SONA'S STORY

7.

Mijn verjaardag komt eraan, dat is toch altijd een spannend iets. Het is niet dat je om 12.00 ineens heel erg veranderd en het echt voelt dat je een jaartje ouder bent. Maar toch geeft het toch wel een fijn gevoel.
Voor mij is mijn verjaardag iets ingewikkelder. Een feest? Wie moet ik uitnodigingen? Al mijn vriendinnen zeker...
Ik zou wel graag vriendinnen uitnodigen van musicalles, maar weet dus ook niet of dat raar zal zijn. Ik bedoel je geeft een feest zonder school vriendinnen met dus alleen maar vriendinnen van musicalles. En zij zijn ook allemaal zo'n 17 jaar en ik wordt 15. Ik weet het nog niet. Ik weet niet eens of mensen zin hebben om op mijn verjaardag te komen. Ik wilde eerst niet eens een feest houden, ik bedoel vorig jaar had ik 5 mensen uitgenodigd, waarvan 1 niet kon, 1 iemand 5 minuten van te voren af meldde en we dus uiteindelijk met z'n vieren waren. Maar mijn vader en moeder staan er nu op dat ik een feest geef...
(Dus laat me weten of het raar is om als 15 jarige, mensen van 17 uit te nodigen en hoeveel mensen jullie meestal uitnodigen)
Mijn verjaardag voor mijn familie is altijd al zo'n avond geweest waarop familieleden enorm vrolijk op je afkomen, je een hand geven en je ze daarna de hele avond niet meer ziet. Echt vet gezellig. Het enige wat ze doen is met de rest roddelen over andere mensen uit mijn buurt.

Ik heb de laatste tijd het gevoel dat niemand weet hoe ze om moeten gaan met zo'n rampkind als ik. Wanneer mensen vragen hoe het gaat en ik zeg dat het beter kan, vraagt niemand door. Ik hoef geen aandacht of iets dergelijks, maar dan hoef je niet naderhand bezorgd aan te komen met "waarom vertelde je dat niet". Want dan is mijn antwoord erg simpel "niemand vroeg ernaar". Ik snap dat het heel lastig is om met mij om te gaan, echt. Maar denk je niet dat het nog lastiger is voor mij om het te vertellen?

Ik merk rond deze tijd dat ik erg toe ben aan steun om me heen, dat hoeft echt niet iemand te zijn die s'ochtends naast mijn bed zit wanneer ik wakker wordt. Maar gewoon dat er mensen zijn waarmee ik fijn kan kletsen of een knuffel wanneer ik deze nodig heb. Nee, ik zit eenzaam op mijn kamer te huilen en heb naar 7 contacten een poging gedaan om iets te typen maar verwijder het weer. Hulp vragen is net dat stapje te veel. Ik kan het niet. Ik mag het niet.
Ik durf gewoon niet naar iemand te sturen dat ik me slecht voel, ik bedoel dan krijg je die vraag; hoezo dan?
Nou voor mij is dat de lastigste vraag ter wereld. Ik heb daar geen antwoord op. Hoe kunnen zij me dan helpen? Het voelt alsof ik dan aandacht en medelijden zoek en dat is het laatste wat ik wil bereiken.