SONA'S STORY

13.

Een tijdje geleden, ongeveer zo'n 5 maanden. Had ik geen idee hoe ik met mijn gevoelens om moest gaan. Ik voelde van binnen zoveel pijn en verdriet, maar had geen idee hoe ik dit moest uiten en wist niet hoe ik hier met iemand over moest praten. Toen dit op een avond zo erg opliep, beschadigde ik mezelf voor het eerst. Heel even luchtte dit op en ik beloofde mezelf dat dit de laatste keer was. Op dat moment had ik geen idee dat ik dat nog heel vaak tegen mezelf zou gaan zeggen en wat de gevolgen hiervan waren op lange termijn.
Ik beschadigde mezelf regelmatig in die tijd. Het werd bijna een gewoonte op de momenten dat ik me slecht voelde, hoewel ik heel goed wist dat het niet normaal was. Ik probeerde het daarom altijd stiekem te doen en zoveel mogelijk geheim te houden. Op dat moment dacht ik eigenlijk weinig na over het feit dat ik hier later littekens aan over zou houden die misschien wel de rest van mijn leven zichtbaar zouden blijven.
Het gevolg hiervan is dat ik intussen, een aantal maanden later, op verschillende plekken op mijn lichaam dus wel littekens heb. Veel littekens zijn gelukkig vervaagd tot enkel lichte witte lijnen. Anderen zijn wat meer zichtbaar. Voor mij maakt dit het weleens lastig om in de zomer korte broeken te dragen of een bikini aan te trekken. Ik heb littekens op (heel hoog) mijn bovenbenen, wat best een aparte plek is en waar ik me voor schaam. Hoewel ze door de jaren heen verder wegtrekken, zie ik ze nog steeds elke dag en hierdoor let ik er misschien ook meer op dan een ander. Om die reden zullen anderen mij ook niet zo snel in een heel kort shortje zien of een kort jurkje. Gelukkig heb ik dit hoog op mijn benen gedaan dus zie je met omkleden dit ook wat minder.
Met musicalles is dit wel soms een dingetje geweest. Je moest dan met erg veel mensen bij elkaar omkleden, iedereen zag je dan. Gelukkig moest dit meestal erg snel en was het vol, dus had je geen glurende mensen. Ook had ik altijd een broekje over mijn ondergoed aan dat nog NET mijn littekens verborg.
Ik ben nu officieel 5 maanden 'kras-vrij' en ik ben er Opzich best trots op. Het is iets dat wel voor altijd mijn geheim zal blijven. Ik hoop dat ik het zo volhoudt zodat ik in de vakantie nog maar een paar witte vegen op mijn bovenbenen heb en me dus minder zorgen hoef te maken.