SONA'S STORY

24.

Laatst is me iets heel opvallends overkomen, ik schrok er zelf eigelijk een beetje van.
Ik werd opgebeld door Jessica en ze vertelde dat ze zich zorgen maakte om mij. Nou, die had ik echt totaal niet aan zien komen. Ik had serieus niet gedacht dat iemand zich ooit zorgen om mij zou maken of überhaupt zou denken van 'hoe gaat het nou eigelijk met Sona'.
Het was een heel erg dubbel gevoel. Aan de ene kant voelde het fijn dat er iemand is die aan je denkt. En aan de andere kant vind ik het lastig als iemand zich zorgen maakt, ik bedoel ik wil geen 'last' van iemand zijn. 'Het problemenkind'.
Ook snap ik soms wel als iemand zich zorgen maakt, ik maak me namelijk wel soms zorgen om mezelf.
Vooral nu, het gaat niet echt de goede kant op. Ik wordt wakker met pijn, ga naar school met pijn en val in slaap met pijn. Ik wordt daar heel erg moedeloos van. Ik heb een injectie gekregen wat mijn buik zou moeten verdoven. Maar het lijkt meer alsof die vent water in mijn buik heeft gespoten. Ik merk er niets van, ik heb alleen minder energie. Wanneer ik 5/6 lessen heb gehad, wordt ik ontzettend chagrijnig. Gelukkig weet onderhand iedereen wel dat het dan niet aan hen ligt. Na school ga ik op de bank liggen en heb geen energie meer om op te staan. Zelfs instagram of snapchat checken kost teveel energie. Ik staar naar het plafond. Voor de volgende dag heb ik meestal wel voor 6 vakken huiswerk. Ook hier kan ik me niet voor concentreren en krijg deze bijna nooit af.

Ik wil altijd erg goed mijn best doen op school en het is zo frustrerend wanneer je goed je best wil doen, maar je lichaam niet meewerkt. Ik loop nu ook 4 toetsen achter. Ik als stresskip ga hierdoor dan ook helemaal van uit mijn dak.

Ik hoop gewoon zo erg dat de pijn stopt, want ik kan zo niet door...