His fault L. Hemmings

Part 34

Luke

Kompletnie się nie kontrolowałem. Waliłem pięściami gdzie popadło, nie zważając na to, że ten facet był pijany, jego ruchy były ograniczone przez to, że leżał na podłodze, a wszędzie wokół niego, na jego twarzy, ubraniach i podłodze była krew. 

Wściekłość i obrzydzenie mną zawładnęły i nie mogłem się opanować. Kiedy patrzyłem na tego faceta nie widziałem nic innego niż zwykłego bezwartościowego śmiecia.

Uderzyłem go ostatni raz pięścią w twarz i już teraz stracił przytomność, a jak dysząc ze wściekłości i zmęczenia podniosłem się powoli ze wzrokiem wbitym w tego chuja.

Odwróciłem się powoli i momentalnie cała wściekłość ze mnie wyparowała. Na jej miejsce weszły ogromne pokłady smutku i bezsilności, a to przez sam widok bezradnej i kompletnie podłamanej Carter, która nawet na milimetr nie ruszyła się z miejsca.

Nabrałem głośno powietrza do płuc przeczesując nerwowo swoje potargane włosy.

-Carter?-zacząłem, ale ona zdawała się  mnie nie słyszeć, w każdym razie nawet na nie nie spojrzała.

Podszedłem do niej powoli, dotykając lekko jej ramienia jednak ona niemal od razu wzdrygnęła się niespokojnie i spojrzała na mnie wystraszonym wzrokiem zaczerwienionych od płaczu oczu.

Co ten cholerny skurwiel ci zrobił?

Ja sam też nie wyglądałem jakoś rewelacyjnie. Kompletnie roztrzęsiony i wkurwiony do granic możliwości...to pierdolony cud, że w ogóle się opanowałem i przestałem go bić.

-Musimy iść z tym na policję.- dodałem.

Dziewczyna prędko pokręciła głową z lekką paniką, zaciskając mocno pięści.

-Nie.- szepnęła.- Nigdzie nie pójdę.

Wypuściłem głośno powietrze z bezradności i wściekłości jaką teraz czułem. Nie mogłem pozwolić na to aby to wszystko uszło na sucho temu skurwielowi.

-Słuchaj Carter, nie możesz tego ukrywać...-zacząłem, wyciągając rękę w jej stronę, lecz nim zdążyłem ułożyć rękę na je ramieniu, ona szybko wycofała się, odwracając swój wzrok.

-Ja nie chcę opowiadać na jakimś przesłuchaniu o tym co się wydarzyło ludziom, dla których to będzie zwykła formalność...-mówiła, po czym otarła wierzchem dłoni swoje mokre od łez policzki.- Nie...nie chcę złamać serca mojej mamie.- szepnęła, kierując niepewnie swój wzrok na mnie.

Na zmianę otwierałem i zamykałem swoje usta aby coś powiedzieć, ale nie miałem bladego pojęcia co w takiej sytuacji będzie stosowne. Miała całkowitą rację...jej ojczym zapłaci za jej krzywdę, ale moja zacięta chęć zniszczenia go nie mogła się równać z tym co ona czuła, z tym jak bardzo teraz cierpiała. Nawet nie umiałem sobie tego wyobrazić.

-Spakuj najważniejsze rzeczy i chodź ze mną.- powiedziałem poważnie, tonem głosu, który jasno pokazywał, że nie przyjmuję odmowy.

Carter spojrzała na mnie zaskoczona.

-Jak to?- spytała cichym, niepewnym głosem.

-Zrób to Carter. Zaufaj mi.- prosiłem.

Brunetka przez chwilę stała w bezruchu, jednak ostatecznie zacisnęła mocno wargi i przytaknęła krótko, po czym wyciągnęła spod łóżka spory plecak, do którego zaczęła wkładać różne rzeczy.

Ja tymczasem powróciłem do jej ojczyma. Facet leżał nieprzytomny na podłodze z tyłkiem na widoku. Waliło od niego alkoholem na odległość tak bardzo, że od samego odoru chciało się rzygać, już nie mówiąc o tym jakie odczucia wywoływał we mnie widok tego człowieka. To był pierwszy raz kiedy całkowicie poważnie i bez żadnych wątpliwości mogłem powiedzieć, że kogoś nienawidziłem z całego serca i jednocześnie brzydziłem się nim.