Je mag gaan, lieve eetstoornis.
Je mag gaan, maar nu voor echt.
Je mag gaan, lieve eetstoornis.
Het wordt tijd dat ik ervoor vecht.
Het wordt een moeilijke tijd.
Iets wat lang gaat duren.
Het wordt geen kleine strijd.
Maar het blijft IK die de achtbaan gaat besturen.
Een achtbaan die op weg gaat.
Op weg naar de top, daar wordt het fijn.
En als ik dan bijna op die top sta.
Begin ik weer de oude te zijn.
Dit wordt een rit, niet snel te vergeten.
Een rit voor klein en groot.
Voor mij, een strijd tegen het veel eten.
Voor vrienden, een strijd dat ik ze niet afstoot.
Lieve eetstoornis , dankjewel voor dit mooie jaar.
Je hebt voor lang mijn leven verpest.
Voor nu is het dan ook echt klaar.
Oost west, thuis in je lichaam is het best.
JE LEEST
SONA'S STORY
Non-FictionDoodeng vind ik dit, doodeng om dit te schrijven, bang wat mensen van me gaan denken en bang voor het feit dat mijn eetstoornis nu geen geheim meer is. Toch wil ik dit doen. Ik wil niet meer dat dit en geheim is. Ik wil trots zijn op mezelf, en op h...
