Er zijn de laatste tijd zoveel dingen die ik aan iemand kwijt wil en dan zou je denken; wat doe je toch moeilijk, zeg het gewoon tegen iemand. Maar dat kan ik dus niet. Het probleem is dat wanneer ik zoiets zeg ik altijd hetzelfde antwoord krijg: "weten je ouders zit al? Moet je niet met een gespecialiseerd iemand praten?". Denk maar zelf eens terug aan de keren dat iemand je iets heftigs heeft verteld wat heb je toen gereageerd?....
Precies! Je hebt waarschijnlijk een van bovenstaande dingen gezegd. Maar wat mensen niet beseffen is dat jij op dat moment echt niet op zo'n reactie zit te wachten, hoe lief en zorgzaam diegene dan ook is. Als iemand je iets heftigs verteld, wil hij of zij dit gewoon kwijt, zonder aan zijn of haar ouders of psycholoog vast te zitten. Gewoon een gesprek als vrienden onder elkaar. Ik bedoel, de gene die zoiets verteld is niet dom, die weet ook wel dat hij/zij dit vroeg of laat tegen een verantwoord persoon moet vertellen. Maar dat is zijn/haar eigen beslissing.
Dat is ook precies wat praten met anderen zo moeilijk maakt, je zegt iets en ze schuiven je zo door naar een ander persoon. 'Och meissie toch, ga eens met je moeder praten'.
Ik ben gewoon bang dat wanneer ik iets zeg iemand er de hele reutemeteut bij gaat halen. Ik denk dat dit voor heel veel mensen bekend voorkomt. Op dat moment wil je niet zielig gevonden worden of in behandeling gaan. Je wil iemand anders gewoon vertellen wat je voelt, en ja dit kan voor een ander hard aankomen of heftig zijn, maar het is fijn om je hart te luchten. Zij kunnen altijd nog zeggen dat ze liever niet met je over je problemen willen praten.
YOU ARE READING
SONA'S STORY
Non-FictionDoodeng vind ik dit, doodeng om dit te schrijven, bang wat mensen van me gaan denken en bang voor het feit dat mijn eetstoornis nu geen geheim meer is. Toch wil ik dit doen. Ik wil niet meer dat dit en geheim is. Ik wil trots zijn op mezelf, en op h...
