Niet te geloven. Toch ben ik bang dat er zich weer iets voordoet, dat we uiteindelijk toch niet naar de titel grijpen. Ach, waarom kijk ik ook altijd alsof het glas half leeg is, terwijl ik net zo goed plezier kan hebben aan onze victory.

Terwijl Matt en Chris een vurig gesprek houden over het feit of dat laatste punt dat de Black Pirates maakten wel helemaal eerlijk was, volgens Matt namelijk wel, maar Chris had zo zijn twijfels, terwijl dat er helemaal niet toe doet; ze hebben verloren, punt, maak ik aanstalten naar de kleedkamers. (A/N: waarom maak ik toch verdomd lange zinnen die totaal geen samenhang hebben??)
De spelers worden nu nog geïnterviewd. Dit is natuurlijk groot nieuws. In de geschiedenis van onze school hebben wij het volgens mij nog nooit zo ver geschopt. En de finale is al over twee weken, dan spelen we tegen de staatskampioen, Seventh Horcrux, die al wel drie jaar achter elkaar er met de beker vandoor is gegaan. Dat wordt nog eens wat.
Even verderop zie ik Emiel verschijnen. Hij heeft zijn jasje over zijn schouder geslagen en zijn haar zit warrig, half vastgeplakt aan zijn voorhoofd van het zweet. Zijn wangen zijn helemaal rood van de inspanning. Zodra hij mij ziet komt hij op me afgerend. Ik open mijn armen en hij tilt me op en zwaait me in het rond. 'Jullie hebben gewonnen!' Zeg ik vrolijk en klem mijn armen om zijn nek. Ik geef hem een knuffel. 'Ja!' Zegt hij even vrolijk terug. Hij staat gewoon te glimmen van trots. 'Man oh man. Ik dacht echt even dat we er geweest waren, Bella. Maar toen zag ik jou en ik-ik wist gewoon dat ik de moed niet moest verliezen. Ik kon je wel zoenen!' Ik lach en laat hem los. 'Bedankt dat je toch gekomen bent.' Zegt hij met een half lachje. 'Natuurlijk joh. Ik zou dit voor geen goud willen missen, het spijt me echt dat ik zo laat was, ik had nooit pist op jou mogen zijn voor het volgen van je ambitie.' Ik zet mijn hand op zijn schouder. 'En ik had jou nooit zomaar links mogen laten liggen. Het spijt me echt heel erg,' geeft hij toe en zet zijn hand op mijn schouder. 'Het is al goed,' zeg ik schouderophalend. 'Nee, nee ik wil het goedmaken! Wat dacht je van arriveren met de eregast op het feest?' Zegt hij en zet gelijk zijn borst vooruit terwijl er een grijns rond zijn lippen speelt. Ik rol met mijn ogen. 'Technisch gezien was het Asher die het winnende punt maakt. Maar ja hoor, lijkt me leuk. Maar ga jij eerst maar wat aan jezelf doen. Douchen bijvoorbeeld, want je bent helemaal doorweekt van het zweet.' Hij haalt het haar uit zijn gezicht. 'Zo erg is het toch niet?' Zegt hij en ruikt aan zijn schouder. 'Ahmmm,' hij knipoogt, aait me over m'n bol en loopt dan weg.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Ik wacht net buiten de deur van de kleedkamers. Ziva, Nora, Matt en Chris hebben zich om mij heen verzameld. We praten nog na over de wedstrijd en over hoe goed Ziva de fanfare wist te leiden. Nora en Ziva kunnen het duidelijk goed met elkaar vinden, want ze staan te lachen alsof ze niet kunnen herinneren wanneer het de laatste keer was dat ze niet lachten.
Chris staat naast me. 'Dus we gaan naar het feest?' Vraagt hij mokkend, leunend tegen de muur met zijn armen over elkaar. 'Ik, ga naar de afterparty. Je hoeft heus niet mee te komen hoor.' Zijn blik gaat naar onze vrienden, en meteen daarna antwoordt hij: 'ik ga mee. Zo te zien zij ook,' hij knikt naar ze. 'En jij, dus ik ook.' Ik schud mijn hoofd. 'Je hoeft heus niet mee te gaan, alleen maar omdat wij meegaan. Ik bedoel maar, misschien wil ik je er niet eens bij hebben.' Hij fronst. 'Eh, ik bedoel niet dat ik dat niet wil. Je bent vrij om te komen. Maar je hoeft niet te gaan omdat andere mensen ook gaan. Je moet zelf beslissen.' Hij knikt. 'Ja, je hebt gelijk. Maar ik kom toch. Weet je. Ik ga even een luchtje scheppen.' En gelijk loopt hij richting de uitgang van het gebouw.
Nora komt naast me staan. 'Heb ik iets verkeerd gedaan?' Vraag ik haar. 'Niet voor zover ik weet. Al was dat, "ik wil niet dat je komt", misschien een beetje rude.' Ze haalt haar schouders op. 'Ach ja.'