SONA'S STORY

34.

Het doet me pijn om dit te zeggen, maar het gaat slechter dan ooit. Sinds deze week slaap ik nog geen 4 uur. Ik slik 9 paracetamols en 3 ibuprofen. Ik weet eigenlijk niet of ik ze slik voor de pijn in mijn buik of de oneindige pijnlijke strijd in mijn hoofd. Ik heb examens, iets waar enorm veel voor geleerd moet worden. Ik heb dagen geleerd, maar toen ik vanochtend op stond wist ik van alle stof nog maar 1 bladzijde. Ik heb het dan ook met mijn ouders geaccepteerd dat ik waarschijnlijk dit jaar blijf zitten. Het loopt nu eenmaal niet zoals ik wil. Ik kan bijna niets ondernemen want daarna lig ik weer een halve dag op de bank bij te komen. Ik laat mijn sociaal contact een beetje op een laag pitje staan. Ik heb geen zin om te praten, ookal moet ik zoveel kwijt. Ik sluit me op in mijn kamer en hoop dat alles beter wordt, terwijl het elke dag opnieuw begint...

Mijn afspraak voor het ziekenhuis is 2 weken eerder gezet. Eigenlijk stond er een wachtrij van 21 mensen en kon mijn afspraak niet verzet worden. Mijn moeder heeft tot in detail uitgelegd hoe ik er nu aan toe ben. De dokters zeiden dat ze niets voor me konden betekenen, maar later in de middag werden we terug gebeld omdat het telefoongesprek de dokter de hele dag nog dwars had gezeten en hij een plek vrij heeft gemaakt voor me.

Voor nu hoop ik gewoon dat deze week nog een beetje goed verloopt, zo ver als dat kan...