SONA'S STORY

6.

Angst, maar ook andere emoties, voelen alsof iemand de volumeknop op honderd heeft gezet en de speakers kapot dreigen te scheuren terwijl de mensen om je heen koptelefoons dragen en je met scheve hoofden aankijken: ''Waar doet ze zo moeilijk over?'' Gevoelens kunnen soms zo overweldigend zijn dat ze je verlammen en je niets meer gedaan krijgt.
Een voorbeeld hiervan is laatst. Ik liep in mijn eentje door de drukke aula, ik had het gevoel dat iedereen naar me keek. Van schrik, verlamde ik en bleef midden in de aula met opengesperde ogen staan. Het moment leek wel uren te duren, ik wilde verderlopen maar het leek wel alsof mijn voeten vastgeketend zaten aan de vloer. Langzaamaan begonnen de eerste groepjes mensen al te lachen naar me. Gelukkig kwam er een lerares aan die me vroeg of ik een leuk weekend had gehad en dat haalde de spanning weg waardoor ik verder liep naar mijn kluisje. Ik was helemaal van slag. 'Wat was dit nou' ik had dit nog nooit gehad. 'Waar sloeg dit op?' Ik voelde me echt een weirdo. Ik bedoel wie kan er nou niet normaal door een drukke ruimte heen lopen?

Wanneer het een tijdje goed gaat, of in ieder geval iets beter, krijg ik weer wat hoop. Echter val ik uiteindelijk altijd weer terug. Dat is eigenlijk tekenend voor mijn eetstoornis. Die bestaat uit veel ups en ook veel downs. Als een soort golfslagbad ga ik door het leven heen. Het komt en het gaat weer weg. Het wordt erger en weer minder. Ik heb geen idee waarom en wat ik er zelf aan kan doen. Het gebeurd gewoon. Mijn eetstoornis heeft in ieder geval de leiding, want als het goed gaat, komt er ineens weer een moment waarop in met een zak chips aan tafel zit te huilen om dat het niet lukt om die te laten staan. De strijd is gewoon weer even hard tegen hard. Zelfs ook al ging het twee dagen geleden juist zo goed. Ik weet onderhand dat wanneer ik een hele leuke middag heb, ik s'avonds zonder reden in bed lig te huilen. Het is gewoon een soort wraak van mijn hersenen, ze vinden dat ik dan te erg heb genoten dus laten ze me boeten. Ik heb dan ook altijd na een fotoshoot erge buikpijn en voel me erg slecht. Dit is dus die karma, ik verdien het niet om een hele dag te genieten. Dat laat mijn lichaam nog niet toe.