Supernatural Life | S. W. | Zawieszona

27. Ośmiu Wspaniałych

-Z jakiego powodu? - głos lekko mi się załamał, a samotna łza zakręciła się w oku. Miało być dobrze, a teraz ogień s powrotem zaczął palić wszystko na swojej drodze.

-Lucian.- ta odpowiedź wystarczyła mi. Zrozumiałam że źle to zakończyłam, a oni odpowiedzieli za to swoim życiem.- Prześlę ci adres, żebyśmy się spotkali.

-Dobrze.- tylko tyle udało mi się do niego wydusić za nim zakończyłam połączenie.

Odłożyłam telefon na stół. Przetarłam twarz dłonią nadal nie wierząc w to co przed chwilą usłyszałam.

-Monic, co się stało?- zapytał Sam powoli do mnie podchodząc, jakby bał się że za raz ucieknę jak spłoszone zwierze. Gdy spojrzałam w jego oczy momentalnie się rozpłakałam. Długowłosy widząc to bez zbędnych ceregieli objął mnie, mocno przytulając.

-Mieli żyć ... mieli ...- wybęłkotałam przez słone łzy które zaczęły moczyć koszulę Sam'a.

-Cii, spokojnie.- powiedział łagodnie głaszcząc mnie po głowie.

~~~

Piaszczysta droga niedaleko Winslow, późne południe

Dean zatrzymał samochód na poboczu drogi przed stojącym niedaleko czarnym jeep'em, przy którym stoją trzy osoby.

-Jesteś pewna że mamy z tobą iść. Nie chcemy ...- zaczął Sam ale przerwałam mu mówiąc twardo i nieznosząc sprzeciwu.

-Idziemy razem.

Pierwsza opuściłam pojazd, a za mną poszli bracia. Podeszłam pewnym krokiem trzymając dłonie w kieszeniach płaszczu do stojących przodem do mnie osób. Winchester'owie ustali po obu moich stronach ale bardziej z tyłu w niewielkiej odległości, wygląda to jakby byli moją obstawą.

-Osma Wivera erto imri tisa.- powiedział do mnie szatyn w czarnym dobrze dopasowanym i kosztownym garniturze z czerwoną muszką przy szyi, Kai, jest numerem 2. Dla innych ta muszka może wyglądać komicznie ale ja wiem co oznacza, nie bez przyczyny jest w krwistej barwie. Jest symbolem przelanej krwi przez osobę która ją nosi. Odkąd się poznaliśmy miał ją założoną tak samo garnitur, zawsze nieważne w jakiej sytuacji. Od zagubionego i żałosnego porzuconego chłopca stał się bezwzględnym i pewnym siebie socjopatą. Najgorsze jest w tym to że to ja pomogłam mu tak się ukształtować, nie powstrzymałam go gdy powinnam. To również tyczy się reszty osób tu obecnych.

Obok niego stoi rudowłosa piękność z przebiegłym uśmieszkiem błąkającym się po twarzy. Jeśli o nią chodzi jest gorsza od Kai'a, który przynajmniej stara się zachować normy moralne. Od zawsze była suką. Poznałam ją gdy sprzedawała się aby jakoś przetrwać. Dałam jej szanse na lepsze wykorzystywanie tego co próbuje ukryć przed światem, by nikt nie nazwał jej dziwadłem. Sabrin, jest numerem 4.
Jest jeszcze Isaak, numer 5. Blondyn opiera się o samochód spoglądając w niebo. Skrzywdzony prze los tak samo jego blond włosa siostra bliźniaczka Ireen, numer 6. Matka zmarła przy ich poczęciu, a ojciec załamał się. Zaczął pić i bezlitośnie znęcać się nad nimi. Zmarł od przedawkowania, trafili wtedy do sierocińca, gdzie wcale nie było lepiej. Uciekli stamtąd i zaczęli tułać się po świecie niepotrzebni i niekochani. Przygarnęłam ich pod skrzydła i dałam im upust ich wściekłości, która gromadziła się w nich przez lata.

-Nie powiem tego.- rzekłam beznamiętnie do Kai'a.

-Nawet na pogrzebie naszej rodziny.- powiedziała rudowłosa chwytając się za serce i z sztucznym współczuciem. W głębi serca ona też na swój własny sposób ubolewa nad ich śmiercią, może próbować zakładać maskę obojętności ale ja znam ją najlepiej. Ich wszystkich, wiem o nich wszystko, a mimo to nie potrafiłam zatrzymać ich, bo za bardzo ich kocham. Może to chore ale po śmierci mojego narzeczonego i jego siostry, oni stali się moją nową rodziną. Zapełnili część pustki i dali upust mojej wściekłości do demonów.

-To miało się skończyć.- powiedziałam do niej.

-Dopóki 3 żyje to nigdy się nie skończy.- rzekł chłodno Isaak, który dopiero teraz na mnie spojrzał i podszedł chwiejnym krokiem do mnie. Jest pijany.

Złapałam go jedną ręką za ramie aby utrzymał równowagę. Spojrzał na mnie zaczerwionymi od płaczu oczami.

-Przykro mi z powodu siostry.- powiedziałam ze współczuciem.

-Nie pieprz bzdur. Tak na prawdę nigdy nie byliśmy dla ciebie ważni. Chciałaś tylko zemsty, a nas wykorzystałaś jak pionki w grze, aby dotrzeć do celu. A gdy to osiągnęłaś potraktowałaś nas jak śmieci i porzuciłaś.- załkał z wyrzutem.

-To nieprawda. Apokalipsa jednak niedoszła do skutku, a to co robiliśmy dalej było niewłaściwe. Dobrze o tym wiesz.- łzy zebrały mi się w oczach.

-Wiem, trzeba było to skończyć ale obiecałaś że będzie dobrze, że 3 nam nie zagrozi. Skłamałaś.- zaczął płakać.

-Przepraszam- przytuliłam go mocno- Tak bardzo przepraszam że was zawiodłam.- mi też poleciały słone łzy ale nadal zachowałam w miarę twardy wyraz twarzy. Muszę być dla nich twarda, aby oni też mogli być.

-Osma Wivera erto imri tisa.- powiedziałam gdy odsunęłam się od Isaaka. Reszta w jednym rytmie powtórzyła za mną.

W tłumaczeniu tego zwrotu:"Ośmiu Wspaniałych w jedności na zawsze związanych".

~~~

Zaprowadzili nas w miejsce gdzie ma odbyć się pożegnanie poległych.

Ustaliśmy przed drewnianym stosem, na którym leżą trzy martwe ciała owinięte w czysto biały materiał.

Kai podszedł do mnie trzymając w ręku zapalniczkę.

-Ty powinnaś to zrobić.- rzekł dając mi ją do ręki.

Wystąpiłam przed szereg i zapaliłam zapalniczkę, którą następnie wrzuciłam do stosu. Drewno pochłonął ogień tak samo jak ciała. Dym z paleniska zaczął unosić się do góry tworząc czarną chmurę.

-Niech umarli nie tracą nadziei i jak trzeba na śmierć idą po kolei.- zarecytowałam ostatecznie się w ten sposób z nimi żegnając.