SONA'S STORY

30.

Mijn ouders maken zich best wel zorgen over mij. Ik weet nooit zo goed hoe ik met hen over mij moet praten, daarom heb ik een brief geschreven waarin ik hoop duidelijk te maken hoe het gaat. Ik dacht dat jullie het misschien wel fijn vinden als ik hem deel.

Lieve pap en mam,
Ik weet dat jullie je de laatste tijd erg veel zorgen maken om me. Jullie vragen regelmatig hoe het nu gaat. Eigelijk ben ik niet helemaal eerlijk tegen jullie geweest, dus hierbij het eerlijke verhaal;
Ik ben de afgelopen dagen een emotioneel wrak geweest, ik had het gevoel dat ik bij elke beweging of ademhaling in huilen uit kon barsten. Na school had ik een hele to-do list en wist ik precies wat ik moest maken voor huiswerk. Van mijn lijstje heb ik niets afgekregen, mijn concentratie was weg, ik heb de hele middag en avond gewoon voor me uit gestaard. 4 bladzijdes met woordjes van Duits kennen? Nee, ik ken er nu maar 3 woorden. Ook slapen is geen succes. Ik kijk nooit horrorfilms maar ik heb de engste nachtmerries. Ook wordt ik snachts wakker met paniek of huil aanvallen. In een huilaanval kan ik wel zo'n 2 uur aan een stuk door huilen. Waarom? Dat weet niemand.
Ik voel me altijd dof. Ik kan niet meer echt enthousiast worden ergens van. En dat maakt me het meest verdrietig van alles. Niet de lichamelijke buikpijn of slaapverlies was het ergste...Het ergste is dat altijd doffe gevoel. Dat niets me echt meer iets doet. Ik kan niet meer spontaan vrolijk zijn, terwijl ik eerst altijd degene was met de leukste ideetjes en het meeste enthousiasme.
Ik durfde het jullie niet te vertellen omdat jullie al zo veel aan jullie hoofd hadden met oma's huis en het feit dat jullie telkens met mij naar het ziekenhuis moeten. Maar ik hoop dat jullie me begrijpen.

Liefs,
Sona xx