SONA'S STORY

3.

Thuis gekomen van school, kom ik aan in een leeg huis. Dat vind ik het allerfijnst, maar zeker ook het allergevaarlijkst. Ik pak wat drinken en wat lekkers. Het begint met 2 koekjes, nadat ik deze binnen 1 min op heb pak ik nog een handje dropjes, een pakje chocolade koekjes en een stukje chocolade. Wanneer ik 2 video's op YouTube heb gekeken, vind ik dat het wel eens tijd wordt om aan mijn huiswerk te gaan. Ik pak mijn boeken erbij en wanneer ik mijn ogen op mijn boek richt schieten er allemaal gedachtes door mijn hoofd; waarom leren als je nog niet genoeg hebt gegeten? Jij bent echt lelijk! Niemand mag je! Geloof je me niet? Kijk naar je 'vrienden' die je toch niet hebt. Ineens voel ik me weer heel slecht, ik pak mijn telefoon en kijk wat op snapchat. Ik zie allemaal snaps voorbij komen van mensen die gezellig aan het zwemmen zijn. Ik heb daarintegen dit hele jaar nog maar 1 keer gezwommen(alleen). Ik durf gewoon niet te zwemmen, mijn lichaam is niet echt iets waarvan je denkt 'wauww jij bent een fitgirl'. Het is niet dat je perse een fitgirl moet zijn, maar zelf kijk ik meestal ook lachend naar iemand die wat steviger is, laat staan dat anderen dat doen. Zelfs bij mijn ouders, wanneer we met de boot gaan varen, trek ik een tuniekje aan omdat ik alles gewoon wil verbergen, ik doe het alleen uit wanneer ik op de band ga, want dan heb ik een zwemvest aan en dan zie je mijn buik niet zo. En als ik überhaupt zou gaan zwemmen zou ik nog niet weten met wie. Ik bedoel ik zit elke dag zonder vrienden. De enige echte vrienden zijn mijn vrienden van musicalles, waarschijnlijk denken ze amper aan me of ze zijn me allang vergeten. Ik daarin tegen denk elke dag terug aan hoe gezellig het met ze is. Waarschijnlijk vinden ze me een zielig kind, ik bedoel géén vrienden hebben naast hun is toch best raar.
Gelukkig weten ze niet dat ik elke dag alleen op school rondzwerf, eigelijk weet niemand dat. Soms vraag ik me af of er nog iemand is die zich ooit afvraagt hoe het met mij zal gaan.

Gelukkig kan ik me er een beetje overheen zetten en maak ik toch nog met moeite een paar opdrachten van huiswerk. Na het huiswerk komen mijn vader en moeder thuis, dan begint de hel pas. Ik ben weer vergeten iets op te ruimen, ik heb mijn spullen nog niet weggezet. Dit alles leidt tot een ruzie, waarin ik na het eten huilend naar boven ren en om 8 uur ga slapen omdat alles me teveel is. Je kan me een aansteller noemen, maar dit is hoe ik me voel.

Na lang naar het plafond staren val ik uiteindelijk rond half 3 huilend in slaap. Waarom? Geen idee, gewoon het gevoel hebben dat je alleen op de wereld bent, en niemand enigszins iets om je geeft. Even alles weghuilen.